Adopted By Boys

Intro/Inleiding

*Flashback*

Ik zit klein in een hoekje, zo klein heb ik me nog nooit gevoeld. Mijn ouders hebben voor de zoveelste keer ruzie, maar deze keer erger. Ze hebben bijna altijd ruzie. Toen ik klein was, was het niet zo erg. Nu ik 7 ben, is het al een paar keer zo erg. Ik hoor een knal en daarna nog een. Ik ren zo snel als ik kan naar beneden, want ik zat in mijn kamer. Daar tref ik een dode papa en een bijna dode mama aan. Ik ren naar mam toe. "Blijf alsjeblieft uit de buurt, ik wil niet dat er wat met jou gebeurt." Mijn moeder klinkt heel zwak. Ze wil nog iets zeggen, maar er komt niks. "Mam?" Ze zwaait en glimlacht zwak. Dan valt haar hand op de grond en is het doodstil. "Mam?" Niks. "Mama?" Weer niks. "MAMA??" Nog steeds niks, ze is dood! Ik begin te gillen, volgens mij heeft iemand het gehoord, wat niet heel moeilijk is, want ik kan vrij hard gillen. De deur gaat open en ik kijk op. De tranen stromen over mijn wangen. Iemand trekt mij omhoog en geeft me een knuffel. Ik ben gestopt met gillen, maar stoppen met huilen kan ik niet. Mijn vader heeft zojuist mama vermoord en ook zichzelf. Als ik hem iets kon vragen, was het deze vraag geweest: Waarom? Waarom papa?

*Einde flashback*

Nu ben ik er nog steeds niet overheen. Ik ben ondertussen 15, maar ik krijg de foto nog steeds niet uit mijn geheugen. Alsof alles weg is en alleen dat er nog is. Gelukkig steunen mijn vrienden me wel en denk ik niet alleen meer aan mijn ouders. Het is bijna 9 jaar geleden. Het gebeurde een week na mijn verjaardag en over een paar dagen ben ik jarig!! Wacht, heb ik me niet voorgesteld? Het spijt me zo! Is ook wel erg, eerst iemand je levensverhaal vertellen en je dan pas voorstellen! Ik ben Madelyn Hood, ik ben bijna 16 jaar. Toen ik klein was, was ik gelukkig, nu niet meer. Wil je weten hoe dat komt? Lees verder!