Εθισμοί

Κεφάλαιο 5

Στο τέλος του σόου, βγήκαμε έξω με την Ηρώ. Επέμενε να κάνει τσιγάρο, κι εγώ απλά δεν προτίμησα να την αφήσω μόνη της έξω τέτοια ώρα. Υπήρχαν και οι ανώμαλοι.

Καθόμασταν στο κρύο και είχα ξεπαγιάσει. Ένα κρύο αεράκι φύσηξε πάνω μου και με έκανε να τρέμω ακόμα πιο πολύ.

"Καλά πως μπορείς να φοράς αυτά τα ρούχα και να μην κρυώνεις;" την ρώτησα. Εκείνη απλά σήκωσε της ώμους της και πήρε μία τζούρα από το τσιγάρο της. Ύστερα την είδα να κατευθύνεται προς στον διάδρομο για μέσα.

"Τι κανείς; Μπορεί να έχει κανέναν ανώμαλο μέσα" της ψιθύρισα.

"Δύο ανώμαλους έχει σίγουρα, αλλά δεν πρόκειται να με βιάσουν. Με μισούνε και οι δύο τους"

Ξεστόμισε, και την κοίταξα με απορία προσπαθώντας να καταλάβω. Ήταν άδεια, δεν είχε κανέναν εκεί μέσα.

"Αφού δεν είναι κανείς εκεί"

"Σοβαρά; Ey chicos!(*)" φώναξε, "me extrañaste?(*2)"

Δεν ξέρω γιατί μίλησε στα Ισπανικά και μάλιστα κοροϊδευτικά. Αλλά ανησύχησα.

"Δεν θα σταματήσεις ποτέ να μιλάς αυτή την γλώσσα ε;"

Αναγνωρισα αμέσως την φωνή του Κωστή και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Η Ηρώ απλά άρχισε να γελάει ειρωνικά.

"Ασ'την, δεν αξίζει καν να ασχοληθείς"  είπε μία άλλη φωνή. Ήταν εκείνος που είδα μέσα πιο πριν, ο καλοντυμένος; Ναι, ο Θωμάς.

"Γεια σου Θωμά" χαιρέτησα με ένα χαμόγελο. "Ωραίο το live σας"

"Ευχαριστούμε Έλλη" απάντησε, χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από την Ηρώ.

"Γιατί είστε εδώ έξω εσείς;" ρώτησε ξαφνικά ο Κωστής με φανερή απορία στα μάτια του. "είναι λίγο επικίνδυνα"

"Απλα βγήκε η Ηρώ να κάνει ένα τσιγ-"

"Ήθελε να σε δει η Έλλη" είπε εκείνη διακόπτοντας. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα και προσπάθησα να μην το δείξω. Το πρόσωπό του έλαμψε.

"Ήθελες να με δεις;"

"Ναι, βασικά ήθελα να σου πω συγχαρητήρια για απόψε" κατάφερα να ξεστομίσω ντροπαλά, κοιτώντας κάτω. Είχε αρκετή ησυχία όμως και γι'αυτό αποφάσισα να τον κοιτάξω στα μάτια. Είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

"Έλλη είσαι αξιάρα! Δεν περίμενα καν ότι θα ερχόσουν. Ντύθηκες κιόλας για την περίσταση"

"Όλα χάρη στην Ηρώ..." είπα γελώντας και τη σκούντηξα ελαφριά.

"Τέλος πάντων.. θέλετε να πάμε καμία βόλτα;" γύρισε και μας ρώτησε.

"Τι λες ρε, έχει ψωφόκρυο" γούρλωσα τα μάτια μου. Εκείνος έβγαλε γρήγορα το μαύρο μπουφάν του και μου το έδωσε κλείνοντας το μάτι. Ντροπαλά ντροπαλά, το δέχτηκα. Το φόρεσα αμέσως και μου ήρθε η μυρωδιά τσιγάρου και αλκοόλ.

"Πάμε τώρα που έχουμε την ευκαιρία, δεν βλεπόμαστε και πολύ συχνά τελευταία" πρότεινε, κι έκανε νόημα στους άλλους.

Ύστερα με πήρε από το χέρι αγκαζέ και ένιωσα τις γνωστές χαζές πεταλούδες στο στομάχι. Εκείνη τη στιγμή δεν με ένοιαζε το που θα πηγαίναμε, αρκεί να ήμουν μαζί του

~~
(*) Έι αγόρια
(*2) Σας έλειψα;