Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 25

Προσπάθησε να ηρεμήσει, καθώς έσερνε φοβισμένη το καρότσι της ως το σαλόνι. Εκείνα τα κρίσιμα λεπτά, η καρδιά της χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα, έτοιμη να σπάσει σε χίλια δυο κομμάτια από την υπερένταση. Ήταν το υπερβολικό άγχος κι αυτό που ήξερε αλλά δεν ήθελε να παραδεχτεί με τίποτε. Λίγο ακόμα, λίγα μέτρα ακόμα και...

Ένα ξανθό κεφάλι, φαινόταν από τη τζαμαρία. Πρώτα είδε την αντανάκλαση και μετά τη Ρεβέκκα. Το χέρι της σηκώθηκε σταθερά. Τώρα τη σημάδευε...

Εκείνη, γύρισε απορημένη προς το μέρος της. Που είχε βρει η Λήδα το όπλο; Και γιατί το έστρεφε πάνω στην αδερφή της;

Η απορία στο βλέμμα κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να πάρει τη θέση της αμέσως μετά ένα ειρωνικό χαμόγελο.

-Αδερφούλα; Σε περίμενα., είπε.

Η Λήδα τη κοίταξε με οργή. Μόνο μια λέξη ταίριαζε στη παρούσα φάση, μια λέξη που έκρυβε από καιρό μέσα της.

-Γιατί;

-Τι γιατί; Δεν σε καταλαβαίνω.

-Ναι, ε; Μα δεν είναι κάτι περίπλοκο, μια απλή ερώτηση μόνο. Σε ρωτάω, γιατί τα έκανες όλα αυτά;

-Εννοείς γιατί σκότωσα τον Αντρέα, τη μάνα του και τον Δημήτρη; Ή γιατί θα σκοτώσω κι εσένα σε λίγο;

Η Λήδα ανατρίχιασε στη στιγμή. Πως μπορούσε να τα λέει όλα αυτά με τόση ψυχραιμία; Πως μπορούσε να είναι τόσο αναίσθητη;

-Δεν...δεν σ' αναγνωρίζω! Εσύ δεν ήσουν έτσι, Ρεβέκκα!

-Έγινα όμως. Από τη στιγμή που με προδώσατε... όλοι σας.

-Από τη στιγμή που σε προδώσαμε;

-Ναι, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις! Κι εσύ με πρόδωσες κι ο Δημήτρης... τα ξέρω όλα, Λήδα. Και απορώ πως ήμουν τόσο ηλίθια, πως σ' εμπιστεύτηκα με κλειστά τα μάτια. Σε λάτρευα, να ξέρεις... ήσουν η μονάκριβη αδερφή μου, ο άνθρωπος που αγαπούσα πιο πολύ, που αγαπούσα, τ' ακούς; Παρελθοντικός χρόνος! Και ξέρεις γιατί; Γιατί όλη αυτή η αγάπη τελείωσε, μόλις έμαθα για τη σχέση σου, με εκείνον. Τον ερωτεύτηκα, πως να σου το πω; Χωρίς λογική, πάνω απ' όσο άντεχα. Ήρθες όμως εσύ, για να τα χαλάσεις όλα! Όλα!, φώναξε η Ρεβέκκα, σε κατάσταση υστερίας.

-Ηρέμησε...

Εκείνη γέλασε ειρωνικά.

-Πως είπες; Να ηρεμήσω; Μα γιατί, για ποιον λόγο; Βρες μου έναν τρόπο να ηρεμήσω, όταν ξέρω ότι η αδερφή μου, το ίδιο μου το αίμα, με πρόδωσε. Πήγες με εκείνον που αγαπάω, θα τον παντρευόμουν μαλακισμένη! Τα χάλασες όλα, μόνο και μόνο επειδή δεν τα πήγαινες καλά με τον αντρούλη σου. Έννοια σου όμως και τώρα θα μάθεις τι πραγματικά συμβαίνει. Τώρα θα σ' εντυπωσιάσω, αδερφούλα, γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις.

-Σαν τι, δηλαδή;

-Ένα, ένα με τη σειρά θα το πάμε. Ξεκινάμε από κάτι βασικό πρώτα. Ο Αντρέας, το παιδί που βίασε την Ερωφίλη..., εκεί η Ρεβέκκα σταμάτησε. Επίτηδες, για να παίξει με τα νεύρα της.

-Ναι;

-...τον σκότωσα. Αυτό πρέπει να το γνωρίζεις. Έλα όμως που έχω κάτι παραπάνω να σου πω., τσίριξε με έναν ανατριχιαστικό τρόπο.

-Λήδα, είσαι τόσο ηλίθια, τελικά! Ναι, εκτός από τσούλα, είσαι και ηλίθια! Ο Αντρέας.. ο Αντρέας, καλή μου είναι ή μάλλον ήταν... γιός μου! Γιος δικός μου και του Αλέξανδρου...σοκαρίστηκες; Χα! Που ν' ακούσεις και τ' άλλα. Η Λήδα, την κοιτούσε, προσπαθώντας να πει κάτι.

-Λες ψέματα.

-Το ξέρεις πολύ καλά, πως δεν λέω ψέματα καλή μου. Μόνο την αλήθεια. Το παραδέχομαι λοιπόν και μπροστά σου, ανοιχτά. Σκότωσα τον γιο μου..., η Λήδα πήρε μια βαθιά ανάσα, σε μια προσπάθεια να διώξει τη ζαλάδα που της έφερνε σκοτοδείνη. Όλα αυτά ήταν πολλά, πάρα πολλά για να τ' αντέξει. Έμεινε ακίνητη, χωρίς να μιλάει, θέλοντας να ακούσει τι θα πει η Ρεβέκκα. Άραγε, πόσο ακόμα μπορούσε να τη σοκάρει; 

Δεν ήξερε βέβαια, πως μέσα στη τσάντα της αδερφής της, υπήρχε το μαύρο, μικρό στιλέτο του Αντρέα, έτοιμο για χρήση...

Για πείτε...