Dangerous Rose

dangerous chapter eight

He slowly came more close to me. Slowly and gently holding my cheek, rubbing it using her thumb. I was just standing there. I should stop him, but I was froze and mesmerized by his sweetness.

God. Bakit ba sya ganito? I mentally slapped myself.

Sighing, "H'wag na wag kang matakot o magdalawang isip na tumawa o maging masaya," he lowered his head and letting our foreheads touched, and not removing his eyes on me, "kasi bukod na bagay sayo... It sounds music to my ear." He landed his other hand to my hand. Squeezing it,

I closed my eyes. Niraramdam ko ang presence nya. I just kept quiet. Hindi ko na kayang magsalita dahil sa sinabi nya. Sa lahat lahat ng ginagawa nya. I feel a butterflies inside my stomach. Thing that I shouldn't. No. I should NOT. Kailangan kong tandaan na may dapat pa akong gawin. At si Henry, hindi sya makakatulong kung magpapadala ako sakanya.

Kagaya lang sya ng ibang lalake. Sasaktan nya lang din ako. Hindi na ako magpapaloko. Hindi na ako magpapakatanga. Hindi na ako magpapadala. Tama na ang pagbibigay tiwala ko noon.

Hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang luha sa mga mata ko habang naka pikit. Hawak hawak nya pa din ang pisngi at kamay ko. Kaya naramdaman nya agad na tumulo ang luha ko. Pero bago nya pa ako tanungin kung bakit, malakas ko syang itinulak papalayo. I was breathing sharply.

Nagulat sya sa ginawa ko at kinunot nya ang noo nya.

"W-what's wrong, Rose-" I immediately interrupted him,

"Nothin'. Just... Leave me alone for a while, Henry." I lied. I want him to stay. Ngunit kailangan ko ng pigilan ang mga nararamdaman ko. Ipinangako ko sa sarili ko na hahayaan ko lang na mahulog sya sa akin. Yun ang dapat kong gawin.

He stepped closer but I stepped back. Rason para hindi nya ako sundan. Alam nya siguro na ayaw kong lumapit sya sa akin. Ayoko. Napabuntong-hininga sya at pagkatapos 'non ay pilit na ngumiti.

"Okay, just..." He worriedly bit his lip. Makikita sa mukha nya na gusto nya akong damayan o lapitan. Pero hinayaan nya nalang ako. "Just always know that I'm aways here to listen, Rose." Nawala ang ngiti nya sa mukha. I just simply nodded, moving my head away from his lovely stares.

Kahit na hindi ako nakaharap ay nakita ko sa gilid ng mata ko na itinungo nya ang ulo nya at pilit na ngumiti,

"I'll just go downstairs. Sunod ka nalang kung okay kana." Malungkot na sabi nya. I clenched my hands in fists, forcing myself not to stop him from going.

I nodded instead.

Pagkatapos nun ay dahan-dahan syang umatras at tumalikod para umalis. Segundo ang nakalipas, ay nakalabas na sya ng kwarto.

I deeply closed my eyes and taking a deep breath. And opened it. It was sad not seeing him in front of me. I don't understand myself now. I should punch the feelings away. It will not help. Mas lalo lang nito papalalain ang sitwasyon. Wala 'to sa plano.

Tumigil kana, Rose.

Wag ka nang magpakatanga.

Umupo ako sa gilid ng kama para makapag isip ng malamin.

Tama. Hindi na ako ang magpapakatanga. Pwede ko magamit si Henry. Kaya baka kapag nagkagusto sya sa akin, panigurado gagawin nya ang lahat para sa akin. Yun lang ang paraan para makapag higanti ako sa lahat ng umapi sa akin. Si Henry ang unang plano ko. Sya ang kailangan ko.

Tumayo na ako at huminga ng malalim.

"Dangerous Rose. That what's going to be me from now on." I fiercely said to myself.

Tumingin ako sa salamin. I saw my brown eyes are burnin'. And my cheeks were like roses. All red. I lowered my head and saw a red lipstick. I slowly get it and stared for a second.

Tumingin ulit ako sa salamin. Unti-unting kong nilapit ang lipstick sa mga labi ko. Slowly applying it on my heart-shaped lip. When it was done, I stared at myself, confidently.

"Perfect." I breathe out.

My first plan: Henry Stewart.

▪▪▪

-Henry-

I was in our kitchen. Kumuha ako ng beer at mabilis na inilagay iyon sa wine glass. Isinandal ko sa counter ang puwetan ko at nilagok iyon. Mukhang kulang pa. Nilagyan ko ulit iyon at muling ininom.

Paulit-ulit akong uminon ng alak.

What was I did wrong?

Was I being too fast?

Do I need to wait?

Till when?

Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Kapag nandyan sya, gusto ko na hawakan sya palagi. Gusto ko na makita syang ngumingiti. Gusto ko na marinig ang mahina at malambot na pagtawa nya. Gusto ko lahat ng paraan ng pagkilos nya. I want ALL of her.

Hindi ko alam kung bakit ganun nalang ako naa-apektuhan tuwing nalulungkot sya. Kapag tumutulo ang mga luha nya. I hate it. Gusto ko agad na mapalitan iyon ng ngiti sa mukha nya.

This was insane. I've never wanted a girl like this before. Because whenever I want, I can easily get it. I can easily get them. But with her, I want her. But why she's giving me a hard time? Sinasadya nya ba 'to? Bakit hindi sya nadadala sa akin? Mabaho ba ang hininga ko? Sobrang haba na ba ng buhok ko? Ayaw nya ba ang muscles and abs ko? Hindi ba effective ang mga dimples ko?

Ugh.

Why am I being thinking all of these? Why am I thinking a lot of her?

This is the first time I become more conscious to myself.

Fuck my life.

Hindi ko namalayan at nakarami na pala ako ng nainom na beer. At inabot na ako ng gabi doon. Nagsisimula na akong mahilo. Hindi lang pala isang bote ang nainom ko. Naka 8 na bote ng alak na ako kakaisip lang sakanya. Mariin kong hinawakan ang counter, lowering my head and closing my eyes deeply. Humawak ako doon para mabalanse ang sarili ko. I was already swaying.

When someone hold my arm,

"Henry?"

A very soft and sweet voice called my name...

▪▪▪

Hola, Lovely Readers!

     Please don't forget to vote for this chapter! :) and I love to hear all of ur good response about this chapter. It inspire me to do more.♥ I love y'all.

Classy.