The returners from Mars

0.1

Het proloog

De alarmen klinken door de hallen, door de straten, door de huizen, overal! "Iedereen zich melden bij de grote kantine! Elke inwoner van Marlia stop met werken en kom naar de kantine!" wordt er om geroepen, het blijft zich herhalen. De bewoners van Marlia laten hun werk als het is en haasten zich naar de grote kantine. Middenin de kantine staat een groot podium. Daarop staat Theresa, de leider. Ze kijk hoe elke burger binnenstroomt, de kantine in. De burgers worden geteld en er wordt nagekeken of iedereen aanwezig is. Wanneer dat blijkt begint Theresa te spreken. "Beste inwoners van Marlia, ik kom jullie slecht nieuws brengen. De kwekerijen liggen droog. Er is geen regen meer gevallen sinds het jaar 2825. We liggen droog, onze voorraden raken op als we zo doorleven zijn we er over een minder dan een jaar niet allemaal meer!" Je hoort de mensen schrikken, ze kijken om zich heen. Sommige mensen schrikken, sommige keken alsof ze het al hadden verwacht. Theresa stopt even en gaat daarna weer verder. "We hebben er een oplossing voor! Jullie weten allemaal van het schip Theranus die we op dit moment aan het bouwen zijn. Hij is af!" Je hoort overal mensen schrikken maar al snel komt Theresa er weer tussen. "Er is maar plek voor tien personen op de Teranus en de overlevingskans naar de aarde zit op veertig procent. Toch gaan we het proberen om de hongersnood hier te onderdrukken. We zijn op zoek naar een dappere 10 vrijwilligers! Die zich willen aanmelden om als eerste terug te keren naar de aarde!" Mensen deinzen achteruit en schrikken van het idee. Maar er gaat toch al gauw een hand omhoog "Ik ga mee!" Een meisje loopt naar voren en gaat naast Theresa ze staan. Theresa kijkt verbaasd "Wat is je naam? Hou oud ben je?" Het meisje kijk Theresa aan en begint te praten "Ik ben Serve Clarson, de enige overgeblevene van de familie Clarson. Mijn ouders en broertje zijn omgekomen bij de grote brand van vorige week. Ik ben 19 jaar oud en vertrek naar de aarde!" Mensen gaan op de knieën voor Serve. "Ik ga ook!" hoor je een ander meisje zeggen. Al snel volgen er nog meer en zijn er 10 bij elkaar. Allemaal in de leeftijdscategorie van achttien tot vijventwintig. Allemaal dezelfde rede, een nieuw leven beginnen op de Aarde want op Mars zijn ze al hun geliefden kwijt.

De 10 vrijwilligers worden getraint hoe ze moeten leven op de aarde. Na 4 weken hard trainen is het zover. Twee jaar lang is er gebouwd aan het schip dat nu eindelijk af is. Iedere vrijwilliger maakt zich klaar en staat in een rij voor het ruimteschip. Theresa spreekt ze nog één keer toe tot ze vertrekken. "Beste vrijwilligers, mijn dappere 10 vrijwilligers. Ik heb grootste vertrouwen in jullie! Ik hoop snel met jullie contact te krijgen zodra jullie zijn geland maar onthoud wel dat de overlevingskans maar veertig procent is." De vrijwillgers knikken. Sommige zie je twijfelen, maar een aantal behouden de sterke blikken, de blikken dat ze klaar zij om te gaan, waaronder Serve. Ze stappen één voor één het schip in, ze zeggen Theresa gedag en het volk. Serve stapt als laatste in "Ik weet dat je het kan Serve, doe het voor je volk!" ze knikt en loopt het schip binnen met de naam Theranus.

"Jullie zijn klaar om te vertrekken, gordels om." galmt er door de luidsprekers van het schip. De vrijwilligers houden elkaars hand vast tijdens het aftellen "tien... negen... acht... zeven... zes... vijf... vier... drie... twee... één!" De motoren starten op, je hoort een harde klap en het schip zweeft weg richting aarde.

Het begin van een nieuw leven op aarde.