[ Unicode ]
"ကိုကို ဂျယ်ဂျူသွားမို့ဆို"
သူဖုန်းဆက်ချော့ပြီး နောက်တစ်မနက်၌ ကျွန်တော့်ရင်ထဲကဒဏ်ရာကိုမေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
သူရဲ့ "စိတ်ပူနေပြီ"ဆိုတဲ့ စာလေးတစ်ကြောင်းနဲ့တင်.....။
"အွန်း...ဟုတ်တယ်"
ခြေထောက်ထိပ်လေးကိုသာအသုံးပြုရင်း ထိုင်နေတဲ့ဒန်းလေးကို အားယူလွှဲလိုက်ရင်း...
"သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားမှာလား"
"ဟုတ်တယ်...သူငယ်ချင်းတွေကြီးသွားကြမှာ"
"aww....ဘယ်နေ့သွားမှာလဲ"
"မနက်ဖြန်လေ"
"nae?မနက်ဖြန်?
ကျွန်တော်တောင်မသိရဘူး"
"အွန်း... Baekကိုမပြောမိတာ"
"aww"
ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကိုအရေးလုပ်စရာမလိုဘူးလို့တွေးထာတာတွေ့မဟုတ်ပါဘူးနော်....။
"သွားခါနီးရင် ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ့လား...
တွေ့မယ်လေနော်"
"Ok! ကိုယ်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်"
ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့ကြားမှာတိတ်ဆိတ်မှုကကြီးစိုးလို့နေသည်။
ကျွန်တော်လိုချင်တာဒီလိုအခြေအနေမှမဟုတ်ပဲ။
သူများသမီးရည်းစားတွေလို တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်း မြတ်နိုးကြောင်းပြောကြ၊
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်စနောက်ကြ၊
စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်ကြ၊
ပြီးရင်ပြန်ချော့ကြ၊
ရယ်မောစကားတွေပြောကြဖြင့်...။
ဒါက ကျွန်တော်စိတ်ကူးထဲက သူနဲ့ကျွန်တော့်ရဲ့ ချစ်သူဆက်ဆံရေး။
လက်တွေ့နဲ့ကမိုးနဲ့မြေပမာကွာခြားလှစွာ။
ဖြစ်မလာနိုင်တဲ့အရာတွေကိုစိတ်ကူးရင်နေမိတာများလားလေ။
ဘာလို့ဖြစ်မလာနိုင်ရမှာလဲ?
ဖြစ်လာနိုင်ပါတယ်။
အတွေးနဲ့တင် ရှက်ကာယောင်ယမ်းခေါင်းငုပ်လိုက်မိသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
သတိထားမိပုံပေါ်တဲ့သူ့ရဲ့အမေးစကားကြောင့်...
YOU ARE READING
Silent
Fanfiction[ Unicode ] "ကိုကို ကျနော်ကsilentလား?" အဲ့စကားကိုမေးမယ်ကြံတိုင်း နှုတ်ခမ်းစပ်မှာတင်ပျောက်ရှသွားရတာ အကြိမ်ကြိမ်...... သူပြန်ဖြေလာမယ့် "အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး" ဆိုတဲ့ ခပ်ပေါ့ပေါ့အဖြေတစ်ခုကို ကြိုသိသည်မို့...... အဲ့မေးခွန်းလေးအစား မျက်ရည်တစ်စက်နဲ့သာ လဲလိုက်...
