Wishing, Alois |√

24th Gloom

"I'm sorry."

That was the first thing and probably the last word I wan't to say from the moment I decided to talk to him.

Instead of mocking at me. He only gave me his warmest smile that I never think worth it for me.

"Ano ka ba. You don't need to say sorry. Wala ka namang kasalanan. I understand Li. Kaya huwag ka ng magalala."

Agaran akong umiling sa sinabi niyang 'yun. I highly doubt it.

"No. Alois. Alam ko rin namang may mali ako." I sigh heavily as I started to talk again.

"Alam mo ba, nung time ng new year break. I have so many thoughts in my mind. Even after your confession." As he was listening then. The usual him.

"I even tend to ask my 4 year old niece for some advices. Nakakatawa mang isipin, pero may natutunan di ako sa sinabi niya. How ironic, right?"

"Then their is this one time. Napagbilinan akong bantayan muna ang lola ko while my auntie is out. Remember Auntie Meds?I mentioned her to you. Right?" Isang tango naman ang sinukli niya.

Para akong timang na tinitignan na ang kawalan. Na para bang doon lamang nakakahugot ng lakas para makapagsalita. Greatful that he was still listening though.

"That time. Sinusumpong ng sakit si lola. Kaya kailangan ko talagang alalayan. But by chance then. May narealize din ako agad."

"Sabi ko pa sa sarili ko 'nun. Pa'no kaya kung tatanda na si mama ng ganito? O di kaya si papa?Maalagaan ko rin ba sila tulad ng ginagawa ko ngayon? Pa'no naman kung ako na? May mag-aalaga rin ba sa'kin?"

"Simpleng tanong lang diba? Pero kay hirap ng masagot. Buhay nga naman. Kay hirap hulaan."

"Ang raming ganap nga nun sa isip ko. Nadagdagan pa nga ng matapos ang new year break."

"And that's about me. Right?" Prenteng tanong niya. As I nod then.

"Di ko mawari nun kung ano ba talaga ang dapat kong gawin. Until a thought suddenly came up from my mind."

"What does really the feeling of being loved and to loved? Ang sagot ko lang nun?.."Isang kibit-balikat na naman ang pinukol ko.

"As usual. Di ko na naman alam." Simpleng sagot ko na para bang sanay na sanay ng sinasagot 'yun.

"We really don't know what love is, Li. Cause it just comes naturally. Basta malalaman nalang natin isang araw. We love because we do." Panimulang lintaya niya.

"No reason at all. Kasi wala naman dapat. Love has no choices Li. That's for sure."

Tumatango kong sagot na para bang sumangsang-ayon sa sinabi niya.

"Love has no choices. Siguro tama ka ro'n Alois. Love has no choices after all. But then it's confusing still. Kasi naapektuhan ang dating nararamdaman mo sa kung ano ngayon." Mariing pagkonkluda ko.

"Kaya ba mahirap sa'yong matanggap ang mga nangyayari?" Tanong na naman niya.

"Hm. Hirap nga siguro. Minsan nga natanong ko narin sa sarili ko. How can I love if even myself didn't know how to." Prenteng sagot ko.

"Kasi takot ka na naman. Tama na naman ba ako?" Pagsiguro pa niya.

I chuckled then. "Alam mo na talaga kung sino ako noh?"

"Siyempre. Consultant mo nga ako diba?" Taas noo pa nitong tugon.

"Tss. Yeah right." Pagsakay ko nalang rin. As I chuckled again.

Di na namin namalayan na sabay na pala kaming tumatawa until it gone faded. Kalaunan ay nagseryoso narin.

Then our usual silence strike again. "Halika nga dito." Lumapit na rin ako.

He hugged me, as I openly obliged it. "Kaya mo 'yan Li. Malalabanan mo rin 'yang takot na 'yan balang araw. Nandito parin naman ako para tulungan ka."

Even he didn't notice. I willingly smiled then. "Without exchange ha?"Pabiro ko pang tugon.

"Hm. Without exchange." Prenteng sagot naman niya. Sineryoso talaga ang tanong ko.

"Good then. I hope too, Alois. Sana malabanan ko narin siya balang araw." I answered him back.

"I know you can." As he tap my head.

Kasabay nun ang pagtayo niya sa bench ng playground na kinauupuan namin matapos ang nangyaring konprontasyon.

"Let's go? Lumalalim narin kasi ang gabi. Baka hinahanap na tayo sa bahay." Saka siya naglahad ng kamay.

Tinanggap ko ito. As I stand then by his assistance. At sabay na ngang umuwi ng gabing 'yun.