To proste. Ja wykorzystam ciebie. Ty wykorzystasz mnie.

Rozdział 26

- To musi być to! Idę jutro do twojej szkoły. Zgłoszę...

Gdy tylko usłyszałam zdanie, że chce iść do mojej szkoły to się ożywiłam.

- Nie, mamo. Nie możesz.

- Dlaczego nie mogę? Znęcanie powinno być nielegalne. Mogę i to zrobię... jutro z rana porozmawiamy z dyrektorem - odwróciła się do drzwi i skierowała do wyjścia. Zerwałam się szybko z łóżka.

- Mamo nie! - krzyknęłam.

Odwróciła się do mnie twarzą.

Bałam się. Powinnam powiedzieć jej prawdę.

- Nikt się nade mną nie znęca.

- Skarbie, nie musisz kłamać...

- To Ethan.

Jej źrenice się rozszerzyły, a na jej czole pojawiły się zmarszczki.

- Co?

- To Ethan - powtórzyłam.

- Co masz na myśli?

Spuściłam wzrok na podłogę.

- Ethan, któremu pomagasz się uczyć i którego zaprosiłam na wspólne śniadanie ostatni razem?

Przytaknęłam nie patrząc na nią. Łzy znowu napłynęły mi do oczu i powoli zaczęły ściekać po polikach.

- Luce, co on ci zrobił?

Pokręciłam szybko głową.

- Luce...

- Przepraszam mamo. Tak bardzo przepraszam! - zapłakałam żałośnie. Powiedziałam jej wszystko. Od tego, że prawie mnie zabito po ten nasz "układ" który był sekretem który spowodował, że pózniej złamał mi serce.

Po chwili poczułam jej dłoń zderzającą się z moim polikiem.

Podniosłam na nią zszokowana wzrok kładąc dłoń na poliku. Zaczęła płakać.

- Zawiodłam się na tobie!

- Mamo...

- Nie wychowałam cię tak byś oddała w tak łatwy sposób swoje ciało. To nie w twoim stylu!

Rozpłakałam się bardziej. Nieoczekiwanie podsunęła się do mnie i objęła mnie mocno.

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?! Jestem twoją matką do cholery. Dlaczego mi nie powiedziałaś? - wykrzyczała.

Poczułam jak od jej łez moja koszulka robi się mokra. Płakała tak bardzo jak ja.

- Bałam się! Po prostu się bałam, okay? Już wtedy byłaś zestresowana pracą i miałaś dużo na głowie. Nie chciałam cię bardziej martwić... ale rzeczy wyszły spod kontroli.

- Tak bardzo cie przepraszam - wyszlochała - jestem najgorszą matką na świecie.

Zaprzeczyłam szybko.