Me and the populair boy ?!

1 De opdracht

Pov Lunâ

"All my Friends are here to take-" mijn fantastische zangkunsten worden onderbroken door de verschrikkelijke pijn aan mijn hand. Waarom vind ik het een goed idee om mijn stijltang als microfoon te gebruiken? Het is zo heet. Snel zet ik de koude kraan aan en koel ik mijn hand. "Godver, kan ik nou nooit eens ergens van leren..." mopper ik zacht tegen mezelf. Dit is zeker niet de eerste keer dat ik mezelf brand aan mijn stijltang. "Nou weet je wat. Dan stijl ik mijn haar toch lekker niet." Zeg ik boos tegen mijn stijltang. Waarom praat ik tegen mijn stijltang? Ik heb geen idee.

"Lunâ?" (uitspraak = Lune) Mijn vader komt geschrokken mijn kamer in rennen omdat hij me heeft horen schreeuwen toen ik mijn hand brandde aan mijn stijltang. "Jaja, sorry Papa. Ik zal niet meer schreeuwen." Ik laat hem merken dat ik wil dat hij mijn kamer weer uit gaat. "Lekker ochtendhumeurtje heb je weer Lunâ." Ik voel me nu al schuldig dat ik met zo'n toon tegen hem heb gepraat. Ik weet dat hij alleen maar bezorgd is. "Sorry papa, ik brandde mijn hand aan mijn stijltang. Maar maar je geen zorgen." Ik wou het eigenlijk niet zeggen omdat ik niet wil dat hij gek word en allerlei ijs en alles gaat halen voor op mijn hand, maar ik moest wel. "Schatje, heb je ijs nodig?" Daar heb je het al. "Nee papa, ik heb het gekoeld onder de kraan. Wil je alsjeblieft gaan zodat ik me kan klaarmaken?" Hij kijkt me twijfelend aan en maakt dan een beslissing. Hij draait zich om en verlaat mijn kamer. Shit shit shit." Normaal komt Maya me ophalen, maar als ze dat niet doet moet ik zelf op de tijd letten. Ik trek mijn kast open en ik grijp een bordeaux rood topje uit mijn kast en zwarte skinny jeans, ik spring in mijn vans en ga snel jaar school.

Daar loop ik dan. Alleen door de gangen van onze school. Mijn beste vriendin Maya is eigenlijk maar mijn enige vriendin van deze school. Maar aangezien ze vandaag ziek is ben ik helemaal alleen. Ik vind het niet erg om alleen te zijn, als ik maar geen groepsopdrachten hoef te doen. Gelukkig hoeven we niet zo vaak groepsopdrachten te doen, dus dat valt mee. Ik zit vandaag alleen, dat is ook lekker voor een keertje! Precies als ik dat denk komt Mason de klas in lopen. Hij is een van de 'populaire'. Hij heeft super mooi bruin haar en een lichte huid, maar niet lelijk licht. Natuurlijk draagt hij ook super hippe kleding. Wat een snol. Het enigste wat ik kan doen is wensen dat hij niet naast mij komt zitten. Jammer genoeg komen mijn wensen nooit uit. Ik had het kunnen weten, er was verder ook nergens plek. Maar ja, we gaan niet trouwen of zo. Een uurtje moet lukken.

"Goed, we gaan een samenwerkingsopdracht doen. En omdat ik graag wil dat jullie goed samenwerken, en omdat ik te lui ben om tweetallen te maken, doet iedereen het met de persoon naast zich. Succes." Meent ze dit nou? Ik wil niet samenwerken met Mason. Waarom is Maya precies vandaag ziek? Ik hoop dat het iets is waar je alleen in de les aan hoeft te werken. Ik wil snel zien wat de opdracht is maar Mason heeft het blaadje al te pakken. "Goed. Bij wie gaan we de opdracht doen?" Ik moet stoppen met hopen. Mijn wensen komen nooit uit. Dit is dus geen opdracht voor op school. Sterker nog, dit is een opdracht met heel veel werk voor thuis. "Bij mij kan wel." Zeg ik snel. Ik wil echt niet naar zijn huis toe. Maar het lijkt niet alsof het hem iets uitmaakt, dus doen we het bij mij thuis. "Oke goed." Hij pakt zijn telefoon en houd hem voor me. Vragend kijk ik hem aan. Ik heb daadwerkelijk geen idee wat er met zijn mobiel aan de hand is. "Nummer." Oke, duidelijk. Zelfs als ik het niet wil, ik moet. Vanaf nu heeft hij dus mijn nummer, maar ik maak me geen zorgen hoor. Hoe groot is de kans dat hij me gaat appen? Ik denk nul.

Ik voel mijn telefoon trillen in mijn zak. Ik hoop zo erg dat het Maya is.
Kom naar A032
Shit. Dat zal wel van Mason zijn.
Nu?
Ja lijkt me wel.
Oke.
Ik was dichtbij dus ik ben er nu al. Daar zie ik Mason staan, maar hij heeft mij nog niet gezien. "Hey, jij." O man, hij heeft me gezien. En overduidelijk weet hij mijn naam niet. "Ik heet Lunâ.' Hij doet alsof hij dat wel wist en daar is hij heel erg goed in. Natuurlijk weet ik dat hij het niet wist, maar ik laat hem wel doen alsof. "Nu is het wel eens tijd om te weten waarom ik moest komen." Als ik alleen met hem ben voelt het gewoon veel beter om commentaar te hebben. Als zijn populaire clique er bij is durf ik amper te praten. "Ja, dat gaat over de opdracht, maar laat maar zitten. We bespreken het Vrijdag wel bij jou thuis."

Kort hoofdstukje, i know. Ik ben niet zo goed ik lange hoofdstukken schrijven, maar je moet het er maar mee doen x <3