Anlaştık

• 26 •

Nerdeyse bir ay olduğunu biliyorum çok özür dilerim

Multi Burkay

"Ne?" Barkın'ı uyanması için dürterken Burkay'ın konuşmaya devam etmesini bekliyordum.

"İki dakika uyutmadın be." Söylene söylene kalktı ama benim endişeli, Burkay'ın sinirli ifadesini görünce toparladı. "Noldu?"

"Cesedi saklayan Burkay'ın babasıymış."

"Hadi canım," dedi hızla pozisyonunu değiştirerek. "O ne alaka?"

Olayı bilmediği aklıma gelince sıkıntıyla nefes aldım. Kısaca ne alaka olduğunu anlatıp yeniden konuya döndüm. "Burkay'ın babası o alaka yani." Her ne kadar bir babam olduğu gerçeğini sindiremediğini surat ifadesi açıkça ele verse de konuşmaya ayak uydurmaya çalıştı.

"E ne istiyor peki şimdi?"

"Tehdit ediyormuş."

"Ne diye?"

Sözü Burkay devraldı. "Aral'ın babasını rehabilitasyona almışlar. Normal olmadığını fark etmişler anlayacağın. Düzelir belki diye uğraşıyorlarmış. Babam da düzelip konuşmasından korkuyor."

"Sana ne düşüyor?"

Barkın'a bakmayı bırakıp sorumu cevaplamak için bana döndü. "Babanı öldürmemi istiyor."

Cevap veremedim. Ciddi mi diye kaşlarımı kaldırsam da suratında tek bir çizgi bile hareket etmedi. Yutkundum yavaşça. Ben daha babamın yaşadığını yeni öğrenirken onu benden almalarına izin veremezdim.

Ellerimi yüzüme kapadım. Aklıma takılan soruyu Barkın dile getirdi. "Neden sen?"

"Acı çektirmeyi seviyor çünkü piç."

"Yapmazsan ne olur?"

"Aral'ı alacağını söyledi." Ellerimi indirdiğimde ikisinin de bana baktığını gördüm.

Omuz silktim. "Bırakın alsın." Karşı çıkacak oldular, sesimi yükselterek susturdum. "Babamı almasına izin vermem. Daha yeni buldum lan ben onu."

"Ulan o adam seni vurdu!"

Sinirle döndüm Barkın'a. "Aklı başında mıydı sanki?" Omuzlarımı yeniden düşürdüm. "Eminim annem de çok istiyordur onu görmeyi."

"Baban öldürülmese bile ölene kadar hapiste zaten. Hiçbir şekilde göremez annen onu."

Burkay en iyisinin dışarıda kalmak olduğuna karar vermiş gibi sessizce bizi izliyordu.

"Nereden biliyorsun? Belki düzelir. Serbest bırakırlar düzelirse."

"Bırakırlar bırakmasına da... Düzelir mi işte, sıkıntı o."

"Eğer düzelir diye korkuyorlarsa boşa değil o korku. Demek ki ilerleme var."

"Anasını satayım, biz neye bulaştık lan böyle?"

Bakışlarım elleriyle oynayan Burkay'a gitti. Hepsinin onun suçu olduğunu düşündüğünü biliyordum. Olmadığını söyleyemediğim gibi destek olacak bir şey de yapamıyordum. O suçluluğu hissederken ben çaresizliği hissediyordum.

"İş olacağına varır. Ne olacaksa olur. Gerisinin önemi yok."

"Ne yapalım yani? Bir şey yapmadan bekleyelim mi?" diye çıkıştı Barkın.

"Beni yanına falan almaz o adam. Babamı da sen öldürmezsen götü tutuşur, yaptıracak birileri bulur. Yani dediğim gibi, olacağa çare yok."