Çekip gittiğim içime dönüşüm uzun seneler sonra oldu.Silikleşiyor görüntüler geçmişimde, yırtılıyor tüm fotoğraflar ortadan, kalbimde çarpan bir şey var, evet orada, bir kör gibiyim, bana her yan kırık dökük, solgun bir yüz tutup çekiyor beni yukarı, kendi zalim ellerim itmiş yine beni.İçimde bir ben başladı, benler yıktı. Yüreğimin soluksuz koşusu ona doğruydu.Beraber kaldırdık yerden benleri.Kesik bir tat şimdi her şeyde.Kapılar açtım, kapılar kapattım içimde.Kapıları yumruklamaya döndüm.Yaşıyorsan dönüşler vardır, pişmanlığın yanık kokusu tıkar her adımında göğsünü, çıkamazsın oradan.Çıkamadığım yerden sarkmaya döndüm.Çok eski bir eşyayım.Cebe sığarım belki, bir sandığı ağırlaştırırım belki, kıymetliyim belki doyamayacaksın bakmaya, belki de sivriyim batacak, acıtacağım.Değişik duruşumla gizliyim, bilinmezdeyim.Beni çözdüm herkese tam çözdüğü andan en başa döndürenim.Hayatım boyunca normalleşemedim, en durgun hâlimle otururken bile ters yüz etmek istedim yaşadığım neyse.Kendim öğretti bana bunu.Kendi kendini yaşamaktan öteye gidemeyenler suçlanıyor.Özgür ve suçu bilinen bir suçluyum.Özgürlüğümün adını bıraktım onlar koysun.Tepe taklak olup, acıları iple çeker hâlde yaşamak mecburum olmuş. Koyu bir sevda, bardak bardak hüzün, aynaya baktığımda o gözlerde gördüğüm acıyım, yoksunum, sevgiden, kelimelerimden daha fazlasını veremeyenim.Ormanda dalsız,yapraksız kuru bir ağaç gövdesiyim.Hatırındayım kapa gözlerini.Suların altında uzanıyorsun bana, yazıyorum.Demişti ki o kalp bana sen kendini yazsan roman olur.Ben bir kişi değilim ve çok kalabalık geldim kurgusu yalancı ruhumla kapına.Fısılda faslı geldi sondan başa oku beni.
