Dans der Schaduwen

De derde stap

Zijn moeder kijkt hem boos aan. 'Lux, zachtjes. Dadelijk horen de buren het.' Sist zijn moeder. Lux kijkt zijn moeder oprecht verbaast aan en zijn mond zakt open. Ook Scander kijkt haar met open ogen aan.
'Jij, je, wat. Het enige waar jij nu aan denkt zijn de buren. Je, jullie hebben een geheim voor weet ik veel hoe lang. En het enige waar jij aan denk zijn de buren. De buren. Ik ben je eigen zoon. Je bloedeigen zoon. Ik zat in je buik, heb meegegeten aan alles wat je toen at of dronk. En toch de buren.' Radeloos keek Lux naar zijn moeder, die haar mond hield.
'Jullie zijn amper thuis, hebben amper tijd voor me. Weet je hoe moeilijk dat is voor mij. En deze opmerking helpt er niet bij. Maar al goed ik ga wel naar boven. Omdat jullie het zo lief vragen. Fijne avond verder nog, vader en moeder.' Lux loopt extreem kalm, te kalm, naar de gang en loopt daar de trap op.

Op zijn kamer ploft hij op zijn bed. Hij staart boos voor zich uit, met zijn gezicht naar het plafon gericht. Woedend was hij, zowel op zijn vader als zijn moeder. En misschien ook zelfs een beetje op Scander. Hij was immers de reden dat dit beneden bezig is. Benden zijn er nog allemaal luide stemmen aan het roepen. Wat ze zeggen is onduidelijk, hij hoort de hele tijd twee stemmen schreeuwen, af en toe een andere stem, die van zijn vader. Zijn moeders stem klinkt boos een hoog, dat gebeurt altijd als ze boos is, dan verhoogd haar stem zich. Terwijl de stem van Scander duidelijk lager en mannelijker is dan normaal. Grote kans dat het komt doordat hij, waarschijnlijk, ook boos is. Maar toch vindt hij dit stemgeluid beter bij Scander passen dan zijn iets wat hoge stem.
Zijn woede is nu een paar secondes al erg gezakt. Dat heeft Lux vaak, het ene moment is hij woedend en binnen een paar secondes er na is hij gewoon weer vrolijk. Heel vervelend vindt hij het niet, het is best handig.
Het geschreeuw van beneden blijft nu zijn aandacht trekken. Nieuwgierig loopt Lux de trap af, richting de woonkamer. De stemmen worden duidelijker, nog steeds kan hij niet de hele gesprekken horen. De deur die hem scheidt van de woonkamer, is tot Lux zijn verbazing nog best geluidsbestendig. Langzaam en voorzichtig loopt Lux naar de deur, zachtjes zet Lux zijn oor tegen de deur. Nu hoort hij duidelijke woorden. Maar nog net niet alles, hij leunt nog iets dichter tegen de deur aan. Wat hij niet merkt is dat zijn ellenboog op de deurklink leunt. Te veel, hij duwt de deurklink naar beneden en zo duwt hij de deur open.
Struikelend valt Lux de kamer in. Hij kan zich net voordat valt, kan hij zich vasthouden aan de leuning van de zwart leren bank. Het gesprek dat plaats vond ik de kamer is meteen opgehouden.
En terwijl Lux onhandig omhoog probeert te krabbelen, staan zijn vader, moeder en Scander naar hem te kijken. Als Lux opkijkt ziet hij Scander heeft vreemd met zijn armen staan. Vingers aangespannen, gespreid en naar de grond gericht. Nog steeds heeft hij een boze blik op zijn gezicht. In eerste gezicht valt er niks op, totdat hij naar beneden kijkt. Onder de handen van Scander zijn er planten gekomen, Echt planten, door de kieren van het laminaat. Onder aan zijn de planten dun maar daarna worden ze dikker. De planten zien er sterk onverwoestbaar uit, maar dat is niet wat Lux het meeste zorgen baart. Nee, alle planten zijn gericht op zijn vader en moeder.
Verbijsterd staart Lux naar de stengels en dan naar Scander en dan weer naar de planten.

'Hoe. Doe. Wat.' Lux begint zich draaierig te voelen. En er kwamen zwarte vlekken voor zijn ogen. 'Ik ga flauwvallen, ja, ik ga flauwvallen. Vang me-.' Verder dan dat kwam hij niet. Het zwart had zijn zicht al over genomen en een soort slaap drong zijn lichaam binnen. En na een paar secondes viel zijn lichaam via de hoek van de bank, op de grond. Een donkerrode warme vloeistof komt tevoorschijn uit het hoofd van Lux.
Scander laat zijn planten weer naar beneden gaan. 'Volgens mij hoort dat niet,' 'nee joh, dat snappen wij ook wel.' Snauwt zijn moeder Scander af. 'Peter doe iets, je kind ligt op de grond dood te bloeden.'

Lux ziet alleen maar zwart, vanbuiten hoort hij stemmen. Wat ze zeggen en wie ze zijn weet hij niet. Hij herkent ze niet.
Secondes misschien minuten gaan er voorbij. Lux heeft geen besef van tijd meer. En ergens vindt hij het nog fijn ook. Al die rust wordt verstoord doordat er een bekende stem begon te praten. Wie het was, weet Lux niet. Maar het is bekender dan de stem van zijn eigen veder en moeder.
'Lux, kijk jou dan. Een pracht jongen. Al moet ik het zelf zeggen, je bent de beste tot nu toe.'
Lux wilt gaan praten maar er komt geen geluid uit zijn keel. Het lijkt wel alsof het uit zijn hoofd komt.
'Wie ben je, en hoe weet je mijn naam ?' Een soort gegrinnik volgt, 'we zijn familie.' 'Hoe bedoel je, familie.' 'Ik ben zeg maar je schepper, wat ik ben, maakt niet uit. De mensen waarmee je samen woont zullen je het uit leggen. Als ze vragen waarom, Licht. Het licht. Het spijt me voor de onduidelijkheid.' Lux liet dit even bezinken. Dit was nieuw voor hem, langzaam begonnen de stemmen duidelijker te worden. En ook zijn zicht komt beetje bij beetje terug. Maar voordat hij helemaal weer bij bewust zijn is, hoort hij de stem nog zeggen, de krachten, ze zijn geactiveerd.
Wat betekend dat.

'Jongens, hij is bij.' 'Dat zie ik ook wel, Scander. Snel Peter haal ijs.' 'Mevrouw Lux zijn moeder, dat hoeft niet, het is gestopt met bloeden. Zijn wond, het is geheeld. Ik zei het.'
Lux opent zijn ogen en kreunt. 'Wat zei je. Wacht nee, ik wil antwoorden. De waarheid.'
'Er is niks dat we voor je verzwijgen.'' Nog steeds. Nog steeds houden jullie dit vol. Ik weet dat er iets is. Ik moet het weten, voor mezelf en volgens het Licht.' Zijn moeder verslikt zich half. 'Fack.' Dit is een van de weinige momenten in zijn leven dat hij zijn moeder hoort schelden.
'Oke, Lieke, we moeten het hem vertellen.' Zijn moeder zucht. 'Ik vrees het ook, Scander wil je de kamer dit keer wel verlaten alsjeblieft.' Scander knikt en loopt de kamer uit.

'Scander, ieders ouder houdt doodsveel van hun kind. En jij bent daar geen uitzondering voor. Veel van de ouders zeggen dat hun kind speciaal is. In jouw geval is het echt zo. Je bent speciaal en je kunt dingen doen die de meeste mensen niet kunnen.' Begint zijn moeder.

'He moeilijkste ga ik nu zeggen en ik begrijp het als we je teleurgesteld hebben. Jij hebt het recht er op. Om dit te weten en het spijt ons dat je er zo achter bent gekomen.' Zijn moeder haalt diep adem.
'Lux, je bent niet onze zoon.'

En op dat moment stoort heel Lux zijn wereld in.