Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 1

Περιεργάστηκε πιο προσεκτικά αυτά που είχε ζωγραφίσει. Είδε ένα κοριτσάκι, σχεδιασμένο στα γρήγορα, με κάτι γραμμές για μαλλιά, χέρια, πρόσωπο και πόδια. Το κόκκινο τετράγωνο πρέπει να ήταν το φουστάνι. Μάλιστα.

Ακριβώς πάνω από το κορίτσι έβλεπες έναν τεράστιο άνθρωπο με μαύρα ρούχα, που άπλωνε τα χέρια του απειλητικά προς το κόκκινο φουστάνι. Γύρω τους υπήρχαν κάτι κουτιά που έμοιαζαν με κιβώτια, καράβια και θάλασσα. Ήταν νύχτα, έβρεχε.

Αυτό πρέπει να είναι το λιμάνι, που την βρήκαν αναίσθητη, σκέφτηκε η Κάτια.

-Γιατί τα ζωγράφισες αυτά, γλυκιά μου; Πως ένιωσες, τι σκέφτηκες και το έκανες αυτό; Είσαι εσύ στη ζωγραφιά; Και ο άλλος άνθρωπος; Ποιος είναι;

-...

-Μίλησε μου...

-...

Η Κάτια αναστέναξε απογοητευμένη. Ύστερα σηκώθηκε και βγήκε έξω. Τώρα έπρεπε να αντιμετωπίσει τη φίλη της. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Είδε από μακριά, στον διάδρομο, μια φιγούρα να έρχεται προς το μέρος της. Το αναπηρικό καροτσάκι την πλησίαζε όλο και πιο πολύ, μέχρι που η γυναίκα στάθηκε ακριβώς απέναντι της. 

Το δέρμα είχε κιτρινίσει κι αυτό έκανε μια άσχημη αντίθεση με τα μαύρα ρούχα της. Τα καστανά μακριά μαλλιά έπεφταν άτονα στους ώμους και το πράσινο χρώμα στα μάτια της, είχε ξεφτίσει κι έμοιαζε πιο πολύ με γκρίζο. Αυτή η γυναίκα την κοιτούσε τώρα, με αγωνία.

-Λήδα..., πρόφερε το όνομα της με κόπο και ξεροκατάπιε.

-Πες μου.

-Δεν είναι και τόσο καλά τα νέα. Δεν μου μιλάει.

-...

-Είναι το σοκ. Λήδα, αυτό που πέρασε δεν μπορεί να το αντέξει, ούτε να το ξεπεράσει, κι έτσι αντιδράει με αυτόν τον τρόπο. Ναι, αντίδραση είναι. Μεγάλη υπόθεση ο βιασμός, ξέρεις. Ο καθένας μπορεί να το αντιμετωπίσει διαφορετικά. Η κόρη σου, είναι μόνο δεκατεσσάρων, αυτό που έγινε τραυμάτησε ανεπανόρθωτα τη ψυχή της. Δεν ξέρω πότε θα ξαναμιλήσει. Προσπάθησα να την κάνω να εκφραστεί, να ξεσπάσει, της έδωσα να ζωγραφίσει. Ψυχολόγος είμαι, ξέρω τι γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις. Έλα να σε πάω σ' αυτή, να δεις τη ζωγραφιά της και να σου εξηγήσω λίγο.

-Που είναι;

-Θα σε πάω τώρα εγώ, στο γραφείο μου.

Η Κάτια έσυρε το αναπηρικό καροτσάκι της Λήδας και μπήκαν στο γραφείο. Το κορίτσι ήταν ακόμα καθισμένο στην ίδια καρέκλα, στην ίδια στάση, με τα ξανθά μαλλιά να σκεπάζουν το πρόσωπο της.

-Ερωφίλη μου; Πως είσαι;, ρώτησε με τρεμάμενη φωνή η Λήδα.

-...

-Γιατί δεν μας μιλάς; Πες μας, τι έγινε, ποιος σου το έκανε αυτό; Σε παρακαλώ κάνε κάτι, φώναξε, χτύπησε, σπάσε, δείξε μας πως είσαι ακόμα εδώ μαζί μας. Θα τρελαθώ, Ερωφίλη!

Το κορίτσι σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τις δυο γυναίκες. Είχε μεγάλα καστανά μάτια, ψυχρά, πιο ψυχρά κι απ' τον πάγο. Ήταν αυτό το βλέμμα που τις τρόμαξε πιο πολύ, όχι η σιωπή της... 

Επόμενο κεφάλαιο στις 1/1 με το καινούριο έτος! Τα λέμε!