Give Me LUCK

~€pisode 1~

Karşımda oturan meleğe baktım. Rahatlığı sinirimi bozmuştu. Ben ne kadar çaresizsem O da o kadar duygusuzdu.

-Kural basit. 21 gün. Sana verilen 21 gün. Ve bazı kurallar var. Birincisi bu süre içinde bedenine geri dönmeyi başaramazsan benimle gelmek zorunda kalırsın. İkincisi 21 gün içinde vazgeçersen ne zaman istersen gidebiliriz. Ve üçüncüsü eğer bedenine dönmeyi başarırsan ve dönmek istemezsen ruhun yok olur.

-Başardıktan sonra neden dönmek istemeyeyim ki!? Bekle bir dakika!! 21 gün mü? Sadece 21 gün öyle mi?

Omuzlarını silkti.

-Üzgünüm, prosedür böyle.

Dişlerimin arasından mırıldandım. 'Üzgün olduğun hiç suratından belli olmuyor nedense!'

-Ne yapmamı bekliyordun ki? Seninle birlikte ağlamamı mı?

Söylediklerimi duymayacağını düşünmüştüm.

-Unutma ben bir meleğim. Tabi ki seni duydum.

Şimdi de düşüncelerimi okuyordu. Eğer bedenimde olsaydım tüylerim diken diken olmuştu.

Sıkılmış haliyle oturduğu yerde rahatsızca kıpırdandı ve devam etti.

-Doğruları konuşalım istersen. Bence sen bu süre içinde bedenine dönmeyi başaramayacaksın. Başaran hiç kimseyi görmedim. O yüzden beni boş yere uğraştırma da gidelim hadi.

-Hayır! Denemek istiyorum. Başarısız da olsam en azından denemek istiyorum.

-Peki. O zaman bana müsaade. Ruhunu teslim etmem gerekenler var.

Çoktan ayağa kalkmış gitmek üzereydi ki kolundan tuttum.

Anlamsız gözlerle baktı.

-Yah, nasıl geri dönebileceğimi söylemedin!?

Gözlerini devirdi.

-Bu konuda sana yardımcı olamam. Onu senin bulman gerek.

Kolunu hızlıca elimden kurtardı ve gömleğinin kollarını silkerek düzeltti. Sinirimi bozmuştu.

*****

Çaresizce annemin yanına döndüm. Babam da gelmişti. Birbirlerine sarılarak ağlıyorlardı.

Kalbimin en derininden gelen hüzün parçası gözlerimden yaşlar dökülmesine sebep oluyordu.

Onlar hissetmese de gidip sarıldım.

Pişmandım...

Eğer böyle olacağını bilseydim yaşarken onlara daha fazla sarılır, sevgimi daha çok dile getirirdim.

*****

Çaresizce çatıya çıktım, biraz hava almak için. Ruhken buna ihtiyacım var mıydı bilmiyorum ama yapacak başka bir şeyim yoktu. Ne yapacağımı bilmiyordum ve o suratsız melek bana hiç yardımcı olmuyordu.

Acaba gözyaşı mı toplamam gerekiyordu. Hani şu '49 Days' deki gibi. Ama bana verilen 21 gündü, 49 gün değil.

-Hahahaha çok komiksin. O sadece bir dizi.

Kafamı kaldırıp baktığımda şu suratsız melek, gülmekle meşguldü. Onun düşüncelerimi okuyabiliyor oluşuna henüz alışamamıştım. Ona yan gözlerle baktım. Hangi ara gelmişti bu!

-Neden buradasın?

Gülmeyi bitirdiğinde bana cevap vermeyi akıl edebilmişti.

-Özür. Söylemeyi unutmuşum. İşimin olmadığı zamanlarda seninle birlikte olmam gerekiyor, yani sana yardımcı olabilmek için.