My kind of love. H.S

Part 42

"Ήρθες μετά από ένα χρόνο να με ρωτήσεις γιατί είμαι με τον Liam; Γιατί έφυγα πριν από λίγο; Θα σου απαντήσω.
  Δεν έχω δει στην ζωή μου πιο ξεφτιλισμένο άντρα από εσένα. Έφυγες και με παράτησες ενώ μπορεί να ήμουν έγκυος το παιδί σου. Ακόμη κι αν ήμουν έγκυος ,ρε, θα το έβγαζα. Δεν θα ήθελα ποτέ παιδί από ένα τέτοιο άντρα. Όταν είσαι άντρας τιμάς τα παντελόνια που φοράς ακούς;"

"Πρόσεχε τα λόγια σου γιατί αρχίζω να χάνω την ψυχραιμία μου. Δεν θα αμφισβητήσεις εσύ τον ανδρισμό μου, άλλωστε τον είχες δοκιμάσει και σου άρεσε."

Κατάφερα να ελευθερώσω το χέρι μου και τον χαστούκισα ξανά. Οι κόρες των ματιών του μεγάλωσαν και το χρώμα τους σκούρινε. Μου γύρισε το χέρι δυνατά με αποτέλεσμα να μου ξεφύγει μια μικρή τσιρίδα.

"Μπορώ να σε πονέσω πολύ περισσότερο από όσο έχω ήδη κάνει."

"Εσύ ξεφτιλίζεσαι με το να κάνεις μια γυναίκα να πονάει." Τον κοιτούσα στα μάτια καθόλη την διάρκεια της συζήτησης μας και το χέρι του κρατούσε σταθερά γυρισμένο το δικό μου.

"Αν η γυναίκα δεν προσέχει πως μιλάει θα πονέσει ακόμη περισσότερο."

"Πλέον δεν νιώθω κανένα πόνο, ηλίθιε." Τον χτυπούσα στο στέρνο οπότε ελευθέρωνε την λαβή του από το ένα μου χέρι.

"Σταμάτα να με χτυπάς και να βρίζεις θα το μετανιώσεις."

"Δεν μετανιωνω για τίποτα."

"Εγώ όμως μετάνιωσα που ήμουν κάποτε με σένα."

"Εμπρός λοιπόν, πήγαινε να βασανίζεις την ηλίθια που τραβάς μαζί σου. Δεν λυπάμαι για τίποτα όσο λυπάμαι για την υπόσχεση που είχες δώσει στον Lou."

"Αυτή είναι η αρραβωνιαστηκιά μου. Και πια ο Louis είναι πεθαμένος."

Όταν άκουσα αυτές τις δύο φράσεις δάκρυα ξεκίνησαν να τρέχουν από τα μάτια μου ξανά.

"Γιατί κλαις;" ειρωνεύτηκε.

"Άσε τα χέρια μου."

"Γιατί;" έσφιξε λιγάκι παραπάνω όμως δεν πονούσα πια. Ήταν σαν την τελευταία φορά που τον είδα. Ο εξωτερικός πόνος ήταν ένα τίποτα μπροστά στον εσωτερικό.

"Άσε με να φύγω."

"Μην τολμήσεις και με ενοχλήσεις ξανά."

"Δεν το είχα σκοπό. Δεν θα μου λες εσύ πια τι να κάνω. Δεν έχεις καμία εξουσία πάνω μου."

"Έχεις τον Liam τώρα. Ελπίζω να κάνεις καλύτερο σεξ  με αυτόν αν και δεν νομίζω."

"Δεν σου ανήκω πια και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου λες τι θα κάνω. Όσο για το τι κάνω στο κρεβάτι μου εφόσον δεν είσαι εκεί δεν έχεις κανένα λόγο να ρωτάς."

"Κοριτσάκι μου, εγώ είμαι αυτός που σου έμαθε αυτά που ξέρεις οπότε έχω κάθε δικαίωμα να ρωτάω. Έτσι, για πλάκα, είμαι πολύ περίεργος."

"Με την περιέργεια θα μείνεις ηλίθιε. Αρκετά πια. Άφησε με να φύγω. Δεν είναι δική σου δουλειά τι κάνω στο κρεβάτι μου ή με ποιον βγαίνω. Δεν θυμάμαι να σε ρώτησα κάτι γι αυτή την χαζή που τραβολογιέσαι."

"Εντελώς πληροφοριακά είναι πολύ καλύτερη από εσένα."

"Κρίμα που βρήκε κάποιον σαν εσένα. Κάποιον που δεν μπορεί να δώσει αγάπη ή μια ζεστή αγκαλιά όταν την χρειάζεται."

"Αυτός είμαι γλυκιά μου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σε κοροΐδεψα λέγοντας σου πως σε αγαπώ και άλλα τέτοια ψέματα που με εκείνη τα εννοώ."

Όσο και να με πλήγωναν τα λόγια του δεν θα του έδινα την ευχαρίστηση  να κλάψω ξανά γι αυτόν.

"Αν δεν με αφήσεις να φύγω αυτή τη στιγμή θα αρχίσω να φωνάζω και θα τους ξυπνήσω όλους μ ' ακούς;"

"Εμπρός φύγε! Μην με ξανά ενοχλήσεις ποτέ. "

"Ούτε εσύ εμένα."

Την στιγμή που άφηνε τα χέρια μου ένα φορτηγάκι σταμάτησε και με γρήγορες κινήσεις μας έβαλε μέσα και τους δύο. Ούρλιαζα ενώ με τραβούσαν για να με βάλουν μέσα αλλά μάταια. Ο Harry προσπαθούσε να τους χτυπήσει όμως ένας από εκείνους τον χτύπησε δυνατά στην κοιλιά. Δίπλωσε και δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Μας έβαλαν δίπλα δίπλα ενώ έσφιξαν δυνατά τα σχοινιά. Δεν κοιταχτήκαμε καθόλου σε όλη την διαδρομή. Τα χέρια μου πονούσαν από τα σχοινιά αλλά και από το κράτημα του και τα μάτια μου αυτόματα δάκρυζαν αφού δεν ήξερα τι επρόκειτο να μας κάνουν.

Όπα. 😨💘✌