impossible

27. Sirius Black

*nog niet herschreven *

"Ron waar heb je het over? " vroeg ik.

"het is een valstrik." siste hij.

"wat-"

" hij is de hond.. hij is een faunaat. "

Ron staarde achter ons naar iets dat wij niet zagen. langzaam draaide ik me om, de deur waar we net doorheen liepen sloeg met een klap dicht.

lang, vettig, klittend haar hing tot op zijn ellebogen, hij had grote wallen onder zijn ogen, zijn huid spande strak om zijn botten heen en zijn gele tanden werden ontbloot toen hij grijnsde.

het was Sirius Zwarts.

" Expelliarmus!" schreeuwde hij.

mijn toverstok schoot uit mijn hand, samen met die van Harry, en Hermelien, ze zoefden door de lucht heen totdat ze in de handen van zwarts belandde.

hij stapte naar voren en zijn blik gleed van mij, naar Harry.

"ik wist wel dat jullie je vriend zouden helpen." hij klonk schor, alsof hij een hele tijd niet meer gesproken had.

"jullie vader zou hetzelfde voor mij gedaan hebben, heel dapper van jullie om geen leraar te halen, dat waardeer ik- het maakt alles een stuk makkelijker."

toen hij dat zei werd al mijn angst vervangen door woede en haat. de spottende opmerking die hij maakte over onze vader galmde door mijn hoofd, vond hij dit nou grappig? dankzij hem zijn onze ouders dood en zijn Harry en ik zonder elkaar opgegroeid.

ik had nog nooit in mijn leven zo'n intense haat gevoeld voor iemand. ik wou dat ik mijn toverstok nog in mijn hand had, dan zou ik hem laten zien dat dit geen grapje was.

Harry dacht blijkbaar hetzelfde, want onbewust deden we allebei een stap naar voren. maar we werden tegen gehouden door Ron en Hermelien die ons stevig vastpakten.

" niet doen!" fluisterde Hermelien angstig.

maar Ron negeerde haar en ging voor ons staan. "als je Harry en Bella wilt vermoorden moet je dat ook met ons doen!"

Ron zijn stem klonk fel en dapper, maar hij was twee keer zo bleek als normaal en had moeite met staan.

"ga liggen." zei zwarts kalm. "zo word dat been er alleen maar erger op."

" hoor je me?" fluisterde Ron. hij klampte zich aan mijn arm om overeind te blijven.

"dan moet je ons alle vier vermoorden!"

"er word hier maar één moord gepleegd vanavond." zei zwarts en zijn grijns werd alsmaar breder.

"oh ja? hoezo?" snauwde Harry terwijl hij schuin voor me ging staan. dat deed hij altijd als hij me wou beschermen voor iets.

"de vorige keer was je niet zo fijngevoelig, toen vond je het niet erg om al die dreuzels af te slachten , alleen om pippeling te pakken te krijgen... wat heb je? ben je uit vorm geraakt in azkaban?"

"Harry!"jammerde Hermelien "hou je mond!"

nu had ik het niet meer, alle woede en haat werd te veel en ik barstte uit. " NEE!" brulde ik.

"HIJ HEEFT ONZE OUDERS VERMOORD!"

op dat moment rukte Harry zich los uit de ijzeren greep van Hermelien en stormde naar voren. Zwarts leek verbaast en gebruikte zijn toverstok niet op tijd, waardoor Harry de kans had om aan te vallen.

Harry klemde zijn hand om de dunne pols van Zwarts en duwde de punten van de stokken opzij en met zijn andere hand sloeg hij hard tegen zijn slaap aan, daarna vielen ze tegen de muur aan.

Hermelien gilde en Ron schreeuwde.

met een felle flits braakten de toverstokken die zwarts in zijn hand had een regen van vonken uit. en ze misten Harry's gezicht op een haar.

Harry stompte Zwarts zoveel mogelijk, maar de vrije hand van Zwarts klemde zich om Harry's keel.

"HARRY!" brulde ik.

ik had nog nooit zoveel woede gevoeld in mijn hele leven, terwijl ik op Zwarts afstormde.

ik hoorde Harry naar lucht happen, ik klemde mijn handen om Zwarts zijn haar en trok hem zo hard mogelijk naar achteren. hij liet Harry los. Ron en Hermelien kwamen snel onze kant op en grepen de hand waarmee hij de stokken vasthield.

Harry kon zich los worstelen uit de klauwen van Zwarts en wierp zich op onze toverstokken, maar knikkebeen sprong op hem en zette zijn nagels in Harry's bovenarm.

" ROT OP!" riep Harry en hij schopte met zijn been waardoor knikkebeen opzij sprong en hij onze stokken kon pakken.

"Bella!" riep hij, terwijl hij mijn stok mijn kant op gooide. ik ving hem en ging snel naast Harry staan.

"uit de weg!" schreeuwde hij tegen Ron en Hermelien.

Hermelien schoot uit de weg en pakte hun toverstokken op terwijl Ron zwakjes naar het bed liep en hijgend neerplofte.

Harry pakte mijn hand vast en ik keek naar Zwarts, die languit bij de muur lag. Harry gaf een kneepje in mijn hand en samen liepen we naar zwarts toe. hij gaf nog een kneepje en liet daarna mijn hand los.

Harry hief zijn toverstok op en richtte op Zwarts zijn hart, ik volgde zijn voorbeeld.

zijn ogen keken eerst naar Harry en daarna naar mij.

hij lachte grimmig. " wou je me afmaken, Izzy?"

ik verstijfde toen hij me zo noemde, de enige die me zo noemde was Kate.

"jij hebt onze ouder vermoord." zei ik met een bevende stem.

"dat kan ik niet ontkennen." zei zwarts zacht. " maar als jullie zouden weten hoe het werkelijk gegaan was-"

"werkelijk gegaan ?" herhaalde Harry, opnieuw ging hij langzaam schuin voor me staan.

"je hebt ze aan voldemort verraden ! meer hoeven we niet te weten!"

"luister naar me !" zei zwarts dringend. "als jullie niet luisteren, zul je er later spijt van krijgen.. jullie begrijpen het niet.."

"we begrijpen meer dan jij denkt!" zei Harry, zijn stem beefde ook en ik zag dat zijn vrije hand in een vuist was gebald.

"jij hebt haar nooit gehoord hé?" zei ik zachtjes.

zwarts keek me niet begrijpend aan. "onze moeder.. toen ze probeerde te voorkomen dat Voldemort ons zou vermoorden.." ik voelde een brok ik mijn keel komen terwijl ik eraan dacht, de groene flits, haar gil...

ik deed mijn ogen dicht en nam diep adem. ik deed ze na een paar seconden weer open en keek zwarts recht in de ogen aan. "en dat was jouw schuld.... jouw schuld.."

plots sprong knikkebeen op zwarts zijn borst, op de plek van zijn hart en keek ons doordringend aan met zijn gele ogen.

Harry's gebalde vuist begon te beven, zo boos had ik hem nog nooit gezien. Hij hief zijn toverstok nog hoger op, en voor een moment was het helemaal stil.

en toen hoorde ik voetstappen, iemand liep de trap op. "WE ZIJN HIER!" gilde Hermelien.

" BOVEN MET SIRIUS ZWARTS !" zwarts maakte een geschrokken beweging, waardoor knikkebeen bijna van zijn borst afgleed.

de deur vloog open en Harry en ik draaiden ons snel om toen Professor Lupos de kamer binnen liep.

zijn blik gleed van Ron die uitgeput op het bed lag, naar Hermelien die ineen gedoken bij de deur zat, naar Harry die zijn toverstok op zwarts had gericht, naar mij en tenslotte naar zwarts die verfomfaaid en bebloed aan onze voeten lag.

" Expelliarmus!" riep Lupos.