impossible

25. the beast.

*nog niet herschreven*

"hij is echt dood."

ik hapte naar adem terwijl ik dit zei, ik kon het gewoon niet geloven. ze hadden het echt gedaan. scheurbek is dood.

de zon ging onder, en het werd donker. we stonden alle vier nog steeds stil, alsof we uit steen gehouwen waren. "Hagrid." fluisterde ik.

ik had een brok in mijn keel en het was alsof ik helemaal niet kon praten, we moesten naar Hagrid toe, hem steunen. maar er kwamen geen woorden uit mijn mond. en dus keek ik naar Harry voor hulp.

hij leek mijn hint te begrijpen, en keek Ron en Hermelien aan. "we moeten naar Hagrid."

Harry gebaarde met zijn hoofd om die kant op te lopen, maar voordat we een stap hadden gezet werden we bij onze armen gepakt door Hermelien en Ron.
"niet doen." zei Ron, wiens gezicht spierwit was.

"waarom niet?" vroeg ik.

"als ze merken dat wij bij hem waren, zit hij al helemaal in de puree." fluisterde hij.

ik zuchtte, we moesten dus maar gewoon terug naar het kasteel lopen en doen alsof er niks gebeurd was, en we zouden pas morgen of later bij Hagrid langs kunnen gaan.

geweldig.

ik hoorde Hermelien snikken en keek naar haar. haar ademhaling was oppervlakkig en haar ogen waren waterig. " hoe konden ze?" ze begon harder te snikken en tranen begonnen over haar wangen te lopen.

ik sloeg mijn armen om haar heen, en wreef over haar rug heen met mijn handen. "shh" fluisterde ik, in een poging haar gerust te stellen. wat waarschijnlijk niet aan het werken was.

toen ze weer een beetje gekalmeerd was, liepen we terug naar het kasteel.

"blijf zitten schurfie!" siste Ron opeens. "wat heb je toch ? stom beest !"

hij probeerde schurfie met alle macht in zijn zak te houden, maar zonder enige succes.

" AU!" riep hij.

"SSHHT !" siste ik. "Ron straks hoort iemand ons."

ik keek naar Ron, die een geërgerde blik op zijn gezicht had, en nog steeds probeerde om schurfie in zijn zak te houden.

"straks komt Droebel nog deze kant op." zei Hermelien nerveus.

" hij- wil - niet- blijven- zitten."

Harry tikte me op mijn schouder en ik keek hem aan, hij wees naar iets in de verte dat onze kant op kwam lopen. "wat is dat?" fluisterde ik.

Harry haalde zijn schouders op. "weet ik niet."

"knikkebeen!" riep Hermelien. "nee, ga weg knikkebeen!"

maar knikkebeen had blijkbaar andere plannen, hij sloop steeds dichterbij.

"NEE!" hoorde ik Ron brullen.

ik keek naar hem en zag dat schurfie uit zijn handen was gesprongen, en op de grond terecht was gekomen.

knikkebeen spotte schurfie op de grond, en begon gelijk naar hem toe te rennen.

"Ron, niet doen!" riep ik. maar ik was te laat. hij had de mantel van zich afgegooid en rende achter knikkebeen en schurfie aan.

"Ron !" kreunde Hermelien.

ik slaakte een diepe zucht en keek naar Harry en Hermelien. "laten we maar achter hem aan gaan." zei ik.

ze knikten allebei, en met z'n drieën begonnen we achter hen aan te hollen. even verderop hoorden we de voetstappen van Ron, en zijn geschreeuw tegen schurfie en knikkebeen.

"rot op! maak dat je wegkomt! - schurfie kom hier !." we kwamen steeds dichterbij en ik kon Ron achter knikkebeen en schurfie aan zien rennen.

"Ron!" siste ik. "kom terug!"

"nee !" schreeuwde hij terug. "ik moet schurfie hebben !"

ik zuchtte, gooide de mantel van me af en rende naar Ron toe. ik zag hem op de grond vallen, maar kon net niet op tijd opzij springen, struikelde over hem heen en belandde naast hem op de grond.

"hebbes ! - donder op vuile rotkat!" Ron had schurfie weer in zijn handen en hield hem stevig vast.

"Ron kom op we moeten nu echt gaan." zei ik tegen hem.

"ja- ja ." hij rolde met zijn ogen en op dat moment waren ook Harry en Hermelien bij ons.

"kom op Ron, Bella. onder de mantel." hijgde Hermelien.

ik wou net opstaan toen op dat moment een grote zwarte hond recht onze kant op kwam rennen.

"kijk uit! " riep ik tegen Harry en Hermelien.

Harry draaide zich net om en werd omver geknald door de poten van de hond, hij landde op zijn rug en de hond aarzelde even en keek hem aan. daarna keek de hond naar Ron en ik en begon hij onze kant op te rennen.

ik probeerde op te staan zodat ik weg kon rennen, maar de hond was sneller en knalde tegen me aan.

ik viel weer op de grond met een harde plof. "au." fluisterde ik.

ik ging omhoog zitten en zag dat de grote hond was blijven staan, hij keek me aan en ik kon zijn tanden zien en voelde zijn hete adem op mijn gezicht. zijn grijze ogen hadden een rare blik van herkenning, alsof hij wist wie ik was.

maar toen keek hij naar Ron en begon hij hard te grommen. "nee!" riep ik. "Ron kijk uit!"

maar de hond bleef achter hem aan rennen. Harry wierp zichzelf op de hond af, maar de hond schudde hem van zich af en sprong op Ron af.

Ron probeerde zich te beschermen door zijn arm uit te strekken, maar de hond sloot zijn kaken om de arm van Ron heen.

Harry probeerde opnieuw om de hond van Ron af te krijgen maar het lukte niet en Ron werd door het beest meegesleurd.