impossible

9. the talk.

ik weet niet hoe lang we nu al terug waren in de leerlingenkamer. We zaten op de bank, in complete stilte. Het was gelukkig niet ongemakkelijk, Harry en ik kende elkaar goed genoeg om te weten dat we even tot ons zelf moesten komen om alles te verwerken.  Ik was dolblij dat Harry mijn broer is, dat ik eindelijk weet wie mijn familie is, en dat ik weet waar ik vandaan kwam. 

Maar mijn gedachten namen een andere wending dan het verwerken van het feit dat het litteken op mijn nek ook door Voldemort kwam. 

kon ik nu nog wel naar huis als de zomer voorbij was? Ik zag de grijns op het gezicht van Renée voor me toen ze zei dat 'dingen zouden veranderen' dit jaar. ik kende haar ook goed genoeg om te weten dat ze me het liefst niet meer zou zien. En nu duidelijk was wie ik ben, en waar ik vandaan kwam. had ze geen reden meer nodig om voor me te zorgen. 

"kan ik nu nog wel naar huis?" ik keek Harry aan en zag dat er een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen. 

"daar hoef je, je nu nog geen zorgen over te maken." stelde hij me gerust. 

ik draaide me om toen ik het geluid van het portret dat openging hoorde, en zag dat Ron en Hermelien zich naar ons toe haasten. 

"hoi." zei ik. 

Hermelien keek ons argwanend aan. "wat was er?" 

"jullie kunnen toch niks gedaan hebben?" vroeg Ron gelijk daarna. "het is pas de eerste schooldag!" 

"we zitten ook niet in de problemen." Harry keek mij aan. 

"hij wilde even met ons spreken." legde ik uit. 

"nou, vertel!" Hermelien was voor ons gaan zitten en ron volgde haar voorbeeld. 

" uhm." stamelde ik. Ik wist eerlijk gezegd niet zo goed waar ik moest beginnen, moest ik maar met de deur in huis vallen zoals Perkamentus dat ook had gedaan? 

"de foto." fluisterde Harry. 

"huh?" Ron keek ons verbaasd aan. 

"we gaan alles uitleggen, maar misschien helpt het als we jullie eerst dit laten zien." ik pakte mijn tas op, en haalde de foto van Harry en ik met onze ouders uit het voorste vakje en gaf het aan hermelien. Ron schoof een stukje dichterbij zodat hij de foto beter kon bekijken.

"maar dit ben jij." zei Ron verbaast, terwijl hij wees naar de foto. 

"en dit is Harry." zei Hermelien. "in de armen van zijn moeder." 

"en jij zit in de armen van zijn vader." Ron wees opniew naar de foto. 

"ja." zei ik. 

Ik zag dat ze het nog niet helemaal begrepen maar dat langzamerhand de stukjes begonnen te vallen. 

"harry en ik zijn broer en zus." 

Hermelien haar ogen lichtte op. " natuurlijk! " Ron keek haar alsnog verbaasd aan. "alles is nu logisch, bella heeft precies hetzelfde litteken, is op dezelfde dag jarig en kan ook sisselspraak net als Harry!" 

"ja! " riep Ron. "we vonden het al zo raar dat we er maar geen verklaring voor konden vinden, en nu is alles duidelijk." 

ik lachte, dit was makkelijker dan ik dacht. "we konden het zelf lastig geloven, maar hoe meer Perkamentus erop in ging, hoe duidelijker alles werd." 

"maar niemand weet het." onderbrak Harry, een serieuze blik in zijn ogen. "en niemand mag het weten." 

"er zijn een paar mensen die altijd al geweten hebben dat we een tweeling zijn, Hagrid natuurlijk,  Sneep, Perkamentus, Anderling en professor Lupos." noemde ik op.