Een pinguïn avontuur -Augias

Hoofdstuk 4

HOOFDSTUK 4

Toen Lolo weer bijkwam, lag ze in de vleugels van haar moeder. Hoe kwam die nou hier? Het laatste wat ze zich herinnerde, was de orka die achter haar aan zat en dat ze op haar hoofd viel. Daarna was alles zwart. Zou de orka haar en haar moeder hebben opgegeten, zodat ze nu in de hemel waren? Haar moeder staarde voor zich uit. Lolo wilde iets zeggen, maar dat ging niet. Haar hoofd bonkte. Ze voelde iets nats op haar hoofd. Het was een traan van haar moeder. Lolo wilde haar moeder niet zien huilen. Ze wilde recht op gaan zitten, maar haar hoofd bonkte enorm. Ze kreunde van pijn. Gelukkig, haar moeder merkte dat ze niet langer bewusteloos was. "Lolo! Gaat het met je? Heb je je niet bezeerd?" Vroeg ze. Lolo zei, verkrompen van pijn, heel zachtjes: "orka..." "Die is weg." Zei Rita meteen. Lolo zuchtte. Gelukkig. Maar hoe had ze zich daar uit weten te redden? En hoe kwam haar moeder bij haar terecht? Waar was ze eigenlijk? Ze wilde het vragen, maar ze was moe. Haar ogen zakten dicht en ze viel in slaap. Ze droomde over Arcia. Van de verhalen wist ze dat het groen was. Ze droomde dat haar hele familie er woonde en dat zij de mooiste (groene) iglo had van allemaal. En hij was helemaal voor haar alleen! En zo droomde ze nog even verder. Haar moeder keek stil voor zich uit. Het was een moeilijke actie die ze daarnet had gedaan. Het had niet veel gescheeld, of ze waren er niet meer. Ze zuchtte. Ze kon nu niet meer terug. Ze moest door. Door naar Arcia, om daar een nieuw leven te starten. Lolo werd zwaar. Ze legde haar in bed. En ging zelf ook even liggen. Toen Lolo wakker werd, lag ze niet meer in de vleugels van haar moeder, maar in een mooi bed met een donkerblauwe deken en een lichtblauw kussen. Alles beter dan wit. Ze ging rechtop zitten en keek om zich heen. Haar moeder sliep in het bed tegenover haar. De vloer was ingelegd met grote donkerblauwe en kleine lichtblauwe tegels. De muren waren ingelegd met blauw-groene steentjes. Het schitterde in het zonlicht. De deur was van hetzelfde materiaal gemaakt als de muren, dus Lolo kon hem eerst niet vinden. Toen ze hem eindelijk had gevonden en net naar buiten wilden gaan, werd haar moeder wakker. "Mama!" Riep Lolo en omhelsde haar. "Wat is er gebeurd? Hoe zijn we aan de orka ontsnapt?" "Whut?" Antwoordde haar moeder die nog half sliep. "De orka!" Antwoordde Lolo "die me op wilde eten weet je nog?" "Owww, ja! *gaap* dat zal ik je zo vertellen, maar nu eerst eten oké?" "Oké!" Lolo duwde haar moeder haar bed uit. "Ik kom al ik kom al!" Zei haar moeder lachend. "Even mijn jurk aan doen." "Schiet wel op!" "Ja, ja!" Normaal had Lolo's moeder altijd een oranje jurk, maar nu deed ze een blauwe jurk aan met zwarte bloemetjes. "Waar is je jurk?" Vroeg Lolo. "Die was gescheurd, dus ik heb een nieuwe gekregen." Antwoordde haar moeder. "Van wie?" "Dat zeg ik zo wel. Kom, we gaan nu eerst eten!" Toen Lolo de deur open deed viel haar mond open van verbazing. "W...waa...waar z..zijn we?"