Een pinguïn avontuur -Augias

Hoofdstuk 39

HOOFDSTUK 39

Leo was weer aan het schuimbekken. Er kwam wit schuim uit zijn mond en hij was helemaal aan het trillen. Iedereen was in paniek. "Kan je er nog wat aan doen?!" Vroeg Lolo die als de razende wind naar Leo toe was gezwommen en hem probeerde stil te houden. Oude Pa Haai was bezig met een of ander drankje en goot het in Leo's mond. "Dit is niet goed, dit is helemaal niet goed." Mompelde hij. Lolo begon te huilen. "Leo! Niet dood gaan!" Huilde ze. "Alsjeblieft!" Rita kwam naar haar toe gezwommen en nam haar in haar vinnen. "shhh, stil maar." Zei ze troostend. Lolo was nog steeds aan het huilen, maar ze was ten minste gestopt met schreeuwen. "Hij redt het wel." Zei Rita, hopend dat het waar was. "Hij is een sterke haai." "Nee!" Riep Lolo boos en rukte zich los uit haar moeders armen. "Hij redt het niet! Kijk dan naar hem! Hij is weer aan het schuimbekken!" Ze begon weer te huilen en wierp haarzelf om zijn nek. "Sorry, mag ik er even bij?" Vroeg Oude Pa Haai die net klaar was met het maken van het drankje. Lolo ging aan de kant, zodat Oude Pa Haai het drankje in Leo's mond kon gieten. Ze hield haar adem in. Zou dit Leo weer beter maken? Ze keek toe hoe Oude Pa Haai voorzichtig het goedje in zijn mond goot. Kon hij niet een beetje opschieten? Leo's leven hing aan het spel. Dinksie sloeg zijn vin om haar schouder. "Het komt wel goed." Zei hij. "Oude Pa Haai weet wat hij doet." De lantaarnvis was al die tijd stil toe aan het kijken. Hij stond schuin achter Oude Pa Haai, en keek zorgvuldig toe. Hij leek helemaal niet bang of gestrest. Hier werd Lolo wel een beetje boos van. Gaf hij dan helemaal niks om Leo?! Oude Pa Haai was ondertussen klaar met het drankje in Leo's mond gieten, en hij stond van een afstand te kijken. Lolo kon geen verandering zien aan de situatie van Leo. Hij schuimbekte nog steeds en zijn hele lichaam trilde ook nog steeds. "WAAROM DOE JIJ NIKS!?" Schreewde Lolo naar de lantaarnvis die nog steeds achter Oude Pa Haai stond. Hij keek Lolo aan, maar zei niks. "Doe tenminste iets!" Ze begon weer te huilen. Ze wilde Leo helpen, maar ze wist dat zij niks kon doen. Ze was radeloos. Ze stortte zich weer op Leo en begon te snikken. "Daar heb je wel een punt." Zei Oude Pa Haai plotseling. Lolo keek op. Ze had eerst niet door waar hij het over had, maar toen zei hij: "De lantaarnvis kan wel iets doen!" Nu keek de lantaarnvis hem aan. "Ik?" Vroeg hij. "Wat dan?" "We kunnen het samen doen." Zei Oude Pa Haai. Leo begon ondertussen heviger te schudden. "Wat jullie ook gaan doen, doe het snel!" Zei Lolo en ze stond op, zodat Oude Pa Haai en de lantaarnvis alle ruimte hadden om het te doen, wat dat dan ook mocht zijn. "Ben je er klaar voor?" Vroeg Oude Pa Haai aan de lantaarnvis. Die knikte. Ze stekten hun vinnen naar voren en begonnen. Lolo zag dat ze zich allebei concentreerde op Leo. Er begon raar licht van Leo af te schijnen. Was dit magie? Leo begon nog erger te schudden en er kwam meer schuim uit zijn mond. Lolo wilde roepen dat ze moesten opschieten, maar ze wilden hun concentratie niet onderbreken. Maar misschien was hetgeen wat ze deden wel de oorzaak van de erger-wordende situatie van Leo. Aan de ene kant wilde Lolo roepen dat ze moesten stoppen, maar aan de andere kant dacht ze: "dit is de laatste oplossing die we hebben." Ze keek om zich heen. Dinksie en haar moeder keken allebei vol spanning toe. Niemand zei iets. Het enige geluid wat er te horen was, was het geluid van het trillen van Leo.