Een pinguïn avontuur -Augias

Hoofdstuk 3

HOOFDSTUK 3

Rita begon te rennen, de sneeuwstorm mocht haar en Lolo niet inhalen. Zeker Lolo niet, want die is nog maar een kind. En het was haar dochter. Er zou toch niks ergs zijn gebeurd? Er zwommen hier veel orka's enzo rond. Misschien had Lolo wel water gevonden en was ze gaan jagen en was er en orka en... Nee. Lolo was gewoon veilig op het ijs gebleven. Het ijs was altijd ZO dik. Ineens herinnerde ze zich een verhaal wat Lolo altijd vertelde. Het ging over een land dat Arcia heet. Een land waar het nooit wit was. Zou ze daar heen willen? Eigenlijk was ze zelf ook wel nieuwsgierig daarnaar. Maar nu moest ze zorgen dat de sneeuwstorm haar niet inhaalde. Ze dacht later wel na. Als ze niet werd opgeslokt door de sneeuwstorm. Rennen vond ze altijd al lastig. Waarom had ze niet gewoon knieën? Dan kon ze veel beter rennen. Na 500 meter was ze al helemaal uitgeput. Maar ze moest doorgaan. Voor Lolo! Ze pufte kreunde en steunde, maar ze ging door. Ze keek achterom. De storm kwam steeds dichterbij. Ze keek niet uit waar ze liep. Ze struikelde over iets. Toen ze op de grond lag zag ze dat het een zeeslak was. Huh? Die kwamen toch helemaal niet op het ijs? Ze pakte hem, stond op en ging weer rennen. Tijdens het rennen pulkte ze de slak met haar snavel uit z'n huisje en at hem op. Ze had ook zo'n honger! Ze gooide zijn huisje naar achter. Daarbij keek ze even achterom. Het huisje kon nog geen 2 seconde op het ijs blijven liggen, of hij werd opgeslokt door de sneeuwstorm. Rita wist niet hoe snel ze moest rennen. Ze rende en rende, maar de sneeuwstorm haalde haar langzaam in. 5 meter, 4 meter. Nog even en het was afgelopen. 3 meter, 2 meter. Rita kon niet meer, dus liet ze zich op haar buik vallen. Haar jurk scheurde, maar dat maakte haar nu niet uit. 1 meter. Ze voelde de storm razen. Ze gleed op haar buik verder. Haar voeten raakten de storm aan. Ze deed haar ogen dicht. Brrr wat was dat koud. Toen de storm bijna haar hoofd had bereikt, voelde ze niets meer. Ze deed haar ogen langzaam open. Zag de hemel er zo uit? Ze keek om zich heen. Ze kon bijna niks zien. Ze keek naar boven. Daar was ijs. Ze was in het water gevallen! De storm raasde over het ijs. Maar hoe kwam het dat er hier water was en daar weer ijs begon? Rita dacht altijd dat er een eiland van niet te doorbreken ijs was, met aan de randen water. Dat was de wereld. En als je te ver het water op ging viel je eraf. Dit was dan ook het gene wat haar moeder haar altijd vertelde. Maar de jeugd van tegenwoordig leert op school ook dingen over andere landschappen. Over plekken zoals Arcia, waar het nooit sneeuwde en er geen ijs lag. Onzin vond ze het. Dan leven ze dus gewoon in water. Dat is dan dus een land voor vissen of zo. Allemaal onzin. Ze liet haar ogen wennen aan het donker. Toen zag ze vissen zwemmen. Ze wilde net op ze gaan jagen, toen ze iets groots zag bewegen. Een orka! En hij sprong omhoog! Ze wilde net wegzwemmen, toen ze iemand hoorde gillen. Het leek Lolo wel! Snel zwom ze naar de orka toe. Hij wilde vast haar lieve Lolo opeten! Toen ze er aan kwam, kwam de orka uit de lucht naar beneden. Het zou toch niet te laat zijn? De orka had zo'n vaart, dat hij heel diep naar beneden zonk. Dit was haar kans. Toen ze bij de scheur naar boven keek was het eerste wat ze zag haar Lolo. Maar daarna zag ze dat Lolo bewusteloos was en de sneeuwstorm kwam ook deze kant op. Rita is nou een maal sneller in het water. Snel keek ze onder zich. Daar was de orka weer omhoog aan het zwemmen. Ze had 2 opties. De 1e was op het ijs gaan en Lolo meesleuren ver weg genoeg om niet door de orka opgegeten te worden. Maar dan zou de sneeuwstorm de opslokken. De 2e optie was om Lolo in het water te trekken en te ontsnappen aan de sneeuwstorm. Maar dan zou de orka zeker de bewusteloze Lolo opeten en haar als toetje nemen. Wat moest ze nou? De orka en de sneeuwstorm kwamen steeds dichterbij.