HUZUR

8.Huzur

Evet, bu eğitici dakikaların ardından konumuza dönersek, arayan babamdı. İtiraf ediyorum, Canberk'in, eski sevgili bağımızdan dolayı içinde bulunduğum durumdan kurtulmak istediğimi hissedip, aradığını ummuştum ama o dananın birlikteyken ne hissettiğimi, zamanın yüzde doksanında bilmediğini varsayarsak, ayrıyken ne hissettiğimi bilmesi mucize olurdu.

“Bak o çalan şeye telefon deniyor. Eğer açmazsan bir süre sonra susuyor ama hemen susmasını istersek açmamız lazım” diyen Bulut’un sesiyle düşüncelerimden sıyrıldım. Kafam aniden ona doğru çevrildi.

“Hı hı. Susmasını beklemeye karar verdim, benim telefonum ya hani.” Yapıştırdım cevabı.

“Baban mı?”

"Hayır, dada" diyip aklını karıştırmayı düşündüm bir an fakat sonra vazgeçip, sessiz kalmaya karar verdim.

Telefonu çantanın içine sallayacaktım ki elimden çekip aldı.

“Ayıp ama...” Uzanmaya çalıştım telefonuma ama nafile. Telefonu sağ kulağına dayamıştı bile.

“Galip Bey, kızınız yznımda.”

“Ah, babamın içi nasıl da rahatlamıştır, tanımadığı bir adamın yanında olduğumu duyunca.” Kollarımı göğsümde kavuşturup somurttum.

“… Bulut ben. Tanışamadık tam. Aslı’nın sevgilisiyim.”

“Heh, ölmüş kızının bir sevgilisi olduğunu duymak her babanın hayalidir.”

Yorumlarımın troll’luk seviyesi youtube videolarının altındaki yorumların troll’luk seviyesine ulaşmak üzereydi. Beni rahatsız etmedi bu. Bazen troll'luk gerekli bir şeydi.

“… Kendini kötü hissedince eve getirdim. Bayılacak gibi oldu da" derken bakışlarını bana dikmiş, “başını beladan kurtarmak için hikaye bile uydurdum; ona göre davran, adam ol, uslu dur, kızarım haaaa” der gibi bakıyordu. Evet, bir bakıştan bu kadar kelimeyi çıkarabilecek kapasiteye sahip bir bayanım ben.

Bayan değil, kadın diyorduk değil mi? Pardon.

Somurtmaya devam ettim.

Ve devam ettim.

Ve devam.

Hışımla ona döndüm sonunda, patlamaya hazır. “Hayır, hayat hikayeni mi anlatıyorsun adama, anlamadım! Kapat gitsin işte!”

Beni duymazlıktan geldi. Hatta belki de gerçekten duymadı. Gergedana bak ya. Bu insan maymundan evrimleşmemişti. Gergedandan evrimleşmişti.

Erkeklerin öküzden evrimleştiğini savunmak için bilim insanı olmak isteyen arkadaşlarım da var benim bu arada.

Kızgın bakışlarımın hedefi olduğu ama aldırmağı birkaç dakikanın ardından, sonunda kapattı telefonu.

“Babana açıkladım durumu…”

Lafını kestim. “Duyduk. Ben ve kulaklarım.”

“Şımarık kızlar gibi davranma.”

Telefonumu pantolonunun cebine koyduğunu idrak etmem birkaç saniyemi aldı. Başka birinin telefonunu kendi cebine koymak hırsızlık olarak adlandırılır ama bunu o kişinin gözünün önünde yapmak, ancak ve ancak salaklık olarak adlandırılabilirdi!

“Yaa, evet. Aslı öldü. Babam beni zorla İstanbul’a getirdi. Daha önce hiç görmediğim ‘annem’le yaşamak zorundayım. Her şey o kadar istediğim gibi ki şımarıverdim. Ayrıca telefonumu cebine attığını görmedim sanma.”

Kafasını yana yatırıp kelimelerimin tadını beğenmemiş gibi dudaklarını kıvırdı. “'Aslı öldü' ve 'cebine attı' cümleleri hoş olmadı sanki.”