.
.
.
.
23.00น.
จีมินจอดรถไว้อีกซอยที่ห่างจากบ้านของตระกูลจอนแล้วเดินเท้ามายังใกล้ๆบริเวณข้างบ้านของจองกุก
วันนี้บรรยากาศมันเงียบผิดปิกติไป ไฟห้องนอนของจองกุกก็ปิดไฟมืด ในตัวบ้านเหลือเปิดเพียงแสงไฟรอบบ้านเท่านั้นเอง
ในใจหวั่นเกรงไม่น้อยแต่ต้องเข้าไปทำหน้าที่เพื่อที่จะได้จบไวๆ เขากับแทฮยองจะได้อยู่อย่างมีความสุข
กึก..
นักล่าใช่ส้นรองเท้าในการรับน้ำหนักที่ขึ้นมายังระเบียงห้องของจองกุก ปลายเท้าค่อยๆแตะพื้นอย่างแผ่วเบาเพื่อลดการเกิดเสียง ในห้องไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืด
จอนจองกุกไม่ได้อยู่ในห้องนอน...
นักล่าแอบเข้าไปในห้องของจองกุกและเดินชิดกับกำแพงในห้องเพื่อไม่ให้เงาเห็นเด่นชัดนัก จีมินไม่พบใครจึงคิดแอบจะสำรวจบ้านนี้
ประตูห้องนอนของจองกุกถูกเปิดออกและมีผู้บุกรุกเดินออกมาจากห้อง ห้องนี้เป็นห้องที่อยู่หลังสุดตามที่ฟอร์มข้อมูลของจองกุก จีมินเดินสำรวจอย่างระมัดระวัง
..........
"...ฆ่าผมสักที ฮึกก"
"ไม่"
"ฆ่าผมเลยสิครับ ฆ่าเลย"
มีหนึ่งห้องที่ประตูปิดไม่สนิท เสียงไฟที่สาดออกมานอกห้องกับเสียงที่เล็ดลอดออกมาทำให้นักล่าสงสัย ยิ่งสิ่งที่คนสองคนในห้องคุยกันยิ่งทำให้นักล่าสงสัยหนักกว่าเดิม...
นักล่าค่อยๆเดินกลับไปยังห้องนอนของจองกุก และหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมากดเบอร์ที่ใช้ให้พี่นัมจุนหามาให้
(สวัสดีครับ บ้านตระกูลจอนครับ)
การกล่าวทักทายแปลกไปเพราะจีมินใช้โทรศัพท์ส่วนตัวโทรที่ไม่ใช่เบอร์ที่เอาไว้รบงานฆ่าคน...