My kind of love. H.S

Part 33

"Amelia;" απόρησε που με είδε.
"Τι κάνεις εδώ; Άκουσα φωνές και κατέβηκα." Είπε.

"Ο Harry." Του απάντησα.

"Τι έπαθε;"

"Ήμουν στους γονείς μου." Σταμάτησα για λίγο. "Αποφάσισα να γυρίσω σήμερα για να του κάνω έκπληξη. Ήμουν καλά επιτέλους και εκείνος..." Συνέχισα να κλαίω και εκείνος έκατσε δίπλα μου.

"Τι έκανε Amelia;"

"Είχα κρυφτεί για να του κάνω έκπληξη και εκείνος φιλιόταν με μια άλλη. Στο σπίτι μου... Στο σπίτι μας."

Έκλαιγα περισσότερο τώρα. Πέρασε το χέρι του γύρω μου και με έφερε κοντά του.

"Ηρέμησε. Μην κλαις άλλο." Μου χαΐδεψε τα μαλλιά.

"Είπε ότι θα ήταν εδώ για μένα. Ότι δεν θα με άφηνε. Ότι θα με βοηθούσε να ξεπεράσω τον χαμό του Louis. Τώρα όλα καταστράφηκαν. Δεν έχω ούτε τον καλύτερο μου φίλο ούτε εκείνον που αγαπάω."

"Ηρέμησε. Έλα πάμε πάνω κάνει κρύο. " πρότεινε.

"Δεν θέλω." Είπα.

"Αφού κρυώνεις." Είπε.

"Δεν κρυώνω. Πονάω Liam."

"Θα σου φέρω ένα μπουφάν μου και θα πάμε μια βόλτα εντάξει;"

Έγνεψα και συνέχισα να κλαίω. Όπως σηκώθηκε του τόνισα:
"Μην πεις στον Harry που είμαι."

"Όπως θες." Απάντησε και ανέβηκε γρήγορα.

Harry's P.O.V

Φαινόταν τόσο χαρούμενη και εγώ τα κατέστρεψα όλα. Γύρισα σπίτι και ευτυχώς η άλλη είχε φύγει. Κάθισα στον καναπέ και έκλαιγα. Σκεφτόμουν πόσο χάλια τα έχω κάνει με αυτό το κορίτσι. Φαντάσου να μην την αγαπούσα. Τι θα της έκανα αν δεν την ήθελα;
Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ μετά από πολύ σκέψη.

Amelia's P.O.V

Κατέβηκε μετά από λίγο. Μου έδωσε το μπουφάν του και ξεκινήσαμε. Πρότεινε να πάμε με το αμάξι του αλλά προτιμούσα να περπατήσω. Μάλλον είχε γυρίσει πριν λίγο και εκείνος από αυτό το περιβόητο πάρτι. Είχα σταματήσει να κλαίω για λίγο.
Έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες του μπουφάν του και προχωρούσαμε στην αρχή αμίλητοι.

"Amelia;"

"Ναι." Τον κοίταξα.

"Ίσως είναι λίγο νωρίς, ίσως να μην θες να το ακούσεις αυτό γιατί το άκουσες πολλές φορές αλλά έχεις εμένα. Θα κάνουμε τον Harry να μετανιώσει."

"Ευχαριστώ Liam αλλά μάλλον θα φύγω. Δεν μου έχει μείνει τίποτα εδώ."

"Για πάντα;" κατσουφιασε ξαφνικά.

"Το για πάντα είναι μεγάλο διάστημα."

"Μην φύγεις. Σου υπόσχομαι πως εγώ δεν θα σε πληγώσω ότι και να γίνει."

"Θα σου έδινα μια ευκαιρία Liam αλλά δεν μπορώ να σε αγαπήσω αυτή την στιγμή όπως αγαπώ εκείνο."

"Εκείνος όμως μπορεί να σε αγαπήσει όσο σε αγαπώ εγώ;"

Τον κοίταξα στα μάτια απλά. Δεν είχα να δώσω απάντηση σε αυτό. Θέλω πολύ να του δώσω μια ευκαιρία. Θέλω να ηρεμήσω πρώτα όμως.

"Είναι πολύ νωρίς. Όταν γυρίσω θα ήθελα να είσαι εδώ και να με περιμένεις. Δεν θα αργήσω." Του είπα.

Ένα χαμόγελο του ξέφυγε. Συνεχίσαμε να περπατάμε. Καθίσαμε σε ένα πάρκο που ήταν εκεί κοντά. Κοιτούσα με τα άστρα και λέγαμε για πράγματα άσχετα. Ξεχνιόμουν και από τον Louis και από τον Harry. Μου λείπει τόσο και δεν πρόκειται να τον ξαναδώ ποτέ.

Η ώρα ήταν 9:30 περίπου όταν έφυγα από εκεί.

Κατά τις 10 και κάτι ήμουν εκεί. Άνοιξα και τον είδα να κοιμάται στον καναπέ. Άρχισα να κλαίω ξανά. Είχε πάρει αγκαλιά ένα μαξιλάρι και ήταν με τα ρούχα που φορούσε χθες. Περίμενα στην κουζίνα πότε θα ξυπνήσει. Μετά από κάποια ώρα ξύπνησε.

Σηκώθηκε απότομα και ήρθε προς το μέρος μου. Σκούπισα τα δάκρυα μου.

"Μωρό μου σε παρακαλώ. Εσένα αγαπάω δεν με νοιάζει καμιά άλλη. Ήμουν μεθυσμένος και δεν ήξερα τι έκανα. Ξέρω δεν είναι δικαιολογία." Μου κρατούσε το χέρι. Το τράβηξα και απομακρύνθηκα.

"Σου είπα να φύγεις μέχρι της δέκα."

"Μωρο μου..."

"Δεν είμαι το μωρό σου πια." Του φώναξα. Τα μάτια μου άρχισαν να υγραίνουν ξανά.

Με κοίταξε στα μάτια και πήγε πάνω. Μετά από λίγο κατέβηκε με την βαλίτσα του στο χέρι.
Με πλησίασε και με φίλησε απαλά στα χείλη.

"Θα τα ξαναπούμε." Είπε και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του. Ένα δάκρυ κύλησε ταυτοχρόνως από το μάτι του.

Η πόρτα έκλεισε και μαζί της έκλεισε και το κεφάλαιο της ιστορίας μου με τον Harry ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Πάλι έχω έμπνευση. Ελπίζω να σας αρέσει αν και δεν σχολιάζετε. 💘💗