Home Ft Nalanta (VOLTOOID)

02

Waar moet ik heen? Ik wil weg. Weg van hier. Weg van alle rotdingen. Als ze er nog was zou ik naar Blondie zijn gegaan. Ik open m'n telefoon en staar naar m'n achtergrond. Jesse. Hem heb ik nodig! Alleen bij Jesse voel ik me nu nog veilig.

Ik fiets naar het station en koop een kaartje naar station Borculo. De trein gaat over acht minuten. Ik ga zitten op een bankje en staar voor me uit. Blondie... weg.
Ik maak verbinding met "wifi in de trein". Ik ontvang 2278 berichtjes. Ik lees ze niet maar ga naar Instagram. Als ik iets tegen Jesse wil zeggen stuur ik hem altijd een DM. Ik zie dat hij 5 minuten geleden een foto heeft geplaatst. Misschien is hij nog online en leest hij het nog. "Zit in de trein naar Borculo. Blondie is weg". Ik verstuur het.

Wat zal hij denken? Ik doe m'n telefoon weer uit en sta op als ik de trein aan zie komen. Zal ik gaan? Wat als Jesse niet komt? Hij wil niet dat ik kom!

Ik hoor het fluitje van de conducteur. Ik stap in en loop de trap is. De coupé is helemaal leeg. Ik ga zitten op een stoel en kijk op m'n telefoon. Hij heeft het nog niet gelezen. Ik moet niet gaan.

Ik spring op en ren naar beneden. Maar de trein begint al te rijden. Er is geen weg meer terug. Snikkend sjok ik naar boven. Ik kijk hoe laat het is. 15.14. Drie kwartier geleden was ze er nog... ik laat mijn hoofd tegen het raam zakken en val langzaam in slaap.

'Hallo? Hallo? Wakker worden!' Een mannenstem wekt me uit mijn slaap. 'Oh sorry' mijn stem slaat over. ik kijk de man aan. 'Gaat het?' 'Ja' lieg ik. 'Waar moet je heen?' Vraagt hij terwijl hij mijn kaartje uit m'n hand pakt. 'Borculo, dat is het volgende station' antwoord hij zichzelf. 'Goed dat ik je nu ontdek anders waren we er langs gereden.' Hij scant mijn kaartje en geeft hem terug. Ik bedank de man en pak mijn tas.

Ik loop naar beneden en wacht voor de deur tot we er zijn. Ondertussen kijk ik op mijn telefoon. 17.31. 14 gemiste oproepen, 33 sms'jes en nu zelfs meer dan 4500 appjes. Ik skip het allemaal en kijk op instagram. Hij heeft het nog steeds niet gelezen maar hij heeft wel iets nieuws geposted. Een foto van Macho en Flip. Ik like de foto en comment: "DM". Hopelijk begrijpt hij het.

De trein stopt en ik stap uit. Ik loop naar de stationshal en ga op een bankje zitten. Ik staar naar de treinen die komen en gaan. Ik wil naar Blondie. Ik wil naar Jesse. Waarom antwoord hij nou niet? Ik wacht nog ruim een half uur. Ik heb het koud. Het is kwart over zes. Drie uur geleden stuurde ik de DM. Jesse leest mijn DM's sowieso niet altijd. Logisch eigenlijk. Hij heeft wel wat beters te doen.

Ik kijk naar de gemiste oproepen. Het zijn er inmiddels 29. Allemaal van mijn moeder. Ook de sms'jes zijn van haar. Ik lees er een paar: "Hoi Destiny, hoelaat ben je thuis?" "Destiny?" "Hallo kun je even antwoorden?" "Destiny het is al half5!" "Waar blijf je?" "Hallo?" "Wat is er?" "Destiny?"

Ik scroll naar beneden. In het laatste berichtje vraagt ze waar ik ben. "In Borculo. Wacht op Jesse. Blondie is dood." Antwoord ik. Meteen word ik weer gebeld door haar maar ik neem niet op. Ik kan toch niet praten nu. "Destiny neem op!" "Kan niet" antwoord ik. "Kom naar huis! Je gaat toch niet in je eentje zomaar naar Borculo zonder te overleggen?" "Nee ik heb Jesse nodig mam. Ik laat wel wat horen als ik terugkom".

Ik krijg weer een oproep maar klik hem weg.
"Destiny neem op!" Schrijft mijn moeder weer. "Niet nu". Ik open instagram weer. Jesse heeft het nog steeds niet gelezen. Ik krijg wel een andere melding van instagram: @jessetjuhhh vind een foto leuk waarin jij bent getagd. Ik klik erop. Het is een foto van Cybelle. Jesse is dus nu op instagram. 'Alsjeblieft lees m'n berichtje!' Mompel ik met schorre stem. Ik kijk weer op DM en mijn hart slaat een slag over als ik zie dat hij het gelezen heeft.

"Waar ben je?" Vraagt hij. "Station Borculo" antwoord ik. "Aww ik kom er nu aan! Komt goed Destiny." Ik doe m'n telefoon uit en zucht. Hij komt. Wat moet ik zeggen? Gelukkig zijn m'n tranen op volgens mij. Ik heb al een tijdje niet meer gehuild. Ik denk dat ik te verdrietig ben om nog te huilen.

Ik voel me leeg vanbinnen. Ik heb ook geen honger. De laatste keer dat ik gegeten had was vanmorgen. Ik eet nooit op school. En nu heb ik al helemaal geen honger.

Tien minuten gaan voorbij. Ik voel me heel moe en m'n hoofd voelt zwaar. Ik kijk op m'n telefoon. Weer 6 gemiste oproepen. Ik open mijn selfie-camera en schrik van m'n eigen gezicht. Mijn gezicht is bleek met allemaal rode vlekke onder mijn ogen. Mijn ogen puilen ook uit omdat ik zoveek gehuild heb. Gelukkig heb ik vanmorgen waterproof mascara opgedaan.

Ik hoor iemand gehaast over de stenen lopen. Ik kijk op. Het is Jesse! 'Destiny!' Roept hij en hij rent naar me toe. 'Hoelang zit je hier al?' Ik kijk op de stationsklok. Bijna zeven uur. 'Anderhalf uur ofzo' fluister ik. Mijn stem slaat ook nog over.

'Sorry dat ik niet eerder kon komen.' Zegt hij. 'Geeft niet.' Ik weet niet of hij dat verstond, ik zei t zo zachtjes. Hij slaat een arm om me heen. 'Jeetje! Wat ben je koud!' Roept hij uit.

Ik kijk hem aan. Net iets te lang. Ik kijk weg Hij heeft de mooiste ogen van de wereld. Dan trekt Jesse z'n vest uit en slaat die om me heen. Het gaat een beetje lastig aangezien ik tegen een bank aanleun maar het is wel lekker warm. Het vest ruikt heel lekker. Naar Jesse.

'Kom' fluistert hij zachtjes. Ik voel zijn warme adem tegen m'n gezicht blazen als hij praat. Ik knik. Als een soort verdoofd sta ik op, maar ik moet me vastgrijpen aan de bank om niet te vallen. Ik ben echt draaierig. Jesse pakt mijn arm en begeleid me naar z'n zwarte auto.

De hele autoreis zeggen we niks. Ik staat voor me uit. Als we een straatje inrijden kan ik eindelijk iets zeggen. 'Dankjewel' fluister ik. Jesse kijkt om en glimlacht. 'Geen dank. Dit is wel het minste wat ik kan doen!' De woorden komen binnen maar ik kan ze niet plaatsen.

Deel twee! Tis best cliché en het suckt enoooorm