Don't let me go ~Geroenzo~

25

Marije loopt naar beneden om mijn moeder te halen en ik pak Gerenzo zijn hand. De tranen beginnen over mijn wangen stromen. Dan voel ik een zacht kneepje in mijn hand. "GERENZO!" Roep ik. Ik druk op de knop en er komt een vrouw binnen. "Hij kneep in mijn hand!" Roep ik enthousiast. De vrouw bekijkt wat dingen. "Hmm ik zie geen verandering. Ik denk dat het niet echt was". De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. "Maar... ik voelde het." De vrouw kijkt me meelevend aan. "Sorry jongen." Zegt ze voordat ze de kamer uitloopt. Marije en mijn moeder komen binnenlopen. Ik vertel wat er net gebeurt is en ze weten niet wat ze moeten zeggen. Mijn tranen stoppen niet en ik pak Gerenzo zijn hand weer. "Gerenzo... alsjeblieft.. je kan niet dood gaan. Je moet dit overleven. Ik kan je niet verliezen." Ik huil nu nog harder. Mijn moeder wil me voorzichtig vast pakken en even van Gerenzo zijn bed weg halen om mij te kalmeren maar ik trek me los wanneer ik weer een zacht kneepje voel. "Ik voelde het weer!" Roep ik half boos half huilend. Iedereen word stil wanneer je een zachte kreun hoort in de kamer. Ik kijk naar Gerenzo en zie dat hij zijn ogen open doet. "GERENZO!" Roep ik. De tranen beginnen nog harde te stromen. Ik knuffel hem en begin te glimlachen door mijn tranen heen. Hij kijkt mij verbaasd aan en kijkt dan verbaasd om om zich heen. Er komen een paar mensen binnen die hem gaan onderzoeken. Wij lopen de kamer uit en mijn moeder belt meteen Gerenzo zijn ouders. Wanneer de onderzoeken klaar zijn mogen we weer naar binnen. "Gerenzo, ik heb je zo gemist" zeg ik met een zucht. "Ik snap het nog niet helemaal" zegt hij. Ik leg hem uit dat hij in coma heeft gelegen en dat dat kwam door een ongeluk. Hij kijkt me geschrokken aan. "Maar nu gaat het goed met je hoor" zeg ik snel om hem gerust te stellen. We praten nog heel lang met Gerenzo en zijn ouders komen ook. We laten ze even alleen en lopen de kamer uit om wat te gaan drinken. Als we na een half uurtje weer de kamer in lopen kijkt Gerenzo heel vrolijk. Ik heb hem zo gemist. "Ik mag over een week naar huis!" Roept hij vrolijk. "Echt?!" Roepen ik en Marije blij. "JA!" Roept hij blij. We blijven nog een uur, maar moeten dan echt naar huis. Marije heeft al afscheid genomen en loopt naar de gang. Ik knuffel Gerenzo en kijk hem aan. Dan zoent hij mij. "Dit heb ik zo gemist" fluister ik zacht. Ik knuffel hem nog een keer en loop dan naar de gang. Samen met Marije en mijn moeder loop ik naar de auto en gaan we naar huis. We zetten Marije thuis af en rijden dan door naar ons huis. Als we thuis aankomen pakt mijn moeder geld en gaat ze patat halen. Ik dek de tafel en ga daarna op de bank zitten. Ik stuur Gerenzo een appje en zet de tv aan. Ik heb deze kleine dingetjes zo gemist, en ik ben zo blij dat we binnenkort gewoon weer kunnen afspreken. Nog geen half uur later is mijn moeder terug en eten we wat. Mijn vader komt ook thuis samen met Lars. Ze waren bij vrienden van ons geweest, maar wij gingen niet mee in verband met Gerenzo. We gaan met zijn alle zitten en beginnen te eten. Tijdens het eten hebben we het over Gerenzo. Lars gaat deze week een keer mee' want hij heeft Gerenzo ook gemist. Na het eten kijken we met zijn alle een film en rond 10 uur ga ik naar boven. Ik app nog even met Marije en Gerenzo. Om half 11 leg ik mijn telefoon weg. Ik draai me om. Ik voel me zo gelukkig.  Ik sluit mijn ogen en val in slaap.

{Heyyyy. Mijn ritme is echt een beetje gone. Ik heb dit weekend na heel lang weer eens geschreven. Ik ben nu ook bezig met een wedstrijd op wattpad en school is zoooo veel. (Estrella als je vwo wilt doen is het ook gewoon veel. Niet zeuren.) Maarjaaaa. Ik ga proberen meer te schrijven. Het is trouwens vandaag pakjes avond. Ik vind dat altijd fk leuk want dan komt mijn hele familie en dat is gewoon gezellig. Dus fijne pakjes avond allemaal. Oh en als je nog leuke ideeën hebt voor het verhaal, stuur me dan even een berichtje of zet het in de reacties. Oké ik wil 777 woorden doeg doeg doeg doeg doeg dkeg doeg doeg doeg doeg❤❤}