Bab 3

2.6K 144 1
                                    

Hari ni aku balik rumah. Esok aku sekolah. Aku nak minta maaf kalau ada salah kat kawan aku. Mana tahu masa aku akan sampai. Berapa banyak kali buat chemo sekalipun kalau Allah nak tarik nyawa kita dia akan tarik. Tapi hari ni aku rasa pening. Aku kusut! Aku asyik fikir pasal apa yang bakal berlaku pada aku. Yang pasti aku akan minta maaf. Aku mungkin akan rahsiakan yang aku ada kanser tapi hanya seorang je yang aku nak dia tahu my BFF.

Sampai je kat rumah.

"Ina! Ina dah balik." Kata Along. My first brother, Amirul. Muka aku pucat. Papa kata diorang tak tahu penyakit kanser aku. Dia kata lagi terpulang pada aku nak cakap ke tak. Aku tunggu masa je kot. Aku masuk dalam rumah. Keluarga aku semua di ruang tamu.

"Ina!" Adik beradik ku panggil nama ku. Sungguh aku akan rindu keluarga meriah ni. Aku rasa aku nak tulis dekat memo. Apa aku rasa.

Memang masa aku balik dah petang. Dah nak masuk maghrib. Lepas solat maghrib aku dan kakak aku masuk bilik. Abang aku dengan adik lelaki aku pun sibuk. Ohh... nama kakak aku Misha. Semua orang suka panggil Misha Omar. Hahah. Kakak yang aku kurang suka. Tapi bersyukur sekurang kurangnya ada. Adik pula Amir.

"Kak Ngah. Nanti kalau Ina dah tak de bukak password phone 9889. Bukak memo tau." Pesanku. Di situ terkandung semua yang aku rasa terhadap keluarga tercinta.

"Ina nak pergi mana? Korea? Jepun? London?" Tanya Along.

"Ina tak rasa sampai cita cita Ina nak pergi semua tempat tu. Dan tempat Ina nak pergi ni bermaksud Ina kena tinggalkan korang." Kata ku.

"Ina. Rileks lah. Overlah kau ni. Dulu kak ngah pun ada rasa nak mati. Lepas tu dah takde dah." Kata Kak Ngah.

"Ina...Ina.... Ina rasa  memang Ina akan pergi." Kata ku. Muka masih pucat macam orang dah nak nazak.

"Apa kau merepek? Kau lek je lek je. You need a chill pill." Kata kak ngah.

Ya Allah macam mana aku nak cakap ni.

"Kak Ngah tak faham!!" Tengking aku.

"Kau tak payah nak tinggikan suara kat aku!" Tengking kak ngah balik. Kak ngah tak pernah cakap aku.

"Tapi Ina betul betul akan pergi! And you... never understand!" Kata aku. Serious aku tak boleg marah nanti pening nak pengsan.

"Can you tell me?! Why did you need to go?! I will never understand because you just over acting!" Kak ngah marah aku. 

"Ina... Ina tak sanggup nak bagitahu." Kataku. Nada ku semakin perlahan.

"Yes! Because you are a liar!" Kata kak ngah. Aku keluar. Aku nampak mama papa ada dekat depan aku. Aku lari ke swimming pool.

Aku menangis. Aku tak nak diorang tahu aku ada kanser aku pegang kepala aku.

"Ina?" Panggil papa.

"Papa. Ina kat sini." Jawab ku. Aku mahu jalan menuju papa. Tapi aku pengsan. Aku tersedar di atas katil.

"Ina kat mana?!" Tanya ku.

"Hah? Ina dah sedar. Ina dekat hospital." Jawab papa. Semua ada dalam wad ni.

"Ina nak balik pa?" Pintaku.

"Nanti kita balik. Esok ya." Jawab papa. Aku penat tak tahu nak cakap apa. Aku terus tidur.

PengawasWhere stories live. Discover now