Mangle's Frightening Dangle // Dutch

~2~ Sleeping problems

Pov, Amy Fish, 2013, 7 nov.

'Welcome to Mangle's Frightening Dangle!'

De woorden spoken nog steeds door mijn hoofd.
Ik lig in mijn bed, het is 3 AM.. 'Pff..' Denk ik. Ik heb nog geen oog dicht kunnen doen. Ik blijf maar nadenken, over het vorige restaurant, de moord, deze nieuwe attractie.. Oja! Het was geen restaurant! Het was een horror attractie! Nouja.. Eigenlijk is het beide.. In deze horror attractie kun je dineren, feestjes vieren, etc. Het is een spoopy restaurant, om het zo maar te zeggen. Toch is het gemaakt voor kinderen.. Wel een beetje raar, maar ach, het zal vast wel.

Ik draai me nog een keer om.
Die man. Hij had een rood uniform aan. Een gouden batch. Een rode security pet. Hij had zich nog voorgesteld, hij heette Rick, Rick RedGuy. Een best toepassende achternaam, als je het mij vraagt.

Ik draai me nog maar een keer om.
Ik denk weer terug, die rode man.. Kan het zijn dat..? Nee. Natuurlijk niet! Die man heeft zelf nog gezegd dat hij dat pak gevonden had. Het was nog van het oude restaurant, had hij gezegd.
Het klinkt misschien stom, maar ik geloof hem.

Ik kreun. Ik wil al deze gedachten kwijt! Ik wil hier niet meer aan denken! Dan komt Mark mijn slaapkamer binnenlopen.

We wonen samen, maar hebben verschillende slaapkamers, want we hebben niks met elkaar natuurlijk.

"Wat is er aan de hand Amy?", vraagt Mark. "Ik hoorde je kreunen, steunen. Je bent helemaal bezweet!" Mark kijkt bezorgd.

"Uhm..", stamel ik. Ik wil het eigenlijk niet vertellen. Ik ben bang dat hij me voor gestoord verklaard, net als mijn moeder toen, net als alle dokters waar we naartoe zijn geweest. Ik ben bang dat hij-

"Amy?", vraagt Mark nog eens.

Ik kijk op uit mijn gedachten. "Huh?", zeg ik.

"Wat is er aan de hand?", vraagt Mark opnieuw.

Ik denk even na, wat moet ik tegen Mark zeggen? Zal ik liegen? Of de waarheid maar gewoon vertellen. Het komt vroeg of laat toch wel boven water, en eerlijkheid loont, toch? Ik besluit hem gewoon vertellen waar ik zo mee zit.

"Nou..", begin ik, "ik kan niet slapen.. Ik denk steeds aan vroeger, aan die moorden, aan die Rick.. Ik zou zweren dat hij grijnsde toen ik zei dat ik een 'nare gedachte' had.. Ik ben bang dat hij er iets mee te maken heeft, Mark. Ik ben er eigenlijk zeker van dat het niet zo is, maar toch knaagt er iets aan me. Iets wat zegt dat ik op mijn hoede moet zijn. Ik was bang het je te vertellen, bang dat je me weer voor gek zou verklaren, dat je-" Mark onderbreekt me.

"Kom op, dat zou ik nooit doen, Amy!", zegt Mark. Hij geeft me een knuffel. "Luister, ik snap dat je ermee zit, echt waar. Maar, laat het los. Het is gebeurt, niks meer aan te doen. Het is over. Het is meer dan tien jaar geleden, Amy. En kijk-" nu onderbreek ik hem.

"Nee, Mark.", zeg ik, "het is niet 'over'.. Dat is het nooit.. Ik ben er zeker van dat er iets gaat gebeuren, Mark. En je weet dat ik daar een gevoel voor heb, de meeste dingen die ik 'voorspel', komen uit."

Mark knikt. "Ja, dat klopt wel, maar toch. Je moet er gewoon even niet aan denken. Dan gaat het vast een stuk beter."

"Ja maar-"

"Nee. Geen 'maar' meer. Ga maar lekker slapen. Doe je ogen dicht. Denk aan leuke dingen! Dat help mij ook altijd.", zegt hij. Hij geeft me nog een laatste knuffel en loopt dan de slaapkamer weer uit.

'Hij heeft gelijk. Ik moet ergens anders aan denken. Het voor even van me af zetten.' Denk ik als ik weer op mijn zij ga liggen.

Er is alleen een klein probleempje: dat kan ik niet..