Mangle's Frightening Dangle // Dutch

~1~ Welcome to the party

Pov, Amy Fish, 2013, 6 nov.

Ik loop naar het restaurant.

"Hier moet het zijn!", zeg ik tegen mijn beste vriend Mark.

"Yep!", zegt Mark. "Heb je er een beetje zin in..?"

Ik knik, "ja! Ik heb er superveel zin in!"

"Mooizo! Geniet er maar van, want het duurt maar vijf nachten.", zegt hij.

Daar had hij gelijk in. Ik had de nightshift en ik hoefde maar vijf nachten te werken. Ik moest er dus, inderdaad, maar het beste van maken, en ervan genieten zolang het duurt.

"Weet je nog wat er gebeurde met het vorige restaurant?", vraagt Mark.

Ik laat mijn hoofd zakken. "Ja..", zeg ik zacht.

In mijn gedachten zie ik het nog voor me, de lijken, het bloed, het rode uniform.. Alles. Ik zie nog voor me hoe mijn beste vriendinnetje doormidden werd gehakt. Hoe de man in het rode uniform ook op mij afkwam. Hoe hij zijn bijl hoog in de lucht, boven zijn hoofd stak. Hoe het opeens zwart werd voor mijn ogen. Echt alles. Het was verschrikkelijk. En niemand gelooft me. Er zijn die dag meer van mijn vrienden vermoord. Ik was erbij, ik heb het gezien. Ze zijn als 'vermist' opgegeven, maar ik wist wel beter. Ik had het mijn moeder verteld, maar die verklaarde me voor gek. Ze zei dat ik 'een te grote fantasie' had, en dat ik het allemaal gewoon gedroomd had. Ik had het aan iedereen verteld, mijn vrienden, die nog wel leefden, mijn familie, zelfs de politie! Maar nee, niemand geloofde me. En zelfs mijn allerbeste vriend Mark, gelooft het niet. Toch stelt hij me altijd gerust.

Ik werd uit mijn gedachte wakker geschud door Mark die een arm om me heen sloeg.

"Hey, kom op.", sust hij, "het komt wel goed joh! "

Ik veeg een traan weg. Natuurlijk kwam het niet goed. Mijn vrienden en beste vriendin waren vermoord! Ze zouden nooit, maar dan ook NOOIT meer terugkomen.

"Nee..", zeg ik,"het komt niet goed. Ze komen nooit meer terug, Mark. Nooit."

"Kom op, Amy. Ik weet dat je er heel erg mee zit, maar je moet het voor eens in je leven loslaten. Toe? Doe het voor mij?", zegt Mark smekend.
Ik kijk hem met grote, betraande ogen aan.
"Of doe het anders voor je vrienden die er niet meer zijn..?"

Ik knik. "Okey..", zeg ik.

"Laten we maar gewoon naar binnen gaan en je aanmelden. Misschien kun je vannacht wel meteen beginnen!", zegt Mark opgewonden, terwijl we de deur openen en naar binnen stappen. 

Mark weet me altijd wel weer op te vrolijken! Wat hij ook zegt, zijn stem stelt me altijd gerust en vrolijkt me op!

We lopen naar-wat we denken- het kantoor ban de baas van dit restaurant. Ik klop op de deur.

"Binnen!", buldert een stem van achter de deur. Ik schrik een beetje van het volume. Mark stelt me gelukkig gerust.
Ik open de deur en stap, samen met Mark, naar binnen. De baas glimlacht en komt naar ons toegelopen. Het is een man van rond de 20. Vrij jong dus.

"Ah! Jullie zijn er!", zegt hij terwijl hij me een hand geeft en hem stevig op en meer schud. "Mark Fishbach en Amy Fish?", vraagt hij.
Mark en ik zeggen tegelijk: "ja."
"Ik had jullie we iets later verwacht, maar ach. Ik begreep dat jullie hier beide komen werken? Oh trouwens, grappig hoe jullie achternamen zo op elkaar lijken!", zegt hij terwijl hij een beetje lacht tussendoor.
Ik wil wat gaan zeggen.
Dan valt me iets op. Die man, die man hier voor ons, hij.. Hij draagt een rood uniform! Precies hetzelfde als die man van meer dan tien jaar terug..! Zijn gouden batch glimt in het zonlicht. Mijn ogen worden groot van angst en ik trek wit weg. Ik doe een stap achteruit.

"Gaat het wel goed met je?", vraagt de man in het rode uniform.

"Amy?", vraagt Mark, "gaat het wel? Wat is er?"

Ik zeg niks. Maar eigenlijk wil ik het uitschreeuwen van angst. En hard wegrennen. Maar ik blijf stokstijf staan. Verstijft van angst.

"Amy?", vraagt Mark nog een keer. Ik besluit te antwoorden.

"Ja.. Ja het gaat wel..", zeg ik.

"Weet je het zeker?", vraagt de man, "je ziet er niet zo goed uit."

"Ja het gaat wel. Ik uhm.. Ik had even een nare gedachte..", zeg ik maar.

"Nou ja.. Als jij het zegt..", zegt de man, "dan zal het wel, eh?"

Ik knik.

"Maar, terug bij zake. Jullie komen hier beide werken?", vraagt hij.

We knikken beide van ja.

"Okey dan. Mark, geloof ik dat het was?", zegt hij. Mark knikt. "Ja, Mark, jij doet de dayshift. En jij, Amy, de nightshift. Ik zal jullie morgen nog wel van alles uitleggen bij onze meeting. Maar alles wat ik nu nog kan zeggen is: Welcome to Mangle's Frightening Dangle!"