The Handsome Jet-setter (To Be Published SOON)

Chapter 16

AN:

I should have posted this last Saturday. Pero tinamaan ng virus ang lola nyo kaya hindi ko natapos yung update. I haven’t fully recovered yet but I got enough strength to make updates again. Yey! At hindi ang isang simpleng virus lang ang magpapabagsak sa mala-super woman na powers natin! Hahaha!!

 

Well, anyway, hindi ko napansin, lumagpas na pala ang THJ sa intended chaps ko. If you noticed, Book 1 and 2 of this series just hit 10-12 chaps. But hey, this one’s special! We hit 16 chapters! And I’m really overwhelmed! Mind you, hindi pa tayo nakakarating sa climax… Pero we’re in the middle of the story na…

 

So thank you guys, for the support, love and motivations. Love yah! This chap is dedicated to every one of you! Enjoy reading! Mwah!

PS: I inserted a song. You might want to listen to it. yiiee!! Kinikilig lang ako sa song.. I wanted to share it with you guys.. Entitled 'My Love Will Never Fail You' by Marie Hines

ANYA

I tried to compose myself first before going out from the restroom. Nang masiguro kong okay na ako, saka ko binuksan ang pintuan palabas. Just in time when someone grabbed my arms. Marahas akong napalingon at agad na nag-init ang ulo ko nang makilala kung sino ang lapastangang iyon.

“What do you want?”, pero sa halip na sumagot ay hinila na lang nya ako basta papunta sa kung saan kaya naman nagpumiglas ako. “Let me go!”, mariin kong sabi pero sapat lang na marinig nya.

Pero nagbingi-bingihan lang si Chris at patuloy pa rin sya sa paghila sakin hanggang makalabas kami ng function hall. Since busy ang lahat ng nasa party, nhi wala man lang nakapansin sa pag-alis namin.

“Oh gosh! Somebody help me! Miel!!!”, pero ni hindi ko mahanap ang boses ko at parang sa isip ko lang naisigaw iyon.

Gigil na pinindot ni Chris ang ‘up’ button ng elevator. Hawak hawak pa rin nya ang braso ko pilit kong iwinasiwas. Feeling ko kasi konting pisil na lang, magpapasa na talaga ang part nay un.

Nang bumukas ang elevator ay muli nya akong hinila papasok.

“Let go of me! I can walk ok?”, inis na binawi ko sa kanya ang braso ko nang makapasok kami sa elevator.

Tahimik lang kami sa loob. No one dared to speak a word. Nasa magkabilang sulok lang kami ng elevator at nagpapakiramdaman sa isat isa. Don’t tell me, inaasahan nyang ako ang gagawa ng conversation? GRRR!!!

TING!

 

“Let’s go…”, sabi nya ng bumukas ang elevator. Pero mabuti na lang hindi na nya ako hinila palabas. Kung ginawa nya yun, sasaktan ko na talaga sya.

He grabbed a card from his pocket and swiped it through the door. I just heard a simple ‘click’ indicating that the door is already open. Pinauna nya akong pinapasok sa loob then he guided me to the area that looks like a mini garden and where I can see the full view of the whole Baguio Skyline. One word. MAGICAL. Pero hindi ko naman ma-enjoy ang magandang view na nakikita ko ngayon. Would I be happy being here when I’m more like a kidnap victim?