Maanvlucht

12. Ommekeer

Masani tokkelde met zijn vingers op zijn nachtkastje en wiebelde met zijn voeten. Soms kauwde hij op zijn nagels en dan weer ging hij achterover op zijn bed liggen, om tien seconden daarna weer rechtop te komen. Die jongen wist duidelijk geen blijf met zichzelf.

Huan poetste de glazen van zijn bril wel tien keer in even veel minuten en liet zijn ogen ondertussen over een boek glijden, maar ik was er zeker van dat hij geen enkele zin daadwerkelijk had gelezen. Op school had ik geleerd dat papier en dus ook boeken vroeger van bomen werd gemaakt. Zelf had ik nog nooit in mijn leven een boom gezien; ze waren zo goed als allemaal verdwenen, ofwel opgegaan in de talloze bosbranden ofwel genadeloos gerooid door de mensen.

Elias lag dan weer met zijn buik op zijn bed en streek met houtskool over een vel papier voor hem. Zijn bruine krullen hingen nonchalant over zijn voorhoofd, maar dat leek hem niet te belemmeren bij het tekenen; hij keek met een geconcentreerde, maar tegelijk dromerige blik naar zijn werk. Hij had iets mysterieus om zich heen en ik moest bekennen dat ik het intrigerend vond.

Van het norse meisje kon ik nergens een glimp opvangen; zij was waarschijnlijk nu aan haar kennismakingsronde bezig. Ik was ergens wel blij dat ze er niet was.

Zo baadde de hele avond in een sfeer van spanning en druk verkeer van mijn kamergenoten die weg werden gebracht en weer terugkwamen. Ondertussen had ik mijn nachtjapon al aangetrokken en was ik languit op mijn bed gaan liggen, terwijl ik nadacht over alles en tegelijk niets. Mijn gedachten bleven af en toe steken bij de kennismakingsronde die ik die avond had afgelegd. Ik tastte wel tientallen keren naar de chip in mijn nek; ik bleef het een enge gedachte vinden. De beelden die mijn herinneringen vormden verschenen weer voor mijn ogen, met de nadruk op één beeld: het beeld van mijn vader.

Toen viel ik in een dromeloze slaap.

♣♣♣♣♣♣♣♣♣

Enkele straaltjes zon schenen verwarmend op mijn gezicht en ik wilde mijn ogen opendoen, maar in een reflex kneep ik ze weer dicht nadat ik pijnlijk verblind werd door het sterke licht.

De nacht was heet, zo heet dat ik er nauwelijks van kon slapen en ik in een wanhoopsdaad het deken van me af had geduwd. Mijn hoofd was loom en bedekt met druppels zweet, die mijn ongure lichaamsgeur versterkten. Hoewel ik dit soort nachten al zo vaak had meegemaakt in mijn leven, kon ik er maar niet gewend aan raken. Ik hield niet van de warmte. Veel liever werd ik gedropt in een ijswoestijn, waar ik tenminste frisse lucht kon inademen. Helaas was er nergens op aarde een plek waar die beschrijving aan voldeed. Die ijswoestijn zou altijd iets zijn wat enkel en alleen in het verleden en mijn fantasie zou leven.

Niet alleen de warmte zorgde ervoor dat ik blij was dat de nacht voorbij was. Ook de mensen om me heen irriteerden me mateloos. De eerste uren waren nog behoorlijk en toen had ik op bepaalde momenten mijn ogen werkelijk dicht kunnen houden, maar daarna werd ik constant gewekt door het doorlopende gesnuf van Huan, het gesnurk van Masani en het eindeloze woelen van Fransesca. Het meest opvallende was dan nog het gebrabbel van het naamloze, norse meisje; op bepaalde ogenblikken begon ze ineens te praten, waarschijnlijk in haar slaap, maar ik kon niet verstaan wat ze zei. Alleen Elias slaagde erin niets te doen waardoor ik me ergerde.

Met een gesmoorde kreun zette ik me recht in mijn bed, waarna ik het slaapzand uit mijn ogen wreef. Na een tijdje lukte het me mijn ogen open te houden zonder dat ik ze meteen weer moest dichtknijpen. Ik stak mijn hoofd boven het smalle muurtje naast mijn bed uit en keek toe hoe mijn kamergenoten allen nog in hun bed lagen te maffen. Ik vroeg me echt af hoe zij er in hemelsnaam in slaagden zo onbezonnen te slapen op een plek die het verdere verloop van hun leven zou bepalen.

Met een zucht liet me ik weer achterover vallen op het dunne matras. Ik had er totaal geen benul van hoe laat het was, laat staan wat me deze dag allemaal te wachten zou staan. Ik wilde gewoon weg. Terug naar mijn familie.