Chances

8

"Baka dumating na si Hanbin ilang saglit mula ngayon"

And as if on the cue, the door swung open, showing Hanbin on his grim face.

2:49 AM

The clock reads. Walanghiya talaga si Hanbin. Tinotoo ang salitang "OVERNIGHT". Buti nalamang at may puso pa ito at pauuwiin na raw kami kapag dumako na sa alas 3 ng umaga. And I hate how slow the time runs. Dang. I shouldn't be here dahil konti lang ang nakain ko. But this guy is as sturdly as ever.

2:53 AM

"Konti nalang" ungol ni Jinhwan sa tabi ko. Katatapos lang ng kanta na sinayaw nila. Sa pagkaka alam ko ito iyong sinabi ni Donghyuk kanina na Dumb & Dumber.

"Tangina, antagal!" Segunda ni Bobby. I playfuly slapped his sweaty shoulder.

"Yucks, ang lagkit!" Biro ko.

"Pasalamat ka at naka upo kalang dito. Ikaw ang may pinakaraming nakain sa adobo kanina kaya dapat ikaw ang nagdurusa dito noh!" He pouted.

"Anong pinakamaraming nakain? Hoy Jiwon—"

"Andito oh, may bilbil. Tsaka dito, tsaka dito" Sabay sundot niya sa tagiliran ko.

"Langya ka, Bob—AHAHAHA" pilit kong inilalayo ang sarili ko sa kanya ngunit ganoon rin ang pilit niyang lumapit sa akin at kilitiin ako. Nang humupa na ang tawanan, lumapit sa amin si Junhoe at humiga sa lap ko.

2:55 AM

"Jun—"

"What's Wrong. Last. GO!" sigaw ni Hanbin. Bumaha ng samu't-saring reklamo sa kinaroroonan namin ngayon. Nilingon ko siya. How could this guy be so inconsiderater? Palibhasa naka upo lang siya diyan. Ni minsan di ko pa siya nakitang sumayaw tuwing nag eensayo sila.

"May sinasabi kayo, ha? Baka gusto niyong i-extend ko to ng isang oras?"

"Oo na, tatayo na!" Junhoe puffed.

At that point, tumayo na ako at nagsimulang ligpitin ang mga kalat.

"Shaign, dito ka." Boses palang... I turned to see him.

My mouth gaped open as if to say what?

Itinuro niya ang katabing upuan. Nang na gets ko na ang ipinapahiwatig niya, tumungo na ako sa upuan katabi niya at umupo.

But shivers went down my spine as I felt his hand snaked around my shoulders and pulled me closer to him.

You want to break up? Sure. I'll give you the break up you wanted

Ilang araw kong iniyakan ang pangyayaring iyon.

Nagtanim ako ng galit sa kanya.

I loathe him for who he is.

But then I realized, nag padalos-dalos lang ako sa desisyon kong iyon.

Kaya a week after that, I went to him. Begging for him to come back. I fought all the negative response he gave me. Ilang beses niya akong tinalikuran kapag nilalapitan ko siya. He gave his cold shoulder.

He insists that that would be the last...

But I resisted, telling him na nadala lang kami sa galit.

Until one day...

"Shaign, uuwi na tayo sa Pilipinas sa makalawa." Sabi ni mama

Nagulat ako sa anunsiyo niya. Akala ko ba matatagalan pa kami rito?

"Nagka problema kasi sa negosyo natin doon sa Pilipinas kaya uuwi muna tayo. Baka nga doon na tayo titira uli eh."  Dagdag pa nito.

Napatayo ako at walang sabi-sabing pumara ng taxi at dumiretso sa YG Training Center.

Maybe... maybe if Hanbin and I will be back together again, maybe mom would let me stay here. Ayoko pang umuwi sa Pilipinas lalo na't sa sitwasyon namin ni Hanbin. At least I can talk to him. At least...

"Shaign, wag ka munang pumasok. May kausap pa si—" Jinhwan stopped me from entering their practice room way back at YG Training Center.

Gusto ko lang namang makausap si Hanbin.

"Bakit, ano bang meron sa kausap niya? Hindi naman ako mag iiskandalo, Jinhwan!" Itinabig ko siya ngunit mas malakas siya sa akin

"Shaign, makinig ka nga! Bawal nga sabi—" I punched his stomach with my free hand and immediately run to the door and opened it.

Ngunit ganoon na lamang ang gulat ko ng makitang naka kandong paharap si Lee Hi sa hita ni Hanbin habang nag hahalikan.

Gumapang ang sakit at galit sa puso ko. Mga walanhiya! Kaibigan ko sana, inaahas ang nobyo ko! I found myself walking to them and pulled Lee Hi's hair.

"Shaign! Ano ba! Bitawan mo siya!" Pag aawat ni Hanbin. Lalo ko pang hinigpitan ang kapit sa buhok ng babae na siya namang ilinahiyaw nito.

"Siya ba, ha, Hanbin? SIYA BA?!"

"STOP IT, SHAIGN! YOUR BEING IRRATIONAL!"

"SAGUTIN MO AKO, PUNYETA! SIYA BA ANG BABAE MO?!"

"OO! OO, SHAIGN KAYA BITAWAN MO NA SIYA!"

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Dahan-dahang binitiwan ko ang buhok. Nag uunahang tumulo ang aking mga luha. I smiled. Isang ngiting tanda ng pagsuko. Wala na. Wala na talaga. Tumalikod na ako at pasimpleng pinahid ang aking mga luha.

Hanbin gripped my arm but I shrugged it away. Lakad-takbo akong lumabas sa building at pumara ng taxi. I am very aware that he's behind me. he kept on calling my name, but I didn't gave a damn. Patuloy parin sa pagtulo ang aking mga luha.

Ngunit may malalamig na kamay ang humawak sa akin bago pa ako makapasok sa taxi.

"Shaign..." I faced him. Right here and there, sinampal ang kanang pisngi niya. Hinihingal ko siyang pinakatitigan. He didn't even move. I look into his eyes. They were telling something my finger couldn't point out. He tried to say something pero inunahan ko na siya.

"Ayoko na, Hanbin. Suko na ako. Goodbye." And I drove off.

"Mommy, can we have our flight tomorrow instead?" I asked my mom. Nagka tinginan sila ni dad. Yumuko na lamang ako.

"Hm, darling of course we can do that. Pack your thing now and be ready for tomorrow. Namiss kana nila Isaac..." hindi ko na pinatapos si dad at tumalikod na ako nang naramdamang gusto nanamang kumawala ang aking mga luha. Pag dating sa kwarto, doon ko inilabas ang aking mga hinanagpis.

You ruined me again, Kim Hanbin. This time, with my so-called best friend.

Bigla kong ipiniski ang kamay niya sa balikat ko. He sighed. I looked onto him. Pero parang wala lang ito sa kanya. I saw how his jaw clenched.

Suddenly he turned off the player. Walang ka imik-imik itong tumayo ito at kinuha ang bag. Dire-diretso itong lumabas sa pinto at malakas na ibibalibag ito na hindi manlang kami nililingon.

Ilang minuto kaming natahimik.

"Okay, let's wrap it up, guys!" Sabi ni Jinhwan.

Nang makasakay na kami sa van, hindi ko makita-kita si Hanbin. I want to say sorry...somehow.