Είναι Κυριακή πρωί και δν θέλω να θυμάμαι τίποτα από όσα έγιναν χθες εκτός από το φιλί του Σταύρου.Το κινητό μου χτύπησε κι'γώ με αργές κινήσεις το άρπαξα.
"Έλα ρε Κατερίνα μου.Που ήσουν χθες;Γιατί έφυγες τόσο νωρίς;"άκουσα την φωνή της Μαρίας ανήσυχη.
"Που να στα λέω"είπα και ξεφύσηξα μελαγχωλικά.
"Κατερίνα πες μου.Ανησυχώ."είπε καθώς δάκρυα άρχιζαν να τρέχουν από τα μάτια μου.
"Έλα από εδώ"είπα καθώς σκούπιζα την μύτη μου.
"Μην κλαίς.Έρχομαι"είπε και έκλεισα το κινητό.
Ρούφηξα την μύτη μου καθώς πήγα στο μπάνιο και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου.Άκουσα ξανά το κινητό μου να δονείται κι'γώ το άρπαξα.Ήταν μήνυμα από την μητέρα μου που μου έλεγε πως είχε δουλειά και θα'ρχοταν το μεσημέρι.Της έστειλα αμέσως ένα'οκέυ'καθώς το κουδούνι χτύπησε.Καλύτερα που δν είναι σπίτι η μάνα μου δν ήθελα να με δεί έτσι.
"Κατερίνα μου;Τι έγινε;"είπε η Μαρία και με αγκάλιασε σφιχτά.
"Κάθησε και θα στα πώ"είπα με ήρεμη φωνή.Προχωρήσαμε και οι δύο στον καναπέ καθώς άρχιζα να λέω με λεπτομέριες το τι είχε γίνει.Μόλις τελείωσα δάκρυα άρχιζαν ξανά να πέφτουν από τα μάτια μου και η Μαρία με ξανά πήρε αγκαλιά.
"Κοριτσάκι μου.Θα τον σκοτώσω τον μαλάκα.Δν το πιστεύω ειλικρινά.Πάλι καλά που ήταν και ο Σταύρος εκεί"είπε κι'γώ απομακρύνθηκα από την αγκαλιά της.
"Υπάρχει ένα ευχάριστο σε όλο αυτό."είπα και εκείνη έσμιξε τα φρύδια της.
"Τι;"με ρώτησε μπερδεμένη.
"Τα έφτιαξα με τον Σταύρο"είπα καθώς ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.
"Αλήθεια;Μπράβο αγάπη μου"μου είπε χαμογελαστά.
"Ήταν τόσο γλυκός και τρυφερός μαζί μου"της είπα και άρχιζε να γελάει.
"Ερωτιάρα μου εσύ"είπε κι'γώ γέλασα.
Ξαφνικά το κινητό μου χτύπησε.
"Αυτός είναι"είπα στην Μαρία και εκείνη μου χαμογέλασε.
"Καλημέρα μικρή.Πως είσαι;"άκουσα την βαριά φωνή του.
"Καλημέρα.Είμαι καλύτερα"είπα και εκείνος γέλασε.
"Σίγουρα;"με ρώτησε
"Σίγουρα."είπα και εκείνος γέλασε.
"Ωραία.Χαίρομαι.Θες αύριο να πάμε μαζί στο σχολείο;"με ρώτησε γλυκά και άρχιζα να λιώνω.
