⚫️⚫️⚫️
Orman yolundan çıkmamla sinirle homurdandım oysaki ne güzel başlamıştı istanbuldan buraya gelirken günüm. Daha geleli 24 saat bile olmamıştı ki başıma gelmeyen kalmamıştı. Altı üstü başım ağrıyor diye evden çıkmıştım ve karşılaştığım olaylar benden başkasının başına gelecek olaylar değildi. Nerde uğursuz dengesiz aptal herifler var gelip beni buluyordu. İstemeden bile olsa uğursuz bütün olayları başıma topluyordum.
Hadi ben merakımdan gittim oraya peki onun o satte orada ne işi vardı. Tekinsiz biri gibide değildi giyimi kuşamı gayet ben pahalı marka kokuyorum diye bas bas bağırıyordu. O karanlıkta bile buna dikkat ettiğime inanamıyorum.Havanın iyice kararmasıyla saatime baktım. Evden çıkarken saat neredeyse 10'du ama şimdi 11'e geliyordu. O kadar saatmi geçmişti. Oysa bana daha uzun gibi gelmişti. Allahtan yollar düzdü de yolumu kaybetmemiştim. Birde bu kadar stresten sonra babamın hesap sormalarını kaldıramazdım.
Eve geldiğimde salonda oturmuş sohbet ediyorlardı. Bu saatte neden yatmamıştı bunlar. Yeni taşıdığımız için neleri nasıl yapacaklarını konuşup duruyorlardı. Sanki ailedeki üvey olan benmişim gibi hissetmem normalmiydi. Aahh cidden nasıl bu kadar umursamaz olabiliyorlardı anlamıyordum. Babam beni görünce yanına çağırdı. istemeyerekte olsa salonda yerimi aldım.Ne kadar gidip yatmak istesemde Annemden sonra onuda kaybedemezdim. Ondan başka kim vardı ki yanımda zaten.
"Nerdeydin daha ilk günden kaybolup bize kendini mi aratmayı planlıyordun. Yada gazetede ikinci sayfa magazinsel olaylara mı Dahil oluyordun lütfen zeynep birdaha biryere giderken bana olmasa bile en azından evdekilere haber ver"
Demesiyle kırıkça gülmüştüm. Fark etmiyordu ama kırılıyordum. En azından azda olsa beni düşünmesi benim için endişelenmesi hoşuma gitmesi gerekirken gitmiyordu. Ne kadar kendi işi ve kariyeri için beni düşünsede en azından bunu bana yansıtmadan da yapabilirdi. Ben sadece benimde varlığım olduğu bilinsin istiyordum. Bazen ona fazla yük olmaktan bile korkuyordum. Fazla yük olursam annem gibi beni terk edeceğinden yanlız kalacağımdan çok korkuyordum. Annemden sırf bu yüzden nefret ediyordum. O gitti diye herkes gidecek diye birşey yoktu. Ama ben bu korkuyla yaşıyordum. Sırf bu yüzden yakınımda yanımda kimseyi istemiyordum. Yüzüme o eski kendinden emin üzülmeyen kırılmayan maskemi taktım ve babama kinayeli bir şekilde cevap verdim.
+Babacım lütfen beni bu kadar çok düşünme bana birşey olmaz bilmiyormusun sen
-Zaten seni düşünmüyor canım. Yine eskisi gibi işine ve kariyerine zarar verme diye seni kibarca uyarıyor işte anla sende bunu
Adenin bunu Demesiyle kaşlarımı çatarak ona baktım. Benden büyük olsa Bile onu dövmem saniyelerimi almazdı.Ama kız yinede bana laf sokmadan duramıyordu tam adene ağzının payını vermeyi planlıyordum ki yosun abla ortamın gerilmesini istemediğinden olsa sohbete dahil oldu
+kızı rahat bırak hayatım aden sende kelimelerini seçerek konuş lütfen
Bazen yosun ablanın varlığına teşekkür ediyordum. Zamanında onu istemeyerek cidden hata yaptığımı gözlerimin önüne seviyordu.
-Biraz hava almak istedim o kadar başım ağrıyordu ve hava almadan da geçmeyecekti.
+Tamam tamam birşey demedim hemende surat yapma
Demesiyle babama döndüm. Ağzıma gelen bütün kötü kelimeleri geri yolladım. Hayır bugün yapmayacaktım. Bugün kimseye rahatsızlık vermeyecektim. Onlar bana istediği kadar rahatsızlık versin ama ben onlara istediklerini vermeyecektim. Onlar gibi olmayacaktım.
