AVNİ'Yİ NASIL YENDİM KİTABI

BİZ NEYDİK SEVGİLİ?

Sana söyleyecek o kadar çok şeyim var iken, ben susma hakkımı kullanıyorum. Ben her sustuğum da topraktan fışkıran, sonra da yükselen ayrık otu gibisin. Ben her sustuğum da bilgisayarıma gelen, zamansız virüs gibisin. Sen hep zamansızdın eskiden de. Sana halbuki anlatsam saatlerce anlatacak o kadar çok şeyim var ki. Anlayacağını bilsem anlatırdım. Rüzgarın nasıl estiğini, güneşin nasıl doğduğunu, aslında benimde birçok hayalim olduğunu. Hayalimde ilerlerken bunları zorlaştıran değil kolaylaştıran kişilerin hayatımda olması gerektiğini. Birlikte yürümenin ne zahmetli olacağını bildiğimden susuyorum. Sen zaten ne zaman beni anlamayı seçtin ki. Konular hep aynıydı her konuştuğumuz da. Düşünsene; kaç kelime kurduk birlikte seninle. Hüzünlerimiz, sevinçlerimiz bile farklıydı seninle.

Ah bir konuşa bilseydik seninle anlatırdım birçok şeyi. Halbuki ne çok isterdim benim gökyüzüm senin olmanı. Ne kadar çok engel var fark ettin mi? Bize dair. Mesela aynı şeylere gülemiyoruz. Benim için ciddi olanı senin basite alman, senin için ciddi olana benim tiye almam. Bir türlü buluşamadık ortada.

Sahi aşk neydi sevgili? Aynı gökyüzünü paylaşmak ise sadece bunu şimdide yapıyoruz. Ayrı olmamız neyi değiştirir ki, ya da birlikte olmamız. Eğer bilseydim ki, aynı yollarda yürürken sorunlar bir, bir bitecek ve bizi ciddiye alabileceğiz durur muydum sence bu kadar anlamsız karşında. Karşılaşmak bir şey değil de işte, güvenememek yoruyor insanı. Ne çok yorgunum biliyor musun? Bilsem ki, hayallerim senin ile gerçekleşebilecek koşa koşa gelmez miydim hayatına, hayatımıza sanıyorsun? Ya da gel demeni bekler miydim senden? Olmuyor işte, olamıyor. Birlikte olup, yine ayrı olduktan sonra söyle sence var mı anlamı biz olmanın? Bu yalancı yolda yürüyemedikten sonra gökyüzüne hatta sen , ben olarak yine davrandıktan sonra. Sen bakıyor musun benim gibi aynaya yalancı yüzüne. Ben çok bakıyorum orada sen yoksun sevgili.

Sahi söyle sence sen, ben hiç "biz" olduk mu? Göremiyorum seni alanlarımda. Göremeyeceğimi bile bile sence yürür müyüm seninle geleceğe el ele? Ölüm var sevgili. Bir gün ölüp gideceğiz hepimiz biliyor musun? Sonra toprak atacaklar üzerimize ve hiç olmamış gibi olacağız. O zaman niçin kaliteli, mutlu, huzurlu yaşamayalım kaç günümüz var ise. Hiç bizi düşünmedim mi sanıyorsun? Sahi söyle hiç biz olduk mu biz?

En önemli kural şuydu galiba ilişkilerde. Güven-saygı-iletişim-sevgi-mantık-koşulsuz biz. Biz sırayı şaşırdık sanırım sevgi önde geldiği için diğerleri dizilemedi arkaya.

Öyle yani. Gökyüzü bizim, yaşamak da bizim ulaşamıyorsun işte yüreğime. Orası öyle bir taş ki yumruk misali açamıyorum kimseye. Galiba ben yalnız öleceğim. Yalnızlık neydi sahi, kalitesiz birliktelikten kaçıp, kaliteli yalnızlığa terfi etmekti sanırım. Ben kaliteli yalnızlığımı seçtim. Öyle bir koşuyorum ki yarınlara ama neye koştuğumu bilemeden. Galiba uçarken düşmekten korkuyorum. Zaten beni bitiren korkularım değil miydi? Gündüz iken hayat, gecem olma git. ben git dedikçe düşme yarınlarıma ayrık otu gibi. İstenmiyorsun yarınlarımda. Bazen kahraman gibi savaşıyorum seninle. Yanlışsın sevgili. Bir türlü koşulsuz olmayı başaramadın benimle. Nefret bile edemiyorum senden. Çünkü nefret de bir duyguydu ben sana bir şey hissetmemeyi seçtim. Ben seni yok saymayı seçtim. Aslında biliyor musun? Sakın beni suçlama, bizi ayıran sendin. Oysa ne iyi arkadaş, hatta dost olurduk seninle. Bunu da başaramadığımıza göre belki de artık tamamen Biz'i ölü kabul etmek, şaşırma bende bunu yapıyorum.

Kalemime takılı kaldığın sürece yaşayacağız.

AVNİ'Yİ NASIL YENDİM KİTABIMDAN

",\"insets\":{\"left\":0,\"top\":80,\"right\":42,\"bottom\":202},\"image\":\"@url(google-nexus-5-horiz