Ο δολοφόνος ή ο έρωτας σου

Κεφάλαιο 56

Ελ: Στέφανε γιατί μπεζ; Το offwhite ταίριαζε περισσότερο με τον καναπέ!

Στ: Εδώ θα είναι η κουζίνα.
Είπε τρυφερά τυλιγοντας τα χέρια του γύρω από τη μέση της και αφήνοντας φιλιά πίσω από το αυτί της.

Ελ: Είναι μικρός ο χώρος για την κουζίνα.

Στ: Όλα είναι μια χαρά μωρό μου μην το αναλύεις τόσο.
Άφηνε μικρά φιλιά στο λαιμό της και χαμηλωνε την φωνή του σκόπιμα. Δεν τον ένοιαζε το μέρος, ούτε ο χώρος, ούτε τα χρώματα. Τον ένοιαζε να μένουν εκεί μαζί και ήθελε να την κάνει να νιώθει το ίδιο. Αυτή έσφιξε τα χέρια του γύρω της και γύρισε απότομα για να σφραγίσει τα χείλη του με τα δικά της. Όσες φορές και αν δοκίμαζε την γεύση του δεν θα ήταν αρκετό. Χαμογελουσε ανάμεσα στο φιλί τους και αυτή ήταν η πραγματική ευτυχία στη ζωή της. Σχεδίαζε το μέλλον της μαζί του. Μπορεί βέβαια να μην υπήρχε γάμος, παιδιά, οικογένεια και τα σχετικά αλλά αυτό που είχαν ήταν αρκετό. Είχε ξεκινήσει να ψάχνει και για δουλειά μαλιστα, σε ένα-δύο δικηγορικα γραφεία δέχτηκαν να κανονισουν μια συνάντηση και όλα πήγαιναν κατ'ευχην.

Ένα διακριτικό βηξιμο ακούστηκε πίσω από την πλάτη του Στέφανου και τους επανέφερε στην πραγματικότητα.

#: Εμείς τελειώσαμε. Καλορίζικο.

Είπε ο ένας από τους εργάτες χαρίζοντας τους ένα χαμόγελο. Κουβαλησε μια σκάλα στον ώμο του και πέρασε την εξωπορτα αφήνοντας τους να στέκονται στη μέση. Αυτό ήταν. Μόνο τα έπιπλα έλειπαν, είχαν ηλεκτρικό, νερό, και το σπίτι έτοιμο για αυτούς.

Δεν μπόρεσε να κρύψει το χαμόγελο της.

Στ: Έτσι θέλω να χαμογελάς στο εξής.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν γρήγορα με την Έλενα να τρέχει από γραφείο σε γραφείο για συνεντεύξεις και τον Στέφανο να στηρίζει τον Δημήτρη στο μαγαζί χωρίς απαραίτητα να κουβαλάει κάβες. Μέσα σε τρεις εβδομάδες είχαν ήδη αγοράσει, βάψει και επιπλωσει την γκαρσονιέρα. Η Μαρίζα δεν μπορούσε ακόμα να το χωνέψει, ακόμα και για την Έλενα ήταν κάπως.Τα κορίτσια αποφάσισαν να περάσουν την τελευταία μέρα συγκατοίκησης τους κλασικά με πατατακια,παγωτά και ταινίες στον καναπέ. Παρακολουθωντας τις συνηθισμένες ρομαντικές κομεντί και σχολιάζοντας τις χιλιο-διατυπωμενες ατάκες. Δεν υπήρχαν δυσάρεστα συναισθήματα, εξάλλου μόνο λίγα τετράγωνα θα τις χωριζαν.

Μα: Ανακατευεσαι ακόμα;
Ρώτησε η Μαρίζα βάζοντας ένα πατατακι στο στόμα της αφού το βουτηξε σε παγωτό.