Akcja toczy się w dzielnicy Tokio - Ikebukuro. Ty przybywasz tam, by spotkać pewną osobę. Jednak do tego również potrzebujesz informacji. Czy dasz radę?
Czy Natsuki poradzi sobie w wielkim mieście i znajdzie odpowiedź na nurtujące ją pytania na te...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Proszę, to wszystko co miał na telefonie - podałam pendrive'a mężczyźnie i obserwowałam jak wkłada go do komputera.
Uważnie przeglądał każdy plik i błyskawicznie wszystko analizował.
- Muszę przyznać, że świetnie się spisałaś, Natsuś - powiedział nie odrywając wzroku od monitora.
- Taka pochwała z Twoich ust ? To wiekopomna chwila - zaśmiałam się cicho, ale tak naprawdę to byłam szczęśliwa.
Mimo, że w rzeczywistości trafiłam tu przez jego nieprzewidywalność, to poczułam się trochę jak w domu. Chciałabym czuć się potrzebna...
Zbliżała się pora obiadu i postanowiłam, z racji, że był piątek, zrobić pierogi ruskie wg przepisu babci. Udałam się do kuchni i przygotowałam wszystko. Kiedy już kończyłam zadzwonił mój telefon.
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_
- Izaya, jeśli chcesz, żebym Ci przyniosła to... - urwałam w pół zdania. Na początku myślałam, że Orihara ma ochotę mnie podręczyć, ale to nie był on !
- Natsuki ? O kim Ty mówisz ? - do moich uszu dotarł znajomy głos.
- M-mama ? - wydusiłam z siebie nerwowo.
- Kim jest Izaya ? - odezwała się kobieta nieco głośniej.
- Dawno nie gadałyśmy.... - zmieniłam zgrabnie temat.
- Tak, odkąd zwiałaś... - nie uciekłam a dorosłam. To powinna powiedzieć. - nie utrzymywałyśmy kontaktu. Normalnie jak ojciec... a jak z Tobą ?- oznajmiła pełnym wyższości głosem.
- Porównuj mnie do każdego, ale nie do niego ! - oburzyłam się. - mam gdzie mieszkać. - nie ma to jak lakoniczna odpowiedź.
- To kim jest Izaya ? - wróciła do pytania. Tym razem nie mogłam się wywinąć.
- N-no to właśnie u niego mieszkam... - wydukałam.
- NIEGO ?! - moja matka najwyraźniej w coś uderzyła.
- Spokojnie. Izaya jest inteligentny i bardzo mi pomaga - na mojej twarzy pojawił się uśmiech.
- Chcę go poznać - oświadczyła bez namysłu.
- C-co ?? - zdziwiłam się, ale nie zdążyłam odpowiedzieć, bo ktoś wziął mój telefon. - I-Izaya ! Oddaj ! - starałam się odzyskać przedmiot lecz bez skutku.
- Witam panią ! - odezwał się wesoło i włączył głośnik.
- Witaj. Ty jesteś Izaya ? - zapytała zaciekawiona.
- Owszem, to ja - oznajmił wolną ręką odpychając mnie. Już w tym momencie byłam pewna, że to się źle skończy.
