Το Μυστικο Της Σοφιας #BBC17

Κεφάλαιο 51

Ευχαριστώ που χάρη σε εσάς έφτασα στη 2η θέση στην κατηγορία βρικολάκων και για αυτό ανεβάζω άλλο ένα κεφάλαιο πριν φύγω για το διήμερο.

Σοφίας pov
Τα δωμάτια που μας έδειξε η μητέρα μου ήταν υπέροχα. Είχα όμως τον φόβο ότι ο μπαμπάς μου με τα νεύρα που είχε δεν θα γυρνούσε σύντομα, αλλά με έβγαλε λάθος. Γύρισε πίσω έχοντας αίματα πάνω του. Λογικά βγήκε να κυνηγήσει για να ξεσπάσει. Η μητέρα μου όταν τον είδε τον αγκάλιασε και φιληθήκανε στο στόμα.

Σ"συγνώμη που διακόπτω αλλά μήπως θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τώρα που δεν είναι οι άλλοι εδώ?"
Ν"ναι πολύ ευχαρίστως. Οι άλλοι έφυγαν?"
Σ"όχι είναι μέσα στα δωμάτια που τους έβαλε η μαμά"
Ν"εντάξει και αυτό μου αρκεί" είπε και χαμογέλασε.
Σ"θυμάστε τι είχε προηγηθεί πριν την απαγωγή?"
Φ"όλα ξεκίνησαν από τότε που ήσουν πολύ μικρή. Βέβαια μπορεί να μην το θυμάσαι αλλά πηγαίναμε συνέχεια βόλτες. Εμείς όπως είναι φυσικά είχαμε εχθρούς. Τους λυκάνθρωπους. Ήθελαν να σε αφανίσουν για να έχουν εκείνοι την κυριαρχία πάνω μας. Μία μέρα που είχαμε πάει βόλτα σε προσέχαμε αρκετά μέχρι που μερικοί λυκάνθρωποι έκαναν την εμφάνισή τους και εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο παρά να πολεμήσουμε για να σε κρατήσουμε κοντά μας. Ο πατέρας σου σε πήγε σε μία σπηλιά για να μην σε βρει κανείς και όταν θα τέλειωνε όλο αυτό θα γυρνούσε πίσω για να σε πάρει αλλά όταν έφτασε ήταν αργά γτ σε είχαν ήδη πάρει κοριτσάκι μου" είπε και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια και των δύο το ίδιο και από τα δικά μου.
Σ"δηλαδή όλα τα κάνατε επειδή θέλατε να με σώσετε από το να με σκοτώσουν?"
Ν"ναι κοριτσάκι μου. Δεν θέλαμε να πάθεις κανένα κακό, επειδή οι άλλοι σε ήθελαν νεκροί. Τώρα εσύ θα παραμείνεις άνθρωπος ή έγινες βρικόλακας?"
Σ"έγινα βρικόλακας όταν έκλεισα τα 18. Μόνο την ημερομηνία γέννησης μου θυμόμουν"
Φ"νομίζω κοριτσάκι μου το θυμόσουν, επειδή τότε είπες την πρώτη σου λέξη στο 2ο σου χρόνο σου. Μπαμπά" είπε και συνέχισα να κλαίω. Ήταν τόσο όμορφο που ξανά βρίσκω τους γονείς μετά από 16 χρόνια. Αλλά πως βρέθηκα στα χέρια των ανθρώπων? Αφού δεν ήμουν άνθρωπος. Μπορεί επειδή μεγάλωσα μαζί τους να καταπίεσα τα βρικολακίστικα ένστικτα μου και για αυτό να έγινα άνθρωπος. Μετά από τη συζήτησή μας πήγα στο δωμάτιό μου και συνέχισα να κλαίω αθόρυβα. Αν όμως δεν ήμουν εκεί δεν θα γνώριζα ποτέ ούτε την Βιολέτα, ούτε τον Άρη, ούτε τον Αχιλλέα, ούτε κανέναν από τα παιδιά. Να και για ένα πράγμα που χαίρομαι που ήμουν με τους ανθρώπους. Συνέχεια οι "γονείς" μου με άφηναν μόνη μου, επειδή ήθελαν να πηγαίνουν στις δουλειές τους για να φέρουν χρήματα σπίτι. Ευτυχώς ερχόταν συνέχεια στο σπίτι η Βιολέτα και κοιμόταν μαζί μου. Και αυτή σαν αδερφή μου την έχω. Ώστε η πρώτη μου λέξη ήταν μπαμπά. Τι ωραία. Μέσα στην ταραχή μου δεν είχα προσέξει ότι δίπλα μου στεκόταν ο Αχιλλέας και μου χάιδευε το κεφάλι για να ηρεμίσω.

Α"μωρό μου ησύχασε είμαι εγώ δίπλα σου"
Σ"Αχιλλέα μην με αφήσεις ποτέ σε παρακαλώ"
Α"δεν πρόκειται να σε αφήσω γτ μπορεί να μην ξέρω ακριβώς τί περνάς αλλά σε καταλαβαίνω"
Σ"σε ευχαριστώ πολύ που είσαι δίπλα μου οπότε σε χρειάζομαι και δεν με αφήνεις μόνη μου"
Α"αφού περνάς δύσκολα. Θα σε βοηθήσω σε ότι χρειαστείς. Άλλωστε μόλις τελειώσει όλο αυτό σου υποσχέθηκα πως θα σε παντρευτώ και αν θες μπορούμε να κάνουμε και ένα μωρό μαζί που θα το αγαπάμε και θα το προσέχουμε πάντα"
Σ"ναι μωρό μου θέλω και να με παντρευτείς και να κάνουμε και ένα μωράκι μαζί, γτ θα είναι ο καρπός του έρωτά μας"
Α"ναι ψυχή μου, ο καρπός του έρωτά μας"
Σ"σε αγαπώ"
Α"εγώ πιο πολύ"
Σ"εγώ περισσότερο από σένα"
Α"αυτό αποκλείεται"
Σ"και όμως"
Α"θες να σου αποδείξω ότι εγώ σε αγαπώ περισσότερο?"
Σ"ναι θέλω πολύ" είπα και έγινε αυτό που καταλάβατε.

~...~
Αυτά. Πως σας φάνηκε το κεφαλαιάκι? Εμένα μου άρεσε. Μέχρι το επόμενο.
Kisses Elena 💘😇💖😍