09

5.4K 170 52
                                    


Chelsea's POV

It's been an hour magmula nang tawagan ko si Demetrio at hanggang ngayon hindi parin sya dumarating.

I double checked my phone and pinned location that I share with him. It's all accurate but where is he?

Our food has been serve. I looked at the boxes infront of me. Nakakaiyak naman kung hindi sya darating dito.

Sayang yung Bento! I was contemplating if I should digged in or still wait for him. I sighed.

 I sighed

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

"Ba't parang antagal ata nya? Malamig natong order ko" I whispered

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.


"Ba't parang antagal ata nya? Malamig natong order ko" I whispered

Sa totoo lang this was the first time na pinaghintay at naghintay ako ng ganito matagal. What is wrong with me?

I don't normally demand people's time and attention but what the hell am I doing? Why do I kept on looking at my phone? This is weird.

"Let's wait no more." I have decided.

Marahan kong iniangat ang hawak kong chopsticks at saka walang ganang inumpisahang buksan ang laman ng aking Bento.

How sad naman this life. Baka nga hindi makakapunta si Demetrio he's a busy person for all I know.

Baka pagod sya masyado to drop by or baka busy padin hanggang ngayon.Hindi naman kasi lingid sa kaalaman ko na he's a business minded person.

"Kahit na inindyan ako ng asawa ko. Ako na nga lang ang uubos sayo." I said as I smelled my food. Wow. Japanese food are really something.

My Beki Baby MakerTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon