FIRST LOVE

บทที่สิบหก - เรื่องนี้ต้องถึงหูพี่น้ำ

"ปั้น ข้าวปั้น น้องปั้น!"

ดวงหน้าหวานของสาววัย 21 ปีรีบหันไปมองตามเสียงห้าวของผู้ชายร่างสูงผิวแทนในชุดเครื่องแบบทหารสีเขียวพอดีตัว ใบหน้ากร้านแดดของรุ่นพี่ผู้ชายฉีกยิ้มกว้างจนเห็นริ้วรอยของตีนกาบนใบหน้า พี่ดินในวัย 23 ปีทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามฉัน มือใหญ่เกรียมแดดของชายในเครื่องแบบเอื้อมข้ามโต๊ะมาคว้ามือฉันไปกุมไว้หลวมๆ ก่อนจะผละออกแล้วพลิกรายการอาหารขึ้นอ่าน

"เหม่อถึงใครคะเนี่ย" คนตรงข้ามว่าทั้งที่สายตายังไม่ละจากเมนู

"ปั้นจะเหม่อถึงใครได้ละคะเนี่ย ชีวิตนี้เหมือนปั้นจะมีแค่พี่ดินคนเดียวเลย"

"แล้วพี่ชายเราล่ะ" ถามพร้อมกับโบกมือเรียกพนักงาน "พี่เต็มอีก เรียนมหาลัยเดียวกันไม่ใช่หรอ? ยังพยายามแกล้งปั้นอีกรึเปล่า ...ผัดไทกุ้งสดครับ"

"แล้วพี่ล่ะ ใส่เครื่องแบบมานั่งตามร้านแบบนี้จะไม่เป็นไรหรอ" กวนกลับทันทีแบบไม่ยอมให้น้อยหน้า เรียกให้พี่ดินที่ง่วนกับข้าวของของตัวเองหลุดขำออกมาเบาๆ

"เรานั่นแหละ วันนี้เรียนไม่ใช่หรอ มาโผล่ถึงนี่ได้ยังไง แล้วนี่ก็ค่ายทหาร พี่นั่งกินข้าวกลางวันพี่ผิดยังไงคะ"

ริมฝีปากอิ่มเบ้ลงโดยอัตโนมัติ ความคิดที่ว่า'หากถ่อมาไกลแล้วจะโดนคนตรงหน้าแกล้งเล่นแบบนี้ขอไม่ถ่อมาจะดีกว่า'ผุดขึ้นในหัวกลม วินาทีเดียวกัน

รอก่อน... จะให้พี่ดินคืนทบต้นทบดอกเลย

"ปั้นว่างต่างหาก วิชาเรียนเริ่มน้อยแล้ว"

พี่ดินหัวเราะลงลำคออย่างรู้ทัน มือของคนแก่กว่าเอื้อมข้ามโต๊ะมาคว้าเอามือบางไปถือเล่น จนคนถูกจับมือทนเขินไม่ไหวต้องดึงออกมาวางไว้บนหน้าตักตัวเองแทน