Our Love (girlxgirl)

~Chapter 9~

Zoey's POV

Ξυπνάω με ένα δυνατό πονοκέφαλο. Είμαι σε ένα διαφορετικό μέρος. Το πολύ φως μεγαλώνει τον πονοκέφαλο και κάνει το κεφάλι μου να γυρίσει. Μόλις καθαρίζει λίγο η όραση μου καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι στο νοσοκομείο, μα δεν είναι κανένας μέσα. Αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Όταν ακούγεται το χερούλι της πόρτας και μπαίνει η Cora όλα μοιάζουν καλύτερα. Νιώθω ανακούφιση και ενοχή ταυτόχρονα. Είχε όλα αυτά με τη μαμά της και τώρα έπρεπε να είναι και μάζι μου.

"Cora; Η μαμά σου; Τι έγινε; Πως είναι;" καταφέρνω να πω.

"Μην αγχώνεσαι. Θα τα πούμε μετά αυτά." λέει με ήρεμη φωνή.

"Cora...φοβάμαι." παραδέχομαι. Έρχεται προς μέρος μου και ξαπλώνει δίπλα στο κρεβάτι του νοσοκομείου προσέχοντας να μην βγάλει τα καλώδια από τον οργανισμό μου.

"Εγώ είμαι εδώ μη φοβάσαι ." μου λέει χαϊδευοντας μου τα μαλλιά.

Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα έναν άνθρωπο να λέει ‘εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι’. Δεν ήξερα αν ήταν αλήθεια ή ψέματα. Μα φτάνει που το άκουσα μια φορά. Φτάνει που ακούμπησα μια στιγμή την ψυχή μου πάνω της και ξεκουράστηκα. Καθόμαστε για λίγα ακόμα λεπτά έτσι και έπειτα μπαίνει ο μπαμπάς μου.

Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζω ότι θα βγει από το στήθος μου. Φόβος με κατακλυεί καθώς πλησιάζει στο κρεβάτι. Η Cora σηκώνεται αμέσως μόλις τον βλέπει. Λογικά θα της είπαν ότι αυτός είναι η αιτία που βρίσκομαι εδώ. "Θα τα πούμε σε λίγο." λέει σιγανά η Cora και πριν προλάβω να της πω να μείνει έχει ήδη βγει από το δωμάτιο.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κάνω μια προσπάθεια να σηκωθώ αλλά ο πόνος αυξάνεται οπότε ξαπλώνω πάλι στο κρεβάτι. Πλησιάζει όλο και πιο κοντά στο κρεβάτι μου όσπου το χέρι του ακουμπάει το δικό μου. Το παίρνω αμέσως μακριά του και αναστενάζει απογοητευμένος. Τι περίμενε ; "Zoey..." αρχίζει μα τον διακόπτω.

"Ξέχνα το μπαμπά.Καταλαβαίνω ότι σου είναι δύσκολο να δεχτείς τις αποφάσεις μου, αλλά δεν περίμενα να με στείλεις στο νοσοκομείο επειδή αγαπάω μια κοπέλα. Μην πεις τίποτα άλλο, σήμερα κιόλας θα πάρω τα πράγματα μου και θα μείνω στην μαμά."λέω και μένει έκπληκτος αλλά  δέχεται αυτό που του ζήτησα και δεν μίλησε. Γνέφει σιγανά και εξαφανίζεται από το δωμάτιο.

Μερικά λεπτά αργότερα μια νοσοκόμα έρχεται στο δωμάτιο. "Πάρε αυτά." λέει ευγενικά και μου δίνει δύο χάπια με ένα ποτήρι νερό. Τα καταπινω γρήγορα και κάθομαι πάλι στο κρεβάτι.