Our Love (girlxgirl)

~Chapter 5~

Zoey's POV

"Πρέπει να παραδεχτώ Zoey, είσαι γεμάτη εκπλήξεις." λέει σιγανά και με κάνει να γελάσω.

Της χαϊδεύω τα μαλλιά και για την ώρα απολαμβάνω την ησυχία και σκέφτομαι αυτό που έγινε. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο άσχημα νιώθω που μίλησα με τέτοιο τρόπο στην μαμά μου και έφυγα από το σπίτι, γιατί στην ουσία κάνω το ίδιο λάθος. Αν το μάθει ο μπαμπάς μου θα με σκοτώσει.

"Ει Zoey είσαι καλά;" ρωτάει η Cora και με βγάζει από τις σκέψεις μου.

"Ναι απλά σκεφτόμουν." απαντάω και γνέφει. "Cora αυτό το φιλί τι σημαίνει πλέον για εμάς ;"

"Αυτή είναι μια ερώτηση που εσύ πρέπει να απαντήσεις."

"Κοιτά για εμένα είναι κάτι καινούριο, αλλά θα το ήθελα. Ξέρω ότι θα αλλάξουν πολλά στη ζωή μου μα θέλω να πάρω το ρίσκο." λέω ειλικρινά.

Χωρίς να πει κάτι έρχεται πάλι αργά πρως το μέρος μου, νιώθω την κρύα ανάσα της στα χείλη μου και οι χτυποί της καρδιάς επιταχύνονται καθώς ενώνει τα χείλη μας σε ένα απαλό φιλί. Περνάει τη γλώσσα της στο στομά μου, αλλά το φιλί συνεχίζεται με τον ίδιο ρυθμό. Μετά από λίγο απομακρυνόμαστε σε μια προσπάθεια να αναπνεύσουμε.

Καθόμαστε για λίγο κοιτάζοντας η μια την άλλη μέχρι που το κινητό της χτυπάει και διακόπτει την ατμόσφαιρα.

"Συγγνώμη πρέπει να το σηκώσω." λέει κοιτάζοντας με ένα απολογητικό βλέμμα και γνέφω καταφατικά ως απάντηση.

"Παρακαλώ." λέει στο τηλέφωνο. "Μπαμπά τι έγινε;" το βλέμμα μας φαίνεται πληγωμένο. "Έρχομαι αμέσως."

"Όλα καλά τι έγινε ;"ρωτάω ανήσυχη.

"Η μαμά είχε ένα ατύχημα και είναι στο νοσοκομείο. Πρέπει να πάω." λέει και αρχίζουν να δακρύζουν τα μάτια της.

"Όλα καλά θα πάνε, παρέ με αύριο τηλέφωνο όταν ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα εντάξει;" ρωτάω και γνέφει.

Μου δίνει ένα τελευταίο γρήγορο φιλί και εξανίζεται. Δεν πρόλαβα καν να της πω αν ήθελε να την πάω εγώ με το αυτοκίνητο. Ανησυχώ για τη μαμά της και σκέφτομαι να πάω μαζί της, αλλά αυτό θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Θέλει λίγο χρόνο μόνη της με τη μαμάς της. Ελπίζω απλά να μην είναι κάτι σοβαρό. Αναστενάζω δυνατά και κατευθύνομαι και εγώ προς το αυτοκίνητο μου για να φύγω. Φτάνω σπίτι, ξεκλείδωνω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Χαιρετάω το μπαμπά μου και ανεβαίνω στο δωμάτιο μου. Το μυαλό μου δεν μπορεί να φύγει από τη σκέψη της Cora. Όλα ήταν τόσο διαφορετικά και υπέροχα για εμένα και ξεφνικά κάτι άσχημο ακολουθεί και καταστρέφονται όλα. Να την πάρω ίσως ένα τηλέφωνο να δω αν όλα είναι καλά; Ή θα με είχε πάρει αυτή αν ήθελε να μου μιλήσει σωστά; Αχ, δεν είμαι καθόλου καλή σε αυτά, στις σχέσεις. Ξέρω ότι είπαμε να με πάρει τηλέφωνο αύριο να με ενημερώσει, αλλά το αύριο μου φαίνεται χρόνια. Ίσως απλά αγχώνομαι γιατί όλα αλλάξαν γρήγορα. Από τη μια στιγμή κάναμε σχέδια για τη "σχέση" μας και από την άλλη το τηλεφώνημα τα αλλάζει όλα.