ဘယ္ကိုေရာက္သြားတာလဲ ျမန္လိုက္တာ...။

"အာ.. ဒီေျခေထာက္ကလဲ..."

ေျခေခါက္လဲသြားတာရုတ္တရတ္ျပန္မထႏုိင္တာေျကာင့္ ေလွကားအတတ္အဆင္းနားမွာ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္...။ဒါကလဲ အမိခံလိုက္သလိုျဖစ္သြားသည္...။

"ခေလး...."

မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ထြက္သြားဖို႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေပါက္ကြဲထြက္လာေတာ့မတတ္ ႁပြတ္သိပ္ေနေသာစကားေတြကို ေျပာခြင့္ေပးလိုက္ပါသည္....။

"ဒါ့အျပင္ဘာေတြမ်ားဖံုးကြယ္ထားေသးလဲ Papa..."

"Chanyeol... Papaက....
မင္းေနရခက္မွာဆိုးလို႔ မေျပာခဲ့တာ..."

"အင္းေပါ့ေလ က်ေနာ့္ဘဝတစ္ခုလံုးကိုေတာင္ Papaက ဖံုးကြယ္ထားခဲ့ေသးတာပဲ...."

"Chan..yeol..ee...."

တစ္လံုးခ်င္းဆီပီပီသသေျပာလိုက္ေသာစကားသံရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာရွိေနေသာ ေဒါသတစ္ခ်ိဳ႕ကို သိေနေပမယ့္ ေနာက္တြန္႕မသြားမိပါ...။

"ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပီ...."

"..."

"Papaဖံုးကြယ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝကို ကိုယ့္ဘာသာသိရေအာင္လုပ္မယ္...."

"Chanyeol..."

ေခၚသံကိုဂ႐ုမစိုက္စြာ ေလွကားကေန ေျပးဆင္းသြားခဲ့သည္က တ ဒုံး ဒံုး
အသံသာ ခ်န္ခဲ့ေလသည္......။

********¿¿??*********¿¿??***********

"အဲ့တာက ဘယ္လဲ "

ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းေ႐ွ႕မွာ ကားျပင္ထိထြက္ရပ္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို Chanyeol
မျမင္တာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္...။

"Bus နဲ႔ ျပန္မလို႔...."

"ဘာ... စိတ္ေကာက္ေနတာလား....Chanyeol.... ငါစိတ္သိပ္မ႐ွည္ဘူးေနာ္..."

ေမာ့ျကည့္လာေသာမ်က္၀န္းေတြမွာ ေျကာက္လန္႔မွဳတစ္စံုတရာမရွိသည့္အျပင္ စူးရွကာအေရာင္တျဖတ္ျဖတ္လက္ျဖာေနသည့္ မာနအရိပ္အေယာင္...၊ တဇြတ္ထိုးညာဥ္ဆိုးမ်ားကိုသာ ျမင္ေနရသည္...။

"က်ေနာ္လဲ သိပ္စိတ္မ႐ွည္ဘူး.....ဖယ္ေပး...."

"ဘာ..... ေတာတ္.... ဘယ္လိုေျပာတာလဲ....."

ကြၽန္​​ေတာ္​့ရဲ႕.....❤သူ❤ --ကျွန်တော့်ရဲ့.....သူ Where stories live. Discover now