Undefined Fate

Prologue

This is a work of fiction. Names, characters, places, events, and incidents are either the products of the author's beautiful imagination. Any resemblance to actual person, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display, or create derivative works from or exploit the contents of this story in any way. Please obtain permission.

Copyrights © Istroberrilabs. All rights reserved.

PROLOGUE

Well.. I'm back! I'm already back. Napangiti ako nang nalanghap ko ang sariwang hangin ng Pilipinas. Iba pa rin talaga kapag nasa bansa ka kung saan ka talaga lumaki. Habang pumapanaog ako ng eroplano, natatanaw ko na ang kalakihan ng airport. Wow! Nandito na nga talaga ko sa Ninoy Aquino International Airport. I know that everyone wants to see me, wants to hug me, wants to know me again.

"Princess, are you ready?" Napalingon ako sa lalaking kasama ko ng limang taon. Kasama ko sa saya at pangungulila simula nung namatay ang Papa ko. Ngumiti ako sakanya at tumango. Hinawakan lang niya ang kamay ko at dumeretso kami sa sasakyan niya.

"Are you hungry? Do you want to eat first or something?"

Tanong niya kahit na deretso ang tingin niya sa kalsada. He's driving afterall. Napakaseryoso niya at napakalimit ngumiti. Kaya nga siguro napatino niya din ako ng mga panahon na kasama ko siya. I mean, bumalik ako sa dating ako.

"Did you hear me?" Kunot noong tanong niya ulit sakin.

"Princess!"

"S-Sorry.. Hindi pa naman ako gutom, I'm fine," napakasungit talaga ng lalaki na 'to.

Aaminin ko sakanya lang ako natakot. There's something inside him na kapag tinitignan ko siya ay kinikilabutan talaga ko. He's been my personal bodyguard way back then. Ang dami ng nangyari at hindi ko akalain na magiging close ako sakanya. Bumalik ako sa dati pero hindi buo, may kalahati sa puso ko na nagagalit sa mga taong nanakit sakin. I can't help it and don't blame me for that. I'm just a human.

Huminto kami sa Gierelle's Hotel and Restaurant. Sabi ko naman hindi ako nagugutom pero nagpunta pa din kami dito. Niloloko ba ko ng lalaki na 'to?

"I sai-"

"You should eat, you're too skinny," putol niya sa sasabihin ko at pinagbuksan ako ng pinto. Napangiwi nalang ako sa sinabi niya. Ang taba ko kaya! Magdi-diet nga ako tapos skinny pa?

"What's yours?" Tanong niya pero hindi naman sakin nakatingin kundi sa listahan ng mga pagkain. Minsan talaga, pag may pagkakataon ako babatukan ko 'to ng malakas. Napangisi ako sa naiisip kong kalokohan.

"You are planning something, Princess. Don't try me," nanlalaki ang mata kong napatingin sakanya. What the hell? How did he know?

"I just know," tumitig siya sakin at ngumisi. That smile! Kinilabutan ako bigla. Yumuko nalang ako at namili ng kakainin kahit hindi pa ako nagugutom.

"What do you want? Choose one heavy meals." Bakit ba kasi natatakot ako sa mga mata at ngisi niya? What's wrong with me? Bakit hindi pa din ako nasasanay kahit matagal na kami magkasama. Ang lakas din ng pintig ng puso ko. May sakit kaya ako?

"Princess, are you listening to me?" Huh? May sinabi ba siya? Bakit parang hindi ko naman narinig?

"S-Sorry, ano ulit yun?" Pagkausap ko talaga siya lagi ako nanonosebleed. Panay kasi ang english niya. Napabuntong hininga ako.

"I said, choose a heavy meals. Wait, I'm the one who choose your meals. P-Para m-mabusog k-a," sabi niya tsaka umiwas ng tingin. Ganyan siya pag nagtatagalog. Umiiwas ng tingin o di kaya namumula yung dalawang tenga niya. Napangiti naman ako. He's trying hard though..