Następne dzień był nudny, jak nigdy. Zain nie wspomniał ani słowem o zachowaniu tej laski jak i moim, więc to jedyne, co trochę mnie ucieszyło. Ale, kiedy dostałam tonę papierów pod nos i, że niby miałam tam się po podpisywać i poprzybijać pieczątki to... nie. Całkowicie mi się to nie uśmiechało. W dodatku przypomniał m się ślub i słowa matki Harrego. Prędzej zginę niż wyślę te zaproszenia, ot co.
- Mógłbyś się przesunąć? - szepnęłam masując swoją dłoń. - Muszę siku.
Zain oderwał się od pisania i spojrzał na mnie zirytowanym spojrzeniem.
- Teraz?
- Tak teraz, jeśli poszłabym za godzinę to dopiero wtedy bym cię o to poprosiła. To chyba logiczne.
- Wytrzymasz. - wrócił do pisania. - Nie masz czterech lat.
Westchnęłam zirytowana.
- Mam ci się tu zsikać? Ja nie żartuję.
I pisał i pisał jeszcze przez moment, aż w końcu z ciężkim oddechem odsunął się w tył na kanapie. Miałam nadzieję, że wstanie i mnie wypuści, ale... no okej. Poprawiając swoją sukienkę uniosłam się i trzymając się szklanego stołu próbowałam się przecisnąć. I nie wiem, jaki zamiar miał David w popchnięciu stolikiem, który z kolei popchnął mnie i wpadłam na Malika.
Jego mięśnie brzucha spięły się, a nogi rozsunęły i prawie ponownie bym poleciała, ale tym razem na podłogę. Trzymałam się kurczowo jego jego rąk, kiedy usiłowałam się podnieść.
- Normalny jesteś? - warknęłam, kiedy David cały czas rechotał. Kilku mężczyzn też się na nas gapiło i chyba pierwszy raz od dłuższego czasu zrobiło mi się naprawdę głupio.
- Nic ci nie jest?
Odwróciłam się zdumiona do Malika, który poprawiał swoją koszulę. Stałam już na równych nogach i został mi jedynie krok do wyjścia zza ławy.
- Nie udawaj, że cię to obchodzi. - szepnęłam nachylając się w jego stronę.
- Trzeba robić dobre wrażenie.
Prychnęłam. I po prostu, stukając swoimi szpilkami, wyszłam z pomieszczenia.
Po załatwieniu już swojej potrzeby i wracając już do odpowiedniej sali, jeden z mężczyzn, z ochrony patrzy na mnie dość dziwnie. Siedział na krześle z rozłożonymi nogami i gryzł dolną wargę. Udając, że mnie to w ogóle nie rusza, próbowałam przejść obok nich, ale mnie zatrzymał.
- Muszę panią przeszukać.
- Co? - zdziwiłam się odsuwając od niego o krok. - Przecież jestem z sali 342, poszłam tylko do łazienki.
- Takie są zasady.
Skapitulowałam, rozglądając się instynktownie. W razie czego darłabym się o pomoc mając nadzieję, że mnie ktoś usłyszy.
I kiedy on mnie tak macał, po nogach, brzuchu i klatce piersiowej dwaj ochroniarze siedzący razem z nim gapili się na nas... wcale mi to nie przeszkadzało, wcale...
- Co pan robi? - wyrwałam się, kiedy jego łapy zalazły do moich piersi. Chwyciłam torebkę, która miała miejsce na biurku z zamiarem ucieczki stąd.
Mężczyzna z założonymi na torsie rękoma uśmiechnął się dziwnie i usuną się na bok.
- Tak, jest pani czyta, może iść.
Niedługo później zajmowałam już swoje stałe miejsce między Zainem, a jakimś gościem i próbowałam skupić się na czytaniu tego, co mi dali. Malik podsunął mi kolejną kartkę, bym złożyła na niej podpis, ale ja potrafiłam tylko tępo się w nią gapić.
- No podpisz się.
Przełknęłam ślinę chwytając długopis do ręki. Nie panowałam nad sobą, kiedy po prostu dłoń zaczęła mi się trząść. Nabazgrałam tam coś, co nawet nie dało się rozszyfrować i odłożyłam pióro. Malik odebrał kartkę i prychnął cicho spoglądając na mój napis.
- Ty się nawet kurwa nie potrafisz podpisać.
*
Doszłam do siebie już po dwóch godzinach pobytu w domu. Sama nie wiedziałam, dlaczego tak zareagowałam i co się działo z moim mózgiem, gdy byłam świeżo po ucieczce od tego pieprzonego zboczeńca. Nie wiedziałam, czy powinnam coś mówić Zainowi, więc po prostu udałam, że tego zajścia nie było. Potrzebowałam odreagować i już miałam pomysł jak.
- Może wyszlibyśmy do kubu? - zasugerowałam z kuchni.
- Nie.
Ułożyłam usta w linię udając się do biura Zaina. Ciekawe, że on je miał, a ja nie. A też miałam różne papiery i kisiłam się z nimi w mojej sypialni.
- Dlaczego nie? Trochę rozrywki nam się przyda.
- Powiedziałem nie, czego w tym nie zrozumiałaś?
Stałam oparta o futrynę, gdy on stukał palcami w klawiaturę laptopa. Nie patrzył na mnie, jakbym w ogóle go nie interesowała, po części tak było.
Jego telefon zawibrował obok mnie, więc kiwnął do mnie palcem bym go podała. Wzięłam go z komody i nie byłabym sobą, gdybym nie spojrzała na wyświetlacz. A że Zain nie patrzył miałam do tego wolną rękę. I to był ułamek sekundy, kiedy końcówka wiadomości pojawiła się i znikła z górnego paska wyświetlacza.
...przyjdę do ciebie, bo mam czas.
Podniósł na mnie głowę, więc jak gdyby nigdy nic oddałam mu telefon. Nie odczytał wiadomości od razu, skończył swój email i odblokował telefon.
- To od twojej dziewczyny?
Zmarszczył brwi.
- Nie.
Kłamca.
Zamknął laptopa, schował telefon do szuflady i spojrzał na mnie beznamiętnie.
- Za pół godziny widzę cię w salonie, znam fajny klub.
