Perfect, totdat... (VOLTOOID)

Hoofdstuk 22

Loïs 2 weken

Ik wist niet dat een leven zonder kraamverzorgster met een baby zo lastig was. Ik sta hier om 02:56 voor Loïs haar bed omdat ze ligt te krijsen. Gelukkig liggen we nogal aan de andere kant van waar iedereen ligt, waardoor niet iedereen wakker wordt. Het is niet dat de kraamverzorgster er s'nachts ook bij was, maar ik merk het gewoon aan alles. Luiers verschonen, in bad en dat soort dingen. Nu moet ik het allemaal zelf uitzoeken. Zuchtend pak ik Loïs op. Gelijk wordt ze stil. Probleem nummero een opgelost: Loïs stil krijgen. Ik kijk even naar Loïs en meteen gaat er een warm gevoel door me heen. Het is mijn kind, en daar kan niemand wat aan veranderen. Ik moet dit kind opvoeden. Goed opvoeden, een goed leven geven. Ze is afhankelijk van mij. Ik loop met haar naar beneden om haar flesje warm te maken, ik ben na een week gestopt met borstvoeding. David slaapt al twee weken bij mij maar vannacht is hij even een nachtje naar huis gegaan. Ik ben al drie keer wakker geworden van Loïs en zal blij zijn als hij er morgen weer is. Als ze even later genoeg gedronken heeft, leg ik haar weer op bed. Doodmoe stap ik mijn bed weer in om te gaan slapen.

Langzaam word ik wakker. Ik kijk op mijn wekker. 10.15. Verschrikt kijk ik nog een keer. Het staat er toch echt. Hoe kan ik door Loïs heengeslapen hebben? Ik sta op en kijk in in haar wiegje. Ze is weg! Snel ga ik naar beneden. "Loïs! Hebben jul..." Maar dan zie ik David Loïs al een flesje geven. Meteen gaat er een pak van mijn hart. "Huilde ze?" Vraag ik. "Nee, maar ik wilde haar even vast houden en een poosje daarna was het al etenstijd voor haar. Ik zucht opgelucht. "Ik schrok ervan, ik dacht dat ze weg was." Zeg ik haast boos. "Ja, sorry, wees blij dat ik je heb laten liggen." Zegt hij. Zuchtend ga ik naast hem zitten. "Sorry, ik was gewoon heel erg geschrokken." Zeg ik dan om het goed te maken. "Het heeft nietm Zullen we haar in bad doen?" Vraagt hij. "Ja, is goed. Maak jij het badje klaar?" Vraag ik hij knikt en loopt naar boven. Ik pak Loïs en praat wat tegen haar. Dan loop ik ook naar boven. We kleden haar uit en zetten haar in bad. Ze kijkt genietend rond. Snel pak ik mijn mobiel en maak een paar foto's. Als ze even later weer aangeleed en wel op mijn schoot zit vraag ik aan David of hij een foto wil maken. Als ik zit met Loïs, probeert David Loïs aan het lachen te krijgen. Ik klik klakt wat met zijn tong, wat geen effect geeft. Hij probeert vanalles maar het werkt niet. Dan kietel ik haar zachtjes. "Loïs, lach eens." Zeg ik. Ik zie een flits en David juigt. "Ze lacht en het staat op de foto!" Ik kijk verbaasd. "Hoe kan ze nou lachen. Ze is nog maar twee weken?!" Hij haalt zijn schouders op. "Het staat er echt op." En hij laat de foto zien. Wonder boven wonder zit ik er ook leuk op. "Dat is echt een leuke foto!" Roep ik uit. We proberen haar nog een keer te laten lachen maar het lukt niet. Ik pak mijn mobiel en doe de foto als Whatsapp profielfoto en zet hem op instagram. Een paar minuten later belt Tess. "Kan ze al lachen?" Komt ze meteen met de deur in huis. Ik grinnik. "Ik wilde een foto met haar en David wilde dat ze ging lachen maar dat lukte niet. Toen ging ik haar zachtjes kietelen en opeens was David aan het juigen dat ze lachte." Ik hoor haar lachen. "Dat is echt leuk! Maar hoe kan dat? Ze is nog maar twee weken?" "Ja, dat vroeg ik me ook af en heb het opgezocht en toen stond er dus dat het reflexglimlachjes zijn." Vertel ik. "Owh, het is echt leuk dat je net een foto maakte en dat ze toen lachte. Heb je al veel reacties gekregen op insta?" Vraagt ze. "Ja, echt al heel veel. Moet je zo maar eens kijken." Zeg ik. "Oke, maar ik moet gaan. Ga je maandag naar school?" "Ehm. Dat weet ik nog niet. Even kijken hoe het gaat met Loïs. En of me moeder of vader thuis kan blijven om op haar te passen." Stiekem wil ik dat helemaal niet, ik durf dat echt niet. Al moet ik wel toegeven dat ze goed met haar omgaan. "Ik ga Loïs weer op bed leggen en dan spreek ik je nog wel." "Okee. Tot maandag hoop ik." Ik glimlach. "Ik zie nog wel. Ik hou van je!" "Ja, ik ook van jou. Doeii." En ze hangt op. "Kom je Loïs? Gaan we naar bedje toe." Ik pak haar op en loop naar boven en leg haar in bed. Nog een kusje en ik ga weer naar beneden.

"David, wat wil je gaan doen?" Eigenlijk wil ik helemaal niets doen en slapen. "Hmm, ik heb niet echt plannen." Antwoord hij. Ik ga tegen hem aan liggen met een dekentje. Bijna val ik in slaap als ik bedenk dat Loïs ook nog een keer moet eten. "David?" Vraag ik. Hij knikt. "Wil je over drie uur Loïs haar flesje geven?" "Tuurlijk schat. Ga je slapen?" Ik knik en gaap. Hij grinnikt. "Je wilde toch wat gaan doen?" "Hmm ja, slapen. Ik ben niet echt wakker ofzo om wat te gaan doen." Antwoord ik. Hij grinnikt en aait over mijn hoofd en geeft een kus op mijn neus. "David, doe normaal." Giechel ik. Hij lacht. En geeft nog net voordat ik in slaap val een kus op mijn voorhoofd.