Perfect, totdat... (VOLTOOID)

Hoofdstuk 18

Skylar 30 weken zwanger

"Ik ga naar Syl!" Roep ik net voordat ik buiten ben. "Wat ga je doen?" Roept Sara "Gewoon, kletsen en daarna ga ik naar Tess, ben dan denk ik met het avondeten er weer, wil je dat even doorgeven aan mama? Of is ze weer niet thuis vanavond?" "Ehm, volgens mij ligt er een schotel in de koelkast die we moeten opwarmen, ze zijn tot laat weg. Ik moet oppassen." "Oke, nou ik ga! Doei!" "Nee! Wacht even, ik wil je nog wat vragen." Ik loop weer terug en kijk op mijn mobiel hoelaat het is. Over vijftien minuten had ik afgesproken, dat red ik niet meer. "Hoe was het bij de dokter? Je had toch dertig weken echo?" "Oh, ja. Alles was wel goed, ze hebben iets beter kunnen kijken naar het hartslagje en ik moet nóg rustiger doen." "Oke." Antwoord ze. "Lief dat je het vraagt." En ik geef een kus op haar wang. "Waarschijnlijk zijn pa en ma het vergeten. Zoals dat de laatste tijd gebeurt." mompel ik er achteraan. Ze zoeken het maar uit. "Nu ga ik echt. Doeii!" En ik stap op mijn fiets om te gaan. Als ik bij Sylvia ben, komt Pim al aanrennen. "Tante Tijlar, tante Tijlar! Tom, pelen!" En hij trekt me mee aan naar de zandbak. "Jij moet teppen." En hij duwt een schepje in mijn handen. "Waar moet ik scheppen dan?" Vraag ik. "Hier!" En hij wijst aan waar ik moet scheppen. Zuchtend begin in te scheppen met een schepje die bijna breekt. Pim pakt zijn wagentjes en gaat er meer rijden, ondertussen kletst hij hondert uit. Wanneer heeft hij dat allemaal geleert joh? Ik kan me niet herinneren dat hij zoveel praat. "Jij moet wel toor teppen." Roept hij. Hopeloos kijk ik om me heen. Waar is Sylvia. Als ik door het raam naar binnen kijk, zie ik haar dubbel liggen van het lachen. De camera die ze in haar hand heeft valt bijna. "Is het goed als tante Skylar naar mama gaat?" "Nee! Tat mas niet! Tante Tijlar moet met Pim pelen!" Wanhopig kijk ik naar Sylvia die alles lachend filmt. Laat ik maar gezellig meespelen, heeft zij ook weer een leuke film en is Pim ook weer blij. En ik ga verder met jet scheppen. Dan horen we Maike huilen, Sylvia gaat erheen. "Is Maike een beetje lief?" "Ja, Maite it heel lief" Glimlachend lach ik om zijn gepraat, het is best knap voor een jongetje van drie. "Maar ze tan nos niet pelen." "Nee he, daar is ze ze nog te klein voor. Maar je kan haar wel vasthouden." Antwoord ik. Sylvia komt terug met Maike. "Jaaa!" Rennend rent hij naar Sylvia toe. "Mat ikke Maite houden?" Dit is mijn kans en ik loop naar de tafel toe waar Sylvia is gaan zitten. "Nee, eerst moet mama Maike eten geven en daarna mag je haar vasthouden." Hij gaat weer spelen. "Hee! Je moet wel pelen!" Roept hij half boos. "Nee, nu heeft tante Skylar genoeg gespeelt, ga maar alleen spelen, kijk eens hoe groot gat ze heeft gemaakt. Hij gaat bij het gat zitten en gaat verder met het gat. "Gaat alles goed?" "Ja! Ze drinkt goed en huilt niet zoveel. Pim wil haar alleen maar vasthouden, knuffelen, kusjes geven. Hilarisch maar ook irritant." Lachend bedenk ik hoe dat gaat. "Maak ff een keer een filmpje en stuur het door, kan ik ook lachen." "Ja, zal ik doen." "Wanneer heeft Pim zo goed leren praten? Ik kijk mijn ogen uit!" Zeg ik. "Tja, dat weten wij eigenlijk ook niet zo goed. Maar het is echt leuk! Ik denk zelf dat het in de kraamweek is gebeurd, dat de kraamverzorgster veel met hem gepraat heeft maar, ik weet het niet zeker." "Het is echt schattig, hij zei alleen nog maar namen toch?" "Ja, klopt, maar nu praat hij al hele zinnen!" Ik kijk naar beneden, mijn voeten zijn echt dik. Ik til ze op en leg ze op tafel. "Last van dikke voeten?" Vraagt ze. "Ja, best wel. Ik moet ze omhoog leggen maar vaak vergeet ik dat." Ze knikt. "Weetje, ik ben bang dat ik een slechte moeder ben." En ik kijk haar aan. "Nee joh, je bent een geweldige moeder, je hebt besloten om je kind niet te aboteren, ik denk niet dat veel leeftijdsgenoten hetzelfde zouden doen. Ook wil je het zelf opvoeden, dat zou al helemaal bijna niemand doen. Die zouden hun kindje weggeven." "Ja, maar dan moet ik het ook nog eens opvoeden, en ik denk dat ik dat niet kan. Dat ik gek word van dat gehuil ofzo." "Tja, dat zou kunnen maar, ik denk niet dat jij dat zou doen." "En school, hoe moet ik dat ooit gaan doen? Dat is me ook een raadsel." "Je bevalt toch in de herfstvakantie?" "Ja, als het goed is wel." "Eerste of tweede week?" Vraagt ze. "Tweede week als alles goed gaat." "Nou, een paar weekjes rust en dan ga je gewoon weer naar school. En ik wil wel een dagje oppassen en je moeder vast ook wel. Misschien naar een creche." "Ik denk niet dat mama kan oppassen en papa ook niet. Ze hebben en veel te druk met werken. En ik breng hem/haar niet naar een creche." Zeg ik met een felle stem. Daar heb ik slechte verhalen van gehoord. "We vinden vast wel een oplossing, misschien blijft mama wel een dag thuis en papa ook. Het komt goed, echt waar." Ik haal mijn schouders op. "Echt waar! We vinden wel een oplossing." Ik kijk haar aan. "Weet je dat zeker?" "Ja! Dat weet ik zeker." "Ehm, zo'n bevalling hé, dat doet pijn. Hoe pijn?" Vraag ik aarzelend. "Best wel pijn, de weeen maar ook het persen. Ik kan niet uitleggen wat voor pijn het is, maar als je je kind eenmaal in je armen heb, ben je al die pijn vergeten. Dat is echt zo! Ik heb het al twee keer meegemaakt." Moeilijk kijk ik haar aan. "Het is wel een groot kind, moet je zien hoe dik mijn buik is?!" "Nee joh, dat is heel normaal. Je moet niet zo stressen, het komt goed! En dat is ook beter voor de baby, als je niet zoveel stresst." Ik denk terug aan de woorden van de dokter. Ik moet gewoon niet stressen dan gaat het ook beter met het hartslagje. Dus, ik moet gewoon denken dat alles goed komt. Dan komt alles ook goed, met de baby en mij. "Denk je dat het door de stress en alles komt van de hartslag?" "Hmm, het kan. Ja ik denk het wel. Zit je er erg over in?" Vraagt ze. "Ja, vooral de laatste tijd. Omdat het steeds dichter bij komt." Antwoord ik. "Ja, ik snap het. Ik had het ook bij Pim." We kletsen nog wat door en ik mag Maike in bad doen, het is best leuk om te doen. Sylvia legt van alles uit. Best handig. Als Maike schoon en wel in bed ligt moet ik gaan. "Doeii, was echt leuk en bedankt." Ik geef haar een knuffel en Pim een kus. "Tot de volgende keer!!"

"Hey Tess!" Ik open haar kamer deur en zie haar zitten in een bende van een kamer. Aan de muur hangt een briefje met alles wat ze moet doen. Niet dat dat veel is, twee dingen: kamer opruimen en boodschappen doen, die trouwens al doorgestreept is. Waarschijnlijk is ze de hele dag al bezig met haar kamer. "Hey, wil je me helpen? Het lukt niet!" "Ehm, oke. Wat moet ik doen?" "Ja, gewoon. Weg doen wat je lelijk vind. Ik moet m'n kamer opgeruimd hebben en dan mag ik weg." Ik begin met opruimen. Wat! Een! Zooi! Ik dacht dat ik een rommelige kamer had maar dit slaat alles. Na dik een uur is Tess er wel weer klaar mee. "Kom, we gaan ff wat drinken. Ik ben er helemaal klaar mee." Ik lach. "Goed idee. We zijn al een uur bezig en nog niet klaar." We lopen naar beneden en pakken daar wat drinken. "Ik stel voor de we alles snel netjes maken, en dan zien we wel wat er overblijft, dat prop ik in mijn kast." Zegt ze. "Jij bent echt erg maar ik vind het een goed idee!" Stem ik mee. "Kom, let's go! Muziekje aan en ruimen maar." Ik lach om haar uitbundigheid, het is nog zoveel werk! Tess zucht als we de kamer weer inkomen. Het is er nog een grotere zooi dan dat we begonnen. "Gewoon alles in de prullebak en jij propt de rest in je kast en klaar zijn we!" Ijverig beginnen we te werken, alles in de prullebak. Zingend zingen we met het liedje mee dat Tess heeft opgezet. "Eindelijk is de vloer leeg!" Zeg ik zuchtend. "Gaan we logeren?" "Ja, goed idee! Bij jou?" "Ja, is goed. Pak je je spullen dan?" "Jo, komt goed." Ze loopt naar de kast. "Neeee!! Niet open ma..." Maar het is al te laat. Tess maakt de kast open waar ze net met moeite de spullen heeft ingestopt en alles valt eruit. Heel de vloer is weer bezaaid met kleren en zooi. "Nee! Moest je echt bij die kast zijn?" Kreun ik. Dan begint Tess kei hard te lachen. "Wij... Ik, alles!" Giert ze. En even later liggen we lachend in de kleding zooi. "Dit is echt vreselijk!" Lacht ze en we liggen weer op de grond." "Aah, mijn buik. Stop!" Gier ik. "Het, het kan niet. Mijn buik!" Lacht ze. Ohh, mijn buik doet zo'n pijn maar ik kan niet stoppen! "Moest je echt bij die kast?" Vraag ik nog een keer als we uitgelachen zijn. "Ehm, ja! Ik moest bij mijn kleren natuurlijk en Make-Up en..." "Ja, laat maar. Pak je spullen en..." Zoekend kijk ik rond "Prop alles onder je bed, past wel." "Ja, klaar. Kom we gaan!" Zeg ik na tien minuten.

"Hoe kom je aan die foto's? Heb je een fotoshoot gehad?" Tess wijst naar de foto's die de onbekende gemaakt heeft van David en mij. "Had ik dat nog niet verteld?" Ze schud van nee. "Oke dan zal ik het vertellen." Als ik het hele verhaal verteld heb kijkt ze me verbaasd aan. "Maar, wie heeft die foto's dan gemaakt?" "Ja, geen idee. Misschien van die kleutertjes die grappig probeerde te zijn. Ik weet het niet. Maar ik vind ze leuk en ze zijn ook wel met een goede camera gemaakt, denk je niet?" "Ja, ze zien er best helder uit. Ik vind ze echt leuk!" "Ja, dat vind ik ook daarom hangen ze hier ook. David hoefde er maar een, en ik mocht de rest." Zeg ik. "Zullen we gaan eten? Ik heb honger." Zegt ze, ik lach. "Oke, kom dan gaan we naar beneden. Mij ouders zijn er niet en als het goed is heeft Sara alles klaar gemaakt, zij zou vandaag oppassen dus ja. "Blijf je anders twee nachtjes?" Vraag ik. "Ja, is goed. Of de hele week, we zien wel. En we gaan niet naar mij, want stel dat mijn moeder erachter komt dat alle zooi onder mijn bed ligt, dan kan jij weer mee helpen enzo, dus we blijven mooi hier." "Oke, is goed! Zullen we anders ook vragen of Sophie ook kan? Dat is ook we leuk." "Ja, goed idee!" Stemt ze enthousiast in mee. "Ohhh, dit gaat gezellig worden!" Roep ik.