Heuj ik ben echt te snel afgeleid. Ik ging boven zitten om te leren voor de pww en nu heb ik een heel hoofdstuk geschreven.... Oh god dus geniet er maar extra van want door dit hoofdstuk haal ik morgen een 1... Jeej
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Dit was een slecht idee."
"Dit was een slecht idee."
"Dit was een slecht idee."
Fenna had geen idee hoe lang ze daar al zat, haar hoofd in haar handen. Terwijl ze hetzelfde zinnetje mompelt, opnieuw en opnieuw.
"Dit was een slecht idee."
"Dit was een slecht idee."
Om eerlijk te zijn weet ze, diep van binnen, donders goed het wél een goed idee was. Dat mede door haar Liselotte veilig is op moment. Maar het is gewoon zó koud en ze is zó alleen.
En verder is er nog een raar gevoel. Een gevoel dat Fenna niet zo goed kan plaatsen. Angst. Fenna Kremer was net als ieder mens afentoe bang. Maar ze had nog nooit zo'n angst gekent en was eigenlijk ook niet van plan geweest om er ooit kennis mee te maken. Ze moest er desondanks nu toch aan geloven.
Adem in adem uit.
In.
Uit.
In.
Uit.
Net als een rustig deuntje. Rustig Fen, je krijgt niks gedaan als je bang bent.
In.
Uit.
Bij elke ademhaling wordt ze een stukje rustiger. Jennifer, Emily, Liselotte, ze had hen er allemaal uitgekregen. Ze had hen allemaal gered. En godzijdank had ze die kans gehad. Maar toch, op dit moment voelde ze zich alleen, zo alleen. Dat ze bijna wenste, bijna,dat er hier nog iemand was, om haar gerust te stellen. Zodat ze, al was het maar voor drie seconden, even kon geloven dat het daadwerkelijk goed zou komen. Fenna voelde zich zo alleen.
Toen de deur openging en ze haar grootste vijand weer in de ogen keek was ze niet meer alleen. Maar die mogelijkheid leek toch plotseling een stuk aantrekkelijker dan die ooit geweest was.
"Hallo zonneschijn." Bos wandelt fluitend naar binnen en kust haar op haar wang. Fenna moet moeite doen om te zorgen dat haar mond niet openvalt van verbazing. Hoe, in hemelsnaam, kan hij net doen alsof zij serieus meende wat ze zei. Alsof ze serieus van hem kon houden. "Speel mee, Fen" sprak ze zichzelf in gedachte toen.
"Heei" ze dwong zichzelf om de meest liefdevolle glimlach op haar gezicht te prenten. "Lekker geslapen?"
Bos loopt haar af en hurkt voor haar voeten. Hij legt zijn hand op haar schouder. De hand vervolgt zijn weg omhoog en strijkt Fenna's haar achter haar oor. Fenna deinst achter uit bij het contact.
Bos grijpt een hand vol haar en trekt haar aan haar blonde plukken omhoog.
"Ik ben niet gek, sunshine, je houdt niet van mij." fluistert hij in haar oor. Zijn andere hand sluit zich om haar luchtpijp en zet druk. "Dus doe maar alsof, totdat je verliefd wordt." Fenna's nagels krassen over zijn handen en uit haar keel komen geluiden waarvan ze niet eens wist dat ze die kon maken. Lucht, ze moest lucht hebben.
"Wat je ook doet, onthoudt dat ik met een hand." Hij zet extra kracht op haar luchtpijp. "Je leven kan beeinigden." sist hij in haar oor dan laat hij haar haar en hals los en loopt de kamer uit.
Fenna hoest en verwelkomt het hardnodige eerste teugje lucht in haar longen. Als ze weer een beetje op adem is gekomen duwt ze zichzelf, nog steeds half hoestend, overeind. Ze kijkt om zich heen.
Ze was weer alleen, maar deze keer vond ze dat lang niet zo erg.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sweet dreams people xxxxx
JE LEEST
Zonneschijn
FanfictionLiselotte komt aan op het politie bureau klaar voor haar eerste werkdag. Als ze kennismaakt met het team blijkt daar een oude bekende tussen te zitten. Haar leven staat al helemaal op zijn kop als spoken uit hun verleden terugkomen om hun taak aftem...
