Zonneschijn

Hoofdstuk 48

Nou lieve mensen, het laatste hoofdstuk! Dankjewel voor alle lieve reacties en voor het lezen, ik hoop dat jullie ervan genoten hebben! Ik heb besloten om een kort vervolg te schrijven (is al bijna af🤗 nou zijn jullie wel trots he) en daarna verder te gaan met een heel ander moordvrouw verhaal!

Nogmaals bedankt en ik hoop dat jullie in 2017 mijn verhalen blijven lezen en blijven reageren! Veel plezier vanavond! En dankjewel ❤

~~~~~~~~~~~~~~~~

"Klaar?" vraagt Evert als hij Fenna's laatste spulletjes in een tas heeft gegooid.

Dit was natuurlijk een overbodige vraag, aangezien Fenna nog net niet op het bed aan het stuiteren was van enthousiasme. Ze weet dan ook niet hoe snel ze de vraag moet beantwoorden. "Ja, eindelijk!"

"Gaat u zitten mevrouw." Liselotte duwt de rolstoel vlak naast het bed, zodat het makkelijk is voor Fenna om er in te stappen.

Fenna schudt haar hoofd.

"Fenna." Liselotte's stem klinkt streng.

Fenna schudt weer haar hoofd. "Nee, ik ga niet in dát ding zitten." Ze speekt het uit alsof de rolstoel een of andere vuilnisbuilt was.

"Fen, kom op."

"Nee, je hebt Laura gehoord, mijn enkel is genezen. Ik zie geen enkele reden waarom ik in dat ding moet gaan zitten." zegt Fenna terwijl ze aan de andere kant uit het bed stapt.

"Nee, je bent alleen even vergeten dat je de afgelopen dagen niet langer dan vijf minuten op je benen hebt gestaan, toch Fen?" glimlacht Bram als Fenna wankelend een paar stappen zet.

Die uitspraak levert Bram een vernietigende blik op. "Ik ga niet in dat ding zitten al moet ik naar de auto kruipen."

Fenna zet nog wat wankelende stappen, maar lijkt toch opgelucht als haar handen steun ondervinden aan het tafeltje rechts langs de deur.

"Fenna." Liselotte's stem klinkt niet bijna zeurend.

"Ik kan dit." zegt Fenna vast beraden terwijl ze vooruit loopt, de deur uit, de gang op.

Bram en Evert kijken elkaar aan en rollen beide met hun ogen. "Wáárom is ze zo ontzettend eigenwijs!"

Liselotte was inmiddels naast Fenna gaan lopen en licht ondersteund door Liselotte wankelt ze naar de lift. Het ging moeizaam, maar het ging.

Eenmaal bij de uitgang aangekomen, kon Fenna niet helemaal geloven wat ze zeg. Regen, met bakken tegelijk.

"Ook dat nog." mompelt Fenna zachtjes. Ze was moe en haar zij deed pijn, maar ze zou nog liever dood gaan dan dat te bekennen.... ofja dood is misschien een beetje overdreven, maar je snapt het punt.

"Godverdomme." scheldt Liselotte, ook haar oog was op de regen gevallen. Met haar arm om Fenna's middel heen tuurt ze naar buiten, door de draaideur.

"Nou ja, je weet wat ze zeggen." begint Bram, terwijl hij voor de meisjes doorloopt om de deur open te houden. "Na regen komt zonneschijn." Iedereen staat plots onbewegelijk stil en zijn hand blijft op het glas rusten als hij beseft wat hij zojuist had gezegd. Even overweegt hij de optie om zijn hoofd door de glazen deur te rammen, maar hij kiest er toch voor om zich langzaam om te draaien terwijl hij een veronschuldiging mompelt. "Oh god, Fenna. Het spijt me." begint Bram. De reactie die hij ontvangt is er eentje die hij wel als láátste had verwacht.

Fenna lacht zachtjes. "Laten we er, maar na zonneschijn komt regen van maken. Dat zonneschijn gebeuren heb ik gezien en dat was naar mijn mening niet zo'n succes."

Vastberaden loopt ze een stukje naar voren. Haar lichaam vindt, na even stil gestaan te hebben, die beweging toch niet zo'n goed idee en Fenna gaat bijna onderuit. Hoewel er op deze uitkomst gerekend was, lijkt het even dat Fenna toch zal vallen, omdat Liselotte aan haar linkerkant staat.

Evert zet snel een paar stappen naar voren en kan voorkomen dat Fenna aan de rechterkant de grond raakt door haar aan haar arm op te vangen. Zonder aarzeling gooit hij haar over zijn schouder en houdt haar trappelende benen stevig vast.

"Zet me neer!" roept Fenna lachend terwijl ze op Evert's rug slaat.

"Geen denken aan." roept Evert terug en hij loopt door de deur, de regen in.

Liselotte en Bram volgen het tweetal, dat inmiddels door toedoen van Evert rondjes draait door de regen, lachend.

Ook zij wandelen de stromende regen in en kijken glimlachend toe.

"Lies? Gaat het goed met je?" vraagt Bram dan.

"Ja hoor." antwoord Liselotte.

"Ik meen het, Lies. We zijn de laatste weken veel met Fenna bezig geweest, maar gaat het goed met jou?"

"Bram, ik meen het ook. Het gaat echt goed met me. Eerst niet zo, maar sinds Fenna terug is, voel ik me weer veilig. Echt!" stelt Liselotte hem gerust.

"Dat zegt Fenna ook, ja."

"En wij weten allebei dat ik niet half zo goed kan liegen als Fenna."

Bram lacht. "Dat is waar. Soms vraag ik me af hoe het kan dat het je zusje is."

"Ik ben blij dat ze dat is." Liselotte glimlacht als ze Bram's lippen op haar wang voelt. Ze pakt zijn hand en dan wordt haar aandacht weer afgeleidt door het blonde tweetal dat schaterlachend langs haar draait.

Fenna blijft haar natte haren uit haar gezicht vegen, maar komt al snel tot de ontdekking dat dat totaal gezien heeft aangezien ze op de kop hangt.

Ze verwelkomt de regendruppels op haar huid en realiseert zich dat die 'na zonneschijn komt regen' uitspraak zo gek nog niet was.

Voor het eerst sinds de ontvoering lachte ze weer, echt lachen, schaterlachen!

Ondanks dat haar ribben branden van de pijn moet ze toch eerlijk zeggen.

Het heeft nog nooit zo goed gevoeld!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Gelukkig nieuwjaar lieve mensen ❤❤💥