Edge Of My Life

CHAPTER 14 : Melissa's Story

EDGE OF MY LIFE
CHAPTER 14: Melissa's Story.
Ji Mine Nur

...

Mona didn't appear on our math class on wednesday--the day when I and James saw her with Edge in the hallway--then followed by in friday and saturday. Three consecutive meetings in  math class--Mona missed.

My days passed na parang namatayan. I'm so worried about Mona but-- she kept on avoiding me, consciously and purposely. Syempre nakikita ko ito sa college, pero masakit lapitan yung tao na pag nilapitan mo ay iniiwasan ka na parang may "contigious virus" ka. Kagat labi kong tinitiis na hindi sigawan ito. While Edge on the other hand, was also busy avoiding me, intendedly! ano bang topak meron ang dalawa? Ano bang problema ng mga ito? Nagsabay pa!

He changed--Edge changed--hindi na niya ako ngini-ngitian, he kept on snobbing me. Even sometimes I thought of asking him pagnakakasalubong ko ito sa college, bumibigat lang ang mga paa ko at nazi-zip ang bibig ko dahil isang tingin lang ng malalamig nitong mata ay parang binibiyak ang dibdib ko. Hindi ko makayang tumingin sa magaganda nitong mga mata, na naka-tingin sa akin as if "I'm a stranger" suntok iyon sa dibdib ko.

Matapos nito akong halikan at pakiligin noong sa reunion at sa little dinner namin, wala siyang karapatan na tingnan ako ng ganun!

Sinasaksak nito ang dibdib ko ng napakasakit!

Tumigil na ako sa paghahabol kay Mona o sa pagtawag rito, bakit mo pa hinahabol ang taong ayaw sayo? It's my turn para magtampo. Ako lang ang trying hard.

Si James naman, ay nawawala rin, hindi ko kasi alam anong course nito. Wala akong alam rito actually, aside from his first name-only, hindi ko pa nga alam kung real or nickname lang iyon. Nag snack din ako minsan sa DESSERT pero wala rin siya doon. Hindi ko siya kayang tawagan kasi nahihiya ako. Kahit friends na kami, it was still different, may gusto siya sa akin, I know it. Baka iba ang maiparating ng tawag ko. At wala rin akong 'hiya' kung tatawag ako dahil kelangan ko lang ng company...

Bumangon ako sa kahihiga sa kama.

What do I need to do to replace Edge in my heart?...

I sighed.

I glanced at the picture frame on the side table of the bed.

Mona and I-- on enrollment day-- nakingiti kaming dalawa, hindi ko sure pero ngayon ko lang napansin na hindi totoong naka-ngiti si Mona. Nakangiti ang hugit ng lips nito pero iba ang parating ng mga mata nito. We're embracing each other, so close, our cheeks were almost touching...

Inabot ko ito para tingnan ng mabuti--hinaplos haplos...

Ang dami kong gustong e-share rito pero, nag-iba na ito, syempre hindi na kami mga bata so of course she can change but...

Ngayun lang ata kami nakapagtampuhan ng ganito katagal...

This is very weird...

May gusto rin ba ito kay Rembrandt? Totoo ba ang pakunwa-kunwari nitong mga salita na aagawin si Edge---

Napatigil ako sa pag-iisip ng may marinig akong papalapit na mga footsteps. The floor is made of wood so I can clearly hear the steps.

Tumigil ito sa nakasaradong pintuan.

*knock*knock*

"Anak, okay ka lang?" Si Nanay Alicia, na worry siguro ito kasi kanina lang ako hindi lumalabas sa kwarto since kaninang umaga. "Tanghalian na..."

"Okay lang po ako, Nanay Ali..." Tumayo ako at binuksan ang pintuan para rito.

"Hindi ka ba papasok, anak?" Malumanay na tanong nito.